مفهوم اخر

[ویکی فقه] مفهوم آخر. آخِر به معنای منتهی و مرجع اشیاء، نیز به معنای باقی و ابدی از اسماء و صفات الهی می باشد.
آخر بر وزن فاعل و از ریشه (ا خ ر) به معنای تأخر، در مقابل تقدّم است. این مادّه در فعل ثلاثی مجرّد کاربردی ندارد؛ امّا در باب های تفعیل، تفعّل، استفعال و نیز به شکل مؤنث «الاخرة» و جمع سالم «آخرین» استعمال می شود.
در قرآن
واژه آخر، در قرآن ، فقط یک بار، به صورت اسمی از اسمای حسنای الهی به کار رفته است:«هُو الأوَّلُ و الأخِرُ و الظَّهِرُ و الباطِنُ و هُوَ بِکلِّ شیء عَلیمٌ».
صفت خداوند
آخر از اسماء و صفات ذاتی حق تعالی شمرده شده و به معنای مرجع و غایت اشیاء و ذات باقی و ابدی است و مانند دیگر اوصاف الهی، حکایت گر کمال وجودی حق تعالی، عین و متّحد با ذات مقدّس او است؛ چنان که این نسبت بین خود اوصاف ذاتی حق نیز وجود دارد؛ذات حق همان گونه که آخر است، اوّل نیز هست و بین اولیت و آخریت حق تعالی هیچ گونه ناسازگاری یافت نمی شود؛ زیرا اولیت او عین آخریتش و آخریت او عین اوّلیت او است و این معنا، به خداوند متعالی اختصاص دارد؛ چنان که این اختصاص از حصر آیه (هو الأوَّلُ و الأخِر) به دست می آید.
تقابل آخر و اوّل
...