معماری دودمان سونگ ( ۹۶۰–۱۲۷۹ ) برای پاگوداهای بودایی مرتفعش، پل های چوبی و سنگی عظیمش، آرامگاه های باشکوهش، و کاخ های مجملش شناخته می شود. با اینکه پیش از دوران سونگ آثار ادبی در باب معماری وجود داشته است، نوشته های معمارانه در این دوران توسعه یافت و به شکلی حرفه ای درآمد که ابعاد و مصالح کاری را به شیوه ای منظم و موجز توصیف می کند. به علاوهٔ بناهایی که امروزه بر جای مانده اند نقش های حکاکی شده در سنگ، ترسیمات معماری، و تصویرسازی هایی که در کتب مختلف انجام شده راهنمای پژوهشگران در مورد معماری این دورانند.
در ساختار دیوان سالارانه و کنفوسیوس گرای دودمان سونگ، معماران، نجاران، استادکاران، و مهندسان جایگاه بالایی نداشتند. دانش معماری برای هزاران سال از سینه به سینه، معمولاً از صنعتکاری به پسرانش انتقال می یافت. همچنین مدرسه ها و دیوان هایی دولتی برای ساخت وساز و مهندسی وجود داشت. راهنماهای دولتی ساخت وساز نیز برای صنعتکاران در استخدام دولت مرکزی و همچنین کارگاه های خصوصی در سراسر امپراتوری نگارش می شد.
طرح کلی پایتخت های چین باستان، مانند کایفنگ، پایتخت دودمان سونگ، بر اساس رهنمودهای کائو گونگ جی, بود که می گوید شهر باید دیواری با پلان مربع و چندین دروازه و همچنین گذرگاه هایی برای امپراتور داشته باشد. [ ۱] دیوارها معمولاً از خاک کوبیده ساخته می شد و از پایین به بالا از ضخامت آن کاسته می شد. [ ۲] در دوران سونگ کایفنگ سه دیوار شهری داشت: دیوار بیرونی، دیوار درونی، و کاخ در وسط. دیوار درونی پلانی مستطیلی داشت و سه دروازه در هر طرف. [ ۳] کاخ هم پلانی مستطیلی داشت و در هر رأس یک برج دیده بانی ساخته شده بود. کاخ در چهار جهت اصلی چهار در ورودی داشت. جلوی در ورودی جنوبی بلوار امپراتوری با حدود ۱۵۰ متر عرض قرار داشت و در دو سوی آن راهروهای امپراتوری کشیده شده بود. تا سال ۱۱۱۲ میلادی بازرگانان در کنار راهروهای امپراتوری بساط کسب وکار خود را پهن می کردند، ولی در آن سال این کار ممنوع شد.
پس از پایان دودمان هان ( ۲۰۲ پیش از میلاد–۲۲۰ پس از میلاد ) , الگوی استوپای بودایی به عنوان مکانی برای نگهداری از سوترا وارد فرهنگ چینی شد. در دوران سلسله های شمالی و جنوبی، پاگودای خاص چینی شکل گرفت که از آرامگاه های مرتفع دوران هان تأثیر گرفته بود. [ ۴] [ ۵] در دوران دودمان سوئی و ( ۵۸۱–۶۱۸ میلادی ) و دودمان تانگ ( ۶۱۸–۹۰۷ میلادی ) نیز پاگوداهای چینی از سازه هایی صرفاً چوبی به سازه هایی از سنگ و آجر تبدیل شدند که نسبت به آتش و استهلاک مقاوم تر بودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ساختار دیوان سالارانه و کنفوسیوس گرای دودمان سونگ، معماران، نجاران، استادکاران، و مهندسان جایگاه بالایی نداشتند. دانش معماری برای هزاران سال از سینه به سینه، معمولاً از صنعتکاری به پسرانش انتقال می یافت. همچنین مدرسه ها و دیوان هایی دولتی برای ساخت وساز و مهندسی وجود داشت. راهنماهای دولتی ساخت وساز نیز برای صنعتکاران در استخدام دولت مرکزی و همچنین کارگاه های خصوصی در سراسر امپراتوری نگارش می شد.
طرح کلی پایتخت های چین باستان، مانند کایفنگ، پایتخت دودمان سونگ، بر اساس رهنمودهای کائو گونگ جی, بود که می گوید شهر باید دیواری با پلان مربع و چندین دروازه و همچنین گذرگاه هایی برای امپراتور داشته باشد. [ ۱] دیوارها معمولاً از خاک کوبیده ساخته می شد و از پایین به بالا از ضخامت آن کاسته می شد. [ ۲] در دوران سونگ کایفنگ سه دیوار شهری داشت: دیوار بیرونی، دیوار درونی، و کاخ در وسط. دیوار درونی پلانی مستطیلی داشت و سه دروازه در هر طرف. [ ۳] کاخ هم پلانی مستطیلی داشت و در هر رأس یک برج دیده بانی ساخته شده بود. کاخ در چهار جهت اصلی چهار در ورودی داشت. جلوی در ورودی جنوبی بلوار امپراتوری با حدود ۱۵۰ متر عرض قرار داشت و در دو سوی آن راهروهای امپراتوری کشیده شده بود. تا سال ۱۱۱۲ میلادی بازرگانان در کنار راهروهای امپراتوری بساط کسب وکار خود را پهن می کردند، ولی در آن سال این کار ممنوع شد.
پس از پایان دودمان هان ( ۲۰۲ پیش از میلاد–۲۲۰ پس از میلاد ) , الگوی استوپای بودایی به عنوان مکانی برای نگهداری از سوترا وارد فرهنگ چینی شد. در دوران سلسله های شمالی و جنوبی، پاگودای خاص چینی شکل گرفت که از آرامگاه های مرتفع دوران هان تأثیر گرفته بود. [ ۴] [ ۵] در دوران دودمان سوئی و ( ۵۸۱–۶۱۸ میلادی ) و دودمان تانگ ( ۶۱۸–۹۰۷ میلادی ) نیز پاگوداهای چینی از سازه هایی صرفاً چوبی به سازه هایی از سنگ و آجر تبدیل شدند که نسبت به آتش و استهلاک مقاوم تر بودند.
wiki: معماری دودمان سونگ