مفهوم الله

[ویکی فقه] اللّه به معنای خدا، واجب الوجود و ذات جامع همه اوصاف کمال است.
اللّه اسم عَلَم (خاص) برای ذات واجب الوجودِ جامع همه اوصاف کمال است. شاید بتوان برابر این واژه را در فارسی کلمه «خدا» دانست. معادل این واژه در برخی زبانهای دیگر چنین است: هندی: «خِدا»، عبری: «الوهیم» (به صیغه جمع از باب تعظیم) یا «یهوه» (Y. H. W. H)، سریانی: «الوهو»، کلدانی: «الاها»، یونانی: «ثاؤس»، لاتین: «داؤس»، فرانسه و ایتالیا : «دیُو» (Dieu)، انگلیسی: «گاد» (GOd).
واژه عربی
اللّه در اصل واژه ای عربی است. برخی آن را شبیه کلمات عبرانی و برگرفته از «ایل» یا سریانی و کلدانی و برگرفته از «الاها» دانسته اند که البته صرف شباهت دلیل بر عربی نبودن و برگرفته بودن آن از زبان دیگر نیست.
اقوال در اشتقاق و جمود
در اشتقاق و جمود این اسم بین صاحب نظران اختلاف است؛ برخی قائل به جمود آن ند؛ ولی قول مشهور در این باره اشتقاق است. کسانی که آن را مشتق می دانند در ریشه آن اختلاف کرده اند و به گفته برخی در این باره بالغ بر ۲۰ یا ۳۰ نظر وجود دارد. شاید صحیح ترین آن ها این باشد که الله در اصل الإله و از ماده اَلَه یأْلَهُ اُلوهةً به معنای عَبَد است ؛ ولی همزه آن برای تخفیف حذف شده و به معنای معبودی است که شایسته همه ستایشها و سزاوار عبادت است. در مورد ریشه و معنای إله و اللّه نظرات دیگری نیز ارائه شده است. (=> إله)
احکام مرتبط
...