معوذتین
لغت نامه دهخدا
معوذتین. [ م ُ ع َوْ وِ ذَ ت َ ] ( اِخ ) معوذتان. رجوع به معوذتان شود.
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
دانشنامه اسلامی
[ویکی شیعه] مُعَوِّذَتَیْن (دو پناهنده)، به سوره های فلق و ناس می گویند که با «قُلْ اَعوذُ» شروع شده و متضمن تعویذ (پناه بردن به خدا) می باشند. به این دو سوره «مُشَقْشَقَتَیْن» نیز گفته می شود.
طبق روایتی که عقبة بن عامر از پیامبر(ص) نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده اند. پیامبر(ص) فرمودند: « امشب دو سوره بر من نازل کردند که مثل آن ندیده ام یعنی معوذتین » . سیوطی هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره مدنی هستند و در قصه سحر لبید بن اعصم -همانطور که بیهقی در دلائل النبوة نوشته- نازل شده است.
عبدالله بن مسعود، معوذتین را از قرآن حذف می کرد و می گفت: غیر قرآن را با قرآن مخلوط نکنید و معوذتین از قرآن نیست (بلکه دعاست) و پیغمبر خدا(ص) امر کرده که با این دو باید به خدا پناه برده شود.این نظر ابن مسعود از هیچ یک از صحابه غیر از او ابراز نشده است و منحصر به اوست.
طبق روایتی که عقبة بن عامر از پیامبر(ص) نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده اند. پیامبر(ص) فرمودند: « امشب دو سوره بر من نازل کردند که مثل آن ندیده ام یعنی معوذتین » . سیوطی هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره مدنی هستند و در قصه سحر لبید بن اعصم -همانطور که بیهقی در دلائل النبوة نوشته- نازل شده است.
عبدالله بن مسعود، معوذتین را از قرآن حذف می کرد و می گفت: غیر قرآن را با قرآن مخلوط نکنید و معوذتین از قرآن نیست (بلکه دعاست) و پیغمبر خدا(ص) امر کرده که با این دو باید به خدا پناه برده شود.این نظر ابن مسعود از هیچ یک از صحابه غیر از او ابراز نشده است و منحصر به اوست.
wikishia: معوذتین
[ویکی اهل البیت] مُعَوَّذَتَیْن، به «سوره فلق» و «سوره ناس» می گویند.
معوذتان هر دو سوره اخیر از قرآن. به صیغه تثنیه، دو سوره آخر از قرآن مجید یعنی قل اعوذ برب الفلق و قل اعوذ برب الناس. سوره الفلق و آغاز آن قل اعوذ برب الفلق و سوره الناس و آغاز آن قل اعوذ برب الناس است.
علت نامگذاری این دو سوره به این نام ها، این است که هر دو با «قل اعوذ...؛ بگو: پناه می برم...». شروع می شود و گویند این دو سوره را بدان جهت معوذتان نامیده اند که تعویذ کند صاحب خود را یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز در حدیثی، از این دو سوره با عنوان «معوذتان» یاد کرده و می فرماید: «أُنزلت علیَّ آیات لم ینزل مثلهن: المعوذتان؛ آیاتی بر من نازل شده که مانند آنها نازل نشده است و آنها دو سوره فلق و ناس هستند».
خداوند متعال در این دو سوره به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دستور می دهد که از هر شرّ به خصوص بعضی شرور و وسواس خنّاس به خدا پناه ببرد.
معوذتان هر دو سوره اخیر از قرآن. به صیغه تثنیه، دو سوره آخر از قرآن مجید یعنی قل اعوذ برب الفلق و قل اعوذ برب الناس. سوره الفلق و آغاز آن قل اعوذ برب الفلق و سوره الناس و آغاز آن قل اعوذ برب الناس است.
