معماری آنگلوساکسون. معماری آنگلوساکسون مربوط به دوره ای در تاریخ معماری انگلستان است که از اواسط قرن پنجم تا زمان حمله به نورمن ها در سال ۱۰۶۶ میلادی بود. ساختمان های غیر مذهبی آنگلوساکسون در بریتانیا عموماً ساده بودند و عمدتاً از چوب با کاهگل برای سقف ساخته می شدند. از این موارد هیچ نمونه پذیرفته شده جهانی باقی نمانده است. آنگلوساکسون ها عموماً ترجیح می دادند در شهرهای رومی قدیمی مستقر نشوند و شهرهای کوچکی را در نزدیکی مراکز کشاورزی خود، در تنگه های رودخانه ها یا بندرگاه ها ساختند. در هر شهر، یک سالن اصلی در مرکز قرار داشت که دارای یک آتشدان مرکزی بود. [ ۱]
اما بقایای بسیاری از معماری کلیساهای آنگلوساکسون وجود دارد. حداقل پنجاه کلیسا منشأ آنگلوساکسون با ویژگی های اصلی معماری آنگلوساکسون دارند و بسیاری دیگر ادعا می کنند که چنین هستند، اگرچه در برخی موارد، بخش های دارای معماری آنگلوساکسون، کوچک یا تغییر یافته است. اغلب غیرممکن است که به طور مطمئن بین کارهای قرن یازدهم قبل و بعد از فتح نورمن ها، بین بخش های اضافه شده به ساختمان ها یا تغییرات بعدی در آن ها، تمایز قائل شد.
کلیسای برج گرد و کلیسای شبستان برجی از انواع متمایز آنگلوساکسون هستند. تمام کلیساهای باقی مانده، به جز یک کلیسای چوبی، از سنگ یا آجر ساخته شده اند و در برخی موارد شواهدی از کار دوباره بر رو معماری رومی را نشان می دهد.
ویژگی های معماری ساختمان های کلیسایی آنگلوساکسون، در بازه ای بین معماری اولیه سلتیک، کلیساهای اولیه مسیحیان و در دوره های متاخر آنگلوساکسون، با ویژگی های معماری دارای نوارهای ستونی، طاق های خالی، طارمی و بازشوهای سه گوش مشخص می شود. در دهه های آخر پادشاهی های آنگلوساکسون، سبک رومی کلی تری معرفی شد که بناهای الحاقی ساخته شده در کلیسای وست مینستر در سال ۱۰۵۰به بعد از جمله جمله آن است که قبلاً تحت تأثیر سبک معماری نورمن ها قرار گرفته بود.
ساختمان های غیر مذهبی آنگلوساکسون معمولاً ساختارهای مستطیلی شکلی بودند که در آن ستون های چوبی به داخل زمین رانده می شدند تا چارچوب دیوارهایی را تشکیل دهند که سقف های کاهگلی روی آن ها ساخته می شد.
تنها ده مورد از صدها سکونتگاهی که از این دوره در انگلستان کاوش شده است، ساختارهای داخلی بنایی را آشکار کرده و به چند زمینه کاملاً خاص محدود شده است. توضیح معمول برای تمایل آنگلوساکسون ها به ساختن خانه های چوبی، یکی از فرودستی یا عدم کفایت فناورانه است. با این حال، اکنون پذیرفته شده است که فناوری و مصالح بخشی از انتخاب های آگاهانه بودند که در ضمن از معنای اجتماعی آن هانیز جدا نشدند. لو گاف معتقد است که دوره آنگلوساکسون با استفاده از چوب تعریف می شد[ ۲] و شواهدی را ارائه می کند که آنگلوساکسون ها برای مراقبت و صنعتگری در فرهنگ چوب خود سرمایه گذاری کردند که از فنجان ها تا سازه ها، توجه به درختان و الوار، نام مکان ها، ادبیات و مذهب از مظاهر ان است. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاما بقایای بسیاری از معماری کلیساهای آنگلوساکسون وجود دارد. حداقل پنجاه کلیسا منشأ آنگلوساکسون با ویژگی های اصلی معماری آنگلوساکسون دارند و بسیاری دیگر ادعا می کنند که چنین هستند، اگرچه در برخی موارد، بخش های دارای معماری آنگلوساکسون، کوچک یا تغییر یافته است. اغلب غیرممکن است که به طور مطمئن بین کارهای قرن یازدهم قبل و بعد از فتح نورمن ها، بین بخش های اضافه شده به ساختمان ها یا تغییرات بعدی در آن ها، تمایز قائل شد.
کلیسای برج گرد و کلیسای شبستان برجی از انواع متمایز آنگلوساکسون هستند. تمام کلیساهای باقی مانده، به جز یک کلیسای چوبی، از سنگ یا آجر ساخته شده اند و در برخی موارد شواهدی از کار دوباره بر رو معماری رومی را نشان می دهد.
ویژگی های معماری ساختمان های کلیسایی آنگلوساکسون، در بازه ای بین معماری اولیه سلتیک، کلیساهای اولیه مسیحیان و در دوره های متاخر آنگلوساکسون، با ویژگی های معماری دارای نوارهای ستونی، طاق های خالی، طارمی و بازشوهای سه گوش مشخص می شود. در دهه های آخر پادشاهی های آنگلوساکسون، سبک رومی کلی تری معرفی شد که بناهای الحاقی ساخته شده در کلیسای وست مینستر در سال ۱۰۵۰به بعد از جمله جمله آن است که قبلاً تحت تأثیر سبک معماری نورمن ها قرار گرفته بود.
ساختمان های غیر مذهبی آنگلوساکسون معمولاً ساختارهای مستطیلی شکلی بودند که در آن ستون های چوبی به داخل زمین رانده می شدند تا چارچوب دیوارهایی را تشکیل دهند که سقف های کاهگلی روی آن ها ساخته می شد.
تنها ده مورد از صدها سکونتگاهی که از این دوره در انگلستان کاوش شده است، ساختارهای داخلی بنایی را آشکار کرده و به چند زمینه کاملاً خاص محدود شده است. توضیح معمول برای تمایل آنگلوساکسون ها به ساختن خانه های چوبی، یکی از فرودستی یا عدم کفایت فناورانه است. با این حال، اکنون پذیرفته شده است که فناوری و مصالح بخشی از انتخاب های آگاهانه بودند که در ضمن از معنای اجتماعی آن هانیز جدا نشدند. لو گاف معتقد است که دوره آنگلوساکسون با استفاده از چوب تعریف می شد[ ۲] و شواهدی را ارائه می کند که آنگلوساکسون ها برای مراقبت و صنعتگری در فرهنگ چوب خود سرمایه گذاری کردند که از فنجان ها تا سازه ها، توجه به درختان و الوار، نام مکان ها، ادبیات و مذهب از مظاهر ان است. [ ۳]
wiki: معماری آنگلوساکسون