معماری امارات متحده عربی در دهه های اخیر دستخوش تحولات چشمگیری شده است، این کشور از فعالیت به عنوان مجموعه ای از دهکده های ماهیگیری به یک مرکز تجاری جهانی معروف به نوآوری و پویایی تبدیل گشته است. [ ۱] بین سال های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، معماری در امارات متحده عربی کاملاً سنتی باقی مانده بود، کوچه های باریک و خانه های بادگیری هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرند، [ ۲] که بازتاب دهنده میراث قوی بادیه نشینی آنها می باشد. معماری آنها تحت تأثیر عناصر فرهنگ اسلامی، عربی و ایرانی است. [ ۳]
در اوایل دهه ۱۹۷۰، راشد بن سعید آل مکتوم، حاکم وقت دبی، معمار انگلیسی جان آر هریس را برای ایجاد معماری مدرن که امروزه شهرهای بزرگ امارات برای آن شناخته شده اند، استخدام کرد. معرفی دیوارهای پرده شیشه ای در معرض دید، نمایانگر آغاز حرکتی است که تقریباً در طراحی نمای تجاری هر ساختمان بلندی در خلیج فارس بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. [ ۴] در مناطق کمتر تجاری، معماری اماراتی همچنان به شدت بازتاب دهنده سبک زندگی سنتی مردم بومی است. برخلاف تصاویر دیده شده از دبی و ابوظبی، مصالح ساختمانی بسیار ساده هستند.
معماری سنتی در امارات متحده عربی به شدت تحت تأثیر چشم انداز کویری، فرهنگ، سبک زندگی و مصالح ساختمانی موجود قرار گرفت است. بادیه نشینان، قبیله ای کوچ نشین عربی که به طور سنتی در صحرا زندگی می کنند، به دلیل استفاده از پناهگاه های درخت خرما که در ماه های تابستان به نام arish شناخته می شد، شهرت زیادی داشتند. شکل های خانه های آریشی اغلب با تیرهای حرا ساخته می شدند که از آفریقای شرقی وارد می شدند. در ماه های سردتر، از پناهگاه های ساخته شده از پوست حیوانات استفاده می شود. چادر بدویین سازه ای مفید و سازگار بود که اغلب زنان قبیله از پشم گوسفند، مو شتر یا مو بز می ساختند. چنین سازه هایی بیت الشعر، به معنی «خانه مو» نامیده می شد. [ ۵] مواد دیگری مانند مخلوطی از صدف های دریایی و سنگ آهک به عنوان منابع ساختمانی در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ استفاده می شد.
سیستم آبیاری معروف به قنات در عصر آهن ( ۱۳۰۰–۳۰۰ سال قبل از میلاد ) که در مناطق خشک کوهستانی ایران پدیدار شد. با بهره گیری از منابع آب زیرزمینی، یک منبع آب نسبتاً ثابت را در تمام طول سال فراهم می کند و منجر به تغییر در الگوی استقرار می شود زیرا گروه ها مسیر منبع آب را دنبال می کنند. [ ۶] تا اواسط قرن ۲۰ پیش از توجه غربی ها به این منطقه، بیشتر ساختمان ها به پنج دسته تقسیم می شدند: ساختمان های مذهبی، مسکونی، بازارها، عمومی و دفاعی. ساختمان هایی که تا آن زمان ساخته شده اند در سبک های سنتی باقی مانده اند. برخلاف سایر سبک های معماری اسلامی و ایرانی، در معماری سنتی امارات متحده عربی تزئینات کمی وجود دارد. فقط تعداد کمی از مساجد تزئیناتی را ارائه می دهند که نشان دهنده کمبود منابع موجود و اعتماد عمومی به ساختارهای ساده اما مؤثر است. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اوایل دهه ۱۹۷۰، راشد بن سعید آل مکتوم، حاکم وقت دبی، معمار انگلیسی جان آر هریس را برای ایجاد معماری مدرن که امروزه شهرهای بزرگ امارات برای آن شناخته شده اند، استخدام کرد. معرفی دیوارهای پرده شیشه ای در معرض دید، نمایانگر آغاز حرکتی است که تقریباً در طراحی نمای تجاری هر ساختمان بلندی در خلیج فارس بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. [ ۴] در مناطق کمتر تجاری، معماری اماراتی همچنان به شدت بازتاب دهنده سبک زندگی سنتی مردم بومی است. برخلاف تصاویر دیده شده از دبی و ابوظبی، مصالح ساختمانی بسیار ساده هستند.
معماری سنتی در امارات متحده عربی به شدت تحت تأثیر چشم انداز کویری، فرهنگ، سبک زندگی و مصالح ساختمانی موجود قرار گرفت است. بادیه نشینان، قبیله ای کوچ نشین عربی که به طور سنتی در صحرا زندگی می کنند، به دلیل استفاده از پناهگاه های درخت خرما که در ماه های تابستان به نام arish شناخته می شد، شهرت زیادی داشتند. شکل های خانه های آریشی اغلب با تیرهای حرا ساخته می شدند که از آفریقای شرقی وارد می شدند. در ماه های سردتر، از پناهگاه های ساخته شده از پوست حیوانات استفاده می شود. چادر بدویین سازه ای مفید و سازگار بود که اغلب زنان قبیله از پشم گوسفند، مو شتر یا مو بز می ساختند. چنین سازه هایی بیت الشعر، به معنی «خانه مو» نامیده می شد. [ ۵] مواد دیگری مانند مخلوطی از صدف های دریایی و سنگ آهک به عنوان منابع ساختمانی در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ استفاده می شد.
سیستم آبیاری معروف به قنات در عصر آهن ( ۱۳۰۰–۳۰۰ سال قبل از میلاد ) که در مناطق خشک کوهستانی ایران پدیدار شد. با بهره گیری از منابع آب زیرزمینی، یک منبع آب نسبتاً ثابت را در تمام طول سال فراهم می کند و منجر به تغییر در الگوی استقرار می شود زیرا گروه ها مسیر منبع آب را دنبال می کنند. [ ۶] تا اواسط قرن ۲۰ پیش از توجه غربی ها به این منطقه، بیشتر ساختمان ها به پنج دسته تقسیم می شدند: ساختمان های مذهبی، مسکونی، بازارها، عمومی و دفاعی. ساختمان هایی که تا آن زمان ساخته شده اند در سبک های سنتی باقی مانده اند. برخلاف سایر سبک های معماری اسلامی و ایرانی، در معماری سنتی امارات متحده عربی تزئینات کمی وجود دارد. فقط تعداد کمی از مساجد تزئیناتی را ارائه می دهند که نشان دهنده کمبود منابع موجود و اعتماد عمومی به ساختارهای ساده اما مؤثر است. [ ۷]