علت نامگذاری این دو سوره به این نام ها، این است که هر دو با «قل اعوذ...؛ بگو: پناه می برم...». شروع می شود و گویند این دو سوره را بدان جهت معوذتان نامیده اند که تعویذ کند صاحب خود را یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز در حدیثی، از این دو سوره با عنوان «معوذتان» یاد کرده و می فرماید: «أُنزلت علیَّ آیات لم ینزل مثلهن: المعوذتان؛ آیاتی بر من نازل شده که مانند آنها نازل نشده است و آنها دو سوره فلق و ناس هستند».
خداوند متعال در این دو سوره به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دستور می دهد که از هر شرّ به خصوص بعضی شرور و وسواس خنّاس به خدا پناه ببرد.
wikiahlb: معوذتین
دانشنامه آزاد فارسی
مُعَوَّذَتین
(در لغت به معنای دو پناهگاه است که انسان را از هر گزندی مصون دارد) به صیغۀ تثنیه، دو سورۀ آخر قرآن یعنی فلق و ناس را معوذتین گویند، به آن جهت که تعویذ کند صاحب خود را، یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد. و در روایات آمده است که این دو سوره با هم و یک جا نازل شده اند. نیز ← فلق،_سوره؛ ناس،_سوره.
(در لغت به معنای دو پناهگاه است که انسان را از هر گزندی مصون دارد) به صیغۀ تثنیه، دو سورۀ آخر قرآن یعنی فلق و ناس را معوذتین گویند، به آن جهت که تعویذ کند صاحب خود را، یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد. و در روایات آمده است که این دو سوره با هم و یک جا نازل شده اند. نیز ← فلق،_سوره؛ ناس،_سوره.
wikijoo: معوذتین
پیشنهاد کاربران
معوذتین یا معوذتان ( به معنای دو تعویذ ) ، عنوانی قرآنی است که به دو سوره فلق و ناس گفته می شود؛ چرا که محمد، پیامبر اسلام، این دو سوره را تعویذ ( به معنای دعای نوشته شده که از چشم زخم حفظ می کند ) معرفی کرده است. این دو سوره با عبارت «قل اعوذ برب. . . » به معنای «پناه می برم به. . . » آغاز می شوند. با وجود آن که نام دو سوره فلق و ناس به صورت مثنی «معوذتین» ذکر شده است، اما هیچ مفسری، یکی از این سوره ها را به صورت تنها، به «معوذة» نخوانده است.
... [مشاهده متن کامل]
در مکی و مدنی بودن این دو سوره تردیدهایی وجود دارد. به طور کلی، سه روایت سوره های ناس و فلق را مدنی و نه روایت آن را مکی دانسته اند. از روایات دینی چنین به نظر می رسد که ناس و فلق با هم نازل شده باشند. بر اساس روایات اسلامی، محمد که توسط جادو بیمار شده بود، به کمک این دو سوره، توانست از بستر بیماری برخیزد. بر اساس گزارش منابع تفسیری، ابن مسعود این دو سوره را جزئی از قرآن نمی دانست. با او در این مورد مخالفت زیادی شده است. بعضی مفسران این کار او را معتبر و بعضی نامعتبر دانسته و گروهی نیز انکار او را توجیه کرده اند. در روایات منابع شیعی، او در این امر مورد شماتت قرار گرفته است. گفته می شود جعفر صادق در نمازش این دو سوره را قرائت می کرد و با این کار بر جزو قرآن بودن آنها صحه می گذاشت. در مقابل؛ یزید بن هارون کسانی را که این دو سوره را جزو قرآن نمی دانند، تکفیر کرده است.
پیامبر اسلام خواندن معوذتین را از بهترین تعویذها می دانست. در روایات آمده است که پیامبر اسلام، حسن و حسین را با این دو سوره، تعویذ می کرده است. به گزارش منابع شیعه و سنی از پیامبر اسلام روایت شده که هر کس دو سورهٔ فلق و ناس را بخواند، مثل این است که تمام کتاب های پیامبران الهی را خوانده باشد. بنابر گزارش کفعمی، هر کس در شب دو سوره معوذتین را قرائت کند، از شر جن و وسوسه های شیطان، ایمن خواهد بود و اگر بر گردن طفل بسته شود، از شر جن و شیاطین ایمن خواهد بود.
