مسیر سروتونین

مسیرهای سروتونین تصویرهایی از نورونها هستند که با پیام رسان عصبی مونوآمین سروتونین ارتباط برقرار کرده و با آن ترکیب می شوند.
مطالعه این سیستم ها برای بسیاری از اختلالات روانی و عصبی[ ۱] [ ۲] [ ۳] مفید خواهد بود، زیرا مسیرهای سروتونرژیک به بسیاری از بخش های مغز که در تنظیم ساعت زیستی، درد، انگیختگی، خوردن، دستگاه درون ریز، شناخت، [ ۴] پردازش عاطفی، [ ۵] رفتار بیماری، خلق[ ۶] و تنظیم دیگر سیستم های پیام رسان عصبی و بسیاری از چیزهای دیگر نقش دارند، عصب رسانی می کنند. [ ۷]
با توجه به ناحیهٔ گسترده ای که بسیاری از نورون های سروتونرژیک عصب رسانی می کنند، این مسیرها همان طور که در بالا لیست شد در بسیاری از کاربردها نقش دارند. هستهٔ سروتونرژیک کادال به شدت به طناب نخاعی، پیاز مغز و مخچه عصب رسانی می کند. به طور کلی، دستکاری هسته کادال ( به عنوان مثال دارویی، ضایعه ای، خرابی گیرنده ) که منجر به کاهش فعالیت می شود، باعث کاهش تحرک خواهد شد، در حالی که دستکاری هایی که منجر به افزایش فعالیت می شوند فعالیت محرک ها را افزایش خواهند داد. سروتونین در پردازش حسی نیز دخیل است، به طوری که تحریک حواس باعث افزایش سروتونین خارج سلولی در نئوکورتکس خواهد شد. تصور می شود مسیرهای سروتونین غذا خوردن، از جمله میزان غذا و فرایندهای حرکتی مربوط به غذا خوردن را نیز تنظیم کنند. به نظر می رسد این پروجکشن های سروتونرژیک به هیپوتالاموس نیز به طور خاص به این موضوع مرتبط باشند، به طوری که تصور می شود افزایش سیگنال دهی سروتونرژیک معمولاً باعث کاهش مصرف غذا می شود ( که نشانگر آن فنفلورامین است، اما زیرنوع های دیگر گیرنده ها می توانند منحصر به فردتر نیز باشند ) . مسیرهای سروتونین که به قسمت جلوی مغز لیمبیک پروجکت می کنند نیز در پردازش عاطفی دخیل هستند، به طوری که کاهش فعالیت استروژنیک باعث کاهش شناخت و تمایل عاطفی به محرک های منفی می شود. [ ۹] عملکرد سروتونین در خلق و خوی کمی ظریف تر است، به طوری که برخی شواهد نشان می دهند که افزایش سطح سروتونین باعث افسردگی، خستگی مفرط و رفتار بیمار خواهد شد، ولی شواهد دیگر خلاف آن را نشان می دهند. [ ۶]