مشتاق اصفهانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
شاعر، متخلص به مشتاق. از سادات حسینی و از شعرای مشهور عهد نادرشاه افشار بود. وی در اصفهان به دنیا آمد و نشو و نما یافت و از جوانی به سرودن شعر پرداخت. او از بنیان گذاران دوره ی بازگشت بود و از سبک عراقی پیروی می نمود. از معاصرین او آذر بیگدلی، هاتف اصفهانی و صهبای قمی و غیره بودند که مشتاق را استاد خود می دانستند و در محضر او فنون شاعری را آموختند.
وی آنگاه که وضع آشفته ی شعر و ادب را مشاهده کرد با جمعی از دوستانش در اصفهان انجمنی تشکیل داد که به انجمن مشتاق معروف گشت و شعرای بسیاری را در آن انجمن جمع کرده بود. وی برای بازگشت سبک هندی به سبک عراقی تلاش بسیار کرد. مشتاق در زادگاهش درگذشت و در تخت فولاد به خاک سپرده شد. از آثار وی «دیوان» شعری است که نزدیک به شش هزار بیت می باشد و بعد از فوتش هاتف و آذر و صهبا آن را جمع آوری و تدوین نمودند. صاحب «نگارستان دارا» به اشتباه تاریخ وفات او را 1106 ق آورده است.
(و. 1101 ه.ق اصفهان ف. 1171 ه.ق اصفهان) میر سید علی حسینی اصفهانی معروف به مشتاق از شعرای قرن دوازدهم هجری است. وی ابتدا به سبک متأخران شعر می گفت سپس در حلقه احیاکنندگان سبک شعرای متقدم درآمد. معاصران وی از جمله آذر، هاتف، صهبا به استادیش در شعر معترف بوده اند. دیوان شعر وی شامل شش هزار بیت است. اشعارش دارای مضامین تازه، نغز و مشحون از صنایع لفظی و معنویست.