استعاذه، واژه ای است قرآنی به معنای پناه بردن به خداوند از هر نوع شر و بدی و همچنین هر نوع وسوسهٔ شیطانی. استعاذه، مصدر باب استفعال از ریشه «ع. و. ذ» است. استعاذه از لحاظ اصطلاحی، یکی از اصطلاحات قرآنی است به معنای دعایی که به وسیلهٔ آن، انسان برای دفع شرور خود را در پناه خدا قرار می دهد. این واژه پیشینه ای کهن در زبان سامی دارد و در زبان عبری باستان نیز کاربرد داشته است. استعاذه در معنای وسیع آن، برخاسته از یک امر غریزی است. بدین ترتیب که انسان در مواجهه با خطرها، به دنبال پناه جستن از قدرتی برتر است تا به آرامش و اطمینان برسد. عرب ها پیش از اسلام، برای رهایی از شر، تعویذهای گوناگونی اعم از رُقیه، نُشره، نَفره، تَمیمه و. . . را به کار می بردند.
... [مشاهده متن کامل]
در مکی و مدنی بودن این دو سوره تردیدهایی وجود دارد. به طور کلی، سه روایت سوره های ناس و فلق را مدنی و نه روایت آن را مکی دانسته اند. از روایات دینی چنین به نظر می رسد که ناس و فلق با هم نازل شده باشند. بر اساس روایات اسلامی، محمد که توسط جادو بیمار شده بود، به کمک این دو سوره، توانست از بستر بیماری برخیزد. بر اساس گزارش منابع تفسیری، ابن مسعود این دو سوره را جزئی از قرآن نمی دانست. با او در این مورد مخالفت زیادی شده است. بعضی مفسران این کار او را معتبر و بعضی نامعتبر دانسته و گروهی نیز انکار او را توجیه کرده اند. در روایات منابع شیعی، او در این امر مورد شماتت قرار گرفته است. گفته می شود جعفر صادق در نمازش این دو سوره را قرائت می کرد و با این کار بر جزو قرآن بودن آنها صحه می گذاشت. در مقابل؛ یزید بن هارون کسانی را که این دو سوره را جزو قرآن نمی دانند، تکفیر کرده است.
پیامبر اسلام خواندن معوذتین را از بهترین تعویذها می دانست. در روایات آمده است که پیامبر اسلام، حسن و حسین را با این دو سوره، تعویذ می کرده است. به گزارش منابع شیعه و سنی از پیامبر اسلام روایت شده که هر کس دو سورهٔ فلق و ناس را بخواند، مثل این است که تمام کتاب های پیامبران الهی را خوانده باشد. بنابر گزارش کفعمی، هر کس در شب دو سوره معوذتین را قرائت کند، از شر جن و وسوسه های شیطان، ایمن خواهد بود و اگر بر گردن طفل بسته شود، از شر جن و شیاطین ایمن خواهد بود.
استعاذه، واژه ای است قرآنی به معنای پناه بردن به خداوند از هر نوع شر و بدی و همچنین هر نوع وسوسهٔ شیطانی. استعاذه، مصدر باب استفعال از ریشه «ع. و. ذ» است. استعاذه از لحاظ اصطلاحی، یکی از اصطلاحات قرآنی است به معنای دعایی که به وسیلهٔ آن، انسان برای دفع شرور خود را در پناه خدا قرار می دهد. این واژه پیشینه ای کهن در زبان سامی دارد و در زبان عبری باستان نیز کاربرد داشته است. استعاذه در معنای وسیع آن، برخاسته از یک امر غریزی است. بدین ترتیب که انسان در مواجهه با خطرها، به دنبال پناه جستن از قدرتی برتر است تا به آرامش و اطمینان برسد. عرب ها پیش از اسلام، برای رهایی از شر، تعویذهای گوناگونی اعم از رُقیه، نُشره، نَفره، تَمیمه و. . . را به کار می بردند.
