معلی بن علا

[ویکی فقه] برخی معلّا بن علا را یکی از شهدای کربلا می دانند.
نام وی در منابع پیشین و متأخر نیامده است. ولی صاحب «ینابیع المودة» متوفی (۱۲۹۳ ه) می نویسد: وی پس از حنظله آهنگ نبرد کرد و این چنین رجز خواند:لاتَنْکرونی فَانَا ابنُ الْکلْبِ • عَبْلُ الّذِراعَین شَدیدُ الّضَرْبِ إنّی غلامٌ واثقٌ بِرَبّی • حَسْبِی به مَوْلای أی الْحَسْبِ لاراهبُ الْمَوْتَ بِدارِ الحَربِ • أفُوزُ بِالْجَنَّةِ یوْمَ الکرْبِ اگر مرا نمی شناسید من از قبیله کلب هستم، بازوانی ستبر و کوبنده دارم. من جوانی هستم که با خدای خود پیمان بسته ام و او مرا در مقابل همه چیز کافی است. در جنگ ترس از مرگ نیست، و روز سختی بهشت را در می یابم.
شهادت معلی
آنگه به جنگ پرداخت و بیست تن از سربازان ابن سعد را کشت. سرانجام ضربات شمشیر و نیزه پیکرش را مجروح ساخت و دشمن سرش را جدا کرد و سوی حسین علیه السلام افکند. مادرش سر فرزند را در برگرفت و گفت: ای فرزندم در برابر دیدگان پسر رسول خدا کشته شدی. سپس خطاب به دشمن گفت: ای بد مردمان، گواهی می دهم که یهود و نصاری از شما بهترند.