مفهوم فقهی تعلیق

[ویکی فقه] در فقه پر بار اسلام، تحقق عقد و قرارداد صحیح، شرایط و مقررات ویژه ای را می طلبد که بر دو قسم است:الف. شرایط عمومی؛ ب. شرایط خصوصی.فقها و حقوق دانان اسلامی، تعلیق را موجب بطلان عقد می دانند، زیرا تنجیز از شرایط عمومی عقد و ایقاع است.
مفهوم فقهی تعلیق: واژه تعلیق در اصطلاح علم فقه، وابسته کردن به شرط یا وصفی است که طرفین در عقد (منشاء) انشا می کنند برای مثال: فروشنده در عقد بیع ، تملیک و تملک را به آمدن زید از سفر بداند، به طوری که اگر زید آمد، مشتری مالک مبیع شود و در غیر این صورت، مالک آن نگردد.
← هدف عقد
بیشتر فقهای اسلام، در مباحث فقهی درباره تعلیق، از تعریف آن سخنی نگفته اند و تنها در این باره، مثال آورده اند و چه بسا، در تعریف آن، به جمله (عقد معلّق آن است که منجّز نباشد)، بسنده کرده اند. از جمله محقق حلّی، در شرایع الاسلام: فرمود: من شرطها ان تقع منجزة فلو علقت بشرط متوقع أو وقت متجدد لم یصح، علامه حلّی ، در تذکرة الفقهاء فرمود: مسأله التنجیز فلو علّقه بمجیء الشهر وقدوم زید لم یصح، شهید ثانی ، در شرح لمعه فرمود: ویشترط فیها التنجیز فلو علّقت علی شرط متوقع کقدوم المسافر وصفة مترقبة کطلوع الشمس لم یصح.
← تعاریف شرح الاسمی
(۱) کشف اللثام، محمد فاضل هندی.(۲) مسالک الافهام، شهید ثانی (چاپ جدید).(۳) الجامع للشرایع، ابوسعید حلّی(۴) شرایع الاسلام، محقق حلی.(۵) تذکرة الفقهاء، علامه حلّی.(۶) کفایة الاصول، محمد کاظم محقق خراسانی.(۷) المنطق، محمدرضا شیخ مظفر.(۸) الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، شهید ثانی.