مسیحیت در قرن چهارم ( انگلیسی: Christianity in the 4th century ) در مراحل اولیه خود رویدادهای گرودین کنستانتین بزرگ به مسیحیت و اولین شورای نیقیه در سال ۳۲۵ که آغاز دوره هفت شورای جهانی اول ( ۳۲۵–۷۸۷ ) بود را شامل می شد. در مرحله آخر آن فرمان تسالونیکا بود که در سال ۳۸۰ و بر پایه اعتقادنامه نیقیه تصویب شد که اعلام مسیحیت به عنوان دین دولتی روم را در پی داشت.
طبق برخی برآوردها، مسیحیان تقریباً ۱۰٪ از جمعیت روم را در سال ۳۰۰ میلادی تشکیل می دادند. [ ۵] امپراتور روم دیوکلتیان آزار و اذیت دیوکلتیانی را علیه مسیحیان راه اندازی کرد. این آزار و اذیت در سال ۳۱۱ با مرگ دیوکلتیان پایان یافت و در نهایت باعث توقف رشد دین نشد. [ ۶] مسیحیان قبلاً تا حد تأسیس مطران ( اسقف شهر اصلی ) سازماندهی شده بودند. در سال ۳۰۱ ارمنستان بزرگ اولین ملتی شد که کلیسای حواری ارمنی را برگزید. رومیان نیز در سال ۳۸۰ از این روش پیروی کردند.
در آوریل ۳۱۱، گالریوس، که قبلاً یکی از چهره های برجسته در آزار و شکنجه بود، با صدور فرمان سردیکا اجازه اجرای دین مسیحی را تحت حکومت خود داد. [ ۷] از سال ۳۱۳ تا ۳۸۰، مسیحیت از جایگاه یک دین قانونی در امپراتوری روم برخوردار بود. مسیحیت تنها مذهب قانونی دولتی نشده بود، اگرچه به تدریج در جامعه روم شهرت و جایگاهی پیدا کرد. پس از توقف آزار و اذیت مسیحیان، گالریوس ۲ سال دیگر سلطنت کرد. پس از آن امپراتوری با گرایش های «طرفدار» مسیحیت، کنستانتین بزرگ، جانشین او شد.
در منابع مسیحی آمده است که کنستانتین در سال ۳۱۲ در نبرد پل میلوین واقعه ای شگرف را تجربه کرد و پس از آن کنستانتین ادعای امپراتوری در غرب را کرد. بر اساس این منابع، کنستانتین قبل از جنگ به خورشید نگاه کرد و صلیبی از نور را بالای آن دید و با آن کلمات یونانی "EN ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" ( «به این وسیله، فتح کن!» , اغلب در لاتین شما با این علامت پیروز خواهید شد ترجمه می شود. کنستانتین به سربازان خود دستور داد که سپرهای خود را با نماد مسیحی ( کای - رو ) مزین کنند و پس از آن پیروز شدند. [ ۸] < ref. > رجوع کنید به یوسبیوس، «زندگی کنستانتین»< /ref> تشخیص اینکه کنستانتین در این مرحله در واقع چقدر مسیحیت را پذیرفته بود، دشوار است. اکثر افراد با نفوذ در امپراتوری، به ویژه مقامات عالی نظامی، هنوز پیگن ( غیر یهودی و مسیحی ) بودند، و حکومت کنستانتین حداقل تمایلی برای مماشات با این جناح ها نشان می داد. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفطبق برخی برآوردها، مسیحیان تقریباً ۱۰٪ از جمعیت روم را در سال ۳۰۰ میلادی تشکیل می دادند. [ ۵] امپراتور روم دیوکلتیان آزار و اذیت دیوکلتیانی را علیه مسیحیان راه اندازی کرد. این آزار و اذیت در سال ۳۱۱ با مرگ دیوکلتیان پایان یافت و در نهایت باعث توقف رشد دین نشد. [ ۶] مسیحیان قبلاً تا حد تأسیس مطران ( اسقف شهر اصلی ) سازماندهی شده بودند. در سال ۳۰۱ ارمنستان بزرگ اولین ملتی شد که کلیسای حواری ارمنی را برگزید. رومیان نیز در سال ۳۸۰ از این روش پیروی کردند.
در آوریل ۳۱۱، گالریوس، که قبلاً یکی از چهره های برجسته در آزار و شکنجه بود، با صدور فرمان سردیکا اجازه اجرای دین مسیحی را تحت حکومت خود داد. [ ۷] از سال ۳۱۳ تا ۳۸۰، مسیحیت از جایگاه یک دین قانونی در امپراتوری روم برخوردار بود. مسیحیت تنها مذهب قانونی دولتی نشده بود، اگرچه به تدریج در جامعه روم شهرت و جایگاهی پیدا کرد. پس از توقف آزار و اذیت مسیحیان، گالریوس ۲ سال دیگر سلطنت کرد. پس از آن امپراتوری با گرایش های «طرفدار» مسیحیت، کنستانتین بزرگ، جانشین او شد.
در منابع مسیحی آمده است که کنستانتین در سال ۳۱۲ در نبرد پل میلوین واقعه ای شگرف را تجربه کرد و پس از آن کنستانتین ادعای امپراتوری در غرب را کرد. بر اساس این منابع، کنستانتین قبل از جنگ به خورشید نگاه کرد و صلیبی از نور را بالای آن دید و با آن کلمات یونانی "EN ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" ( «به این وسیله، فتح کن!» , اغلب در لاتین شما با این علامت پیروز خواهید شد ترجمه می شود. کنستانتین به سربازان خود دستور داد که سپرهای خود را با نماد مسیحی ( کای - رو ) مزین کنند و پس از آن پیروز شدند. [ ۸] < ref. > رجوع کنید به یوسبیوس، «زندگی کنستانتین»< /ref> تشخیص اینکه کنستانتین در این مرحله در واقع چقدر مسیحیت را پذیرفته بود، دشوار است. اکثر افراد با نفوذ در امپراتوری، به ویژه مقامات عالی نظامی، هنوز پیگن ( غیر یهودی و مسیحی ) بودند، و حکومت کنستانتین حداقل تمایلی برای مماشات با این جناح ها نشان می داد. [ ۸]
wiki: مسیحیت در قرن چهارم