[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
نویسنده، مترجم و شاعر متخلص به مسرور. در قریه ی کوپای اصفهان به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی به فراگیری علم صرف،علم نحو، علم معانی، علم بیان، منطق، فقه، اصول و حکمت نزد اساتید عصر پرداخت. او سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد آنگاه به تهران آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت.
وی فنون شعر را از فرصت الدوله شیرازی و دهقان سامانی آموخت. او زبانهای عربی و فرانسه و انگلیسی را خوب می دانست و از زبان پهلوی اطلاعاتی داشت. در 1352 ق که از طرف انجمن ادبی ایران به نظم آوردن مضامین الواح تخت جمشید به مسابقه گذارده شده بود، مسرور از میان پنجاه شاعر برجسته ی شرکت کننده حائز رتبه ی اول گردید و نیز در موقع افتتاح آرامگاه حکیم فردوسی شعر او مقام اول را بدست آورد.
وی گذشته از استادی در زمینه ی شعر در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقی و خوشنویسی نیز بهره داشت. مقالات ادبی و تاریخی او در مجلات «ارمغان» و «یغما» چاپ شده است. او مدتی مدیریت برنامه های ایران در آینه ی زمان و شهر سخن را در رادیو ایران به عهده داشت. سرانجام در تهران وفات یافت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
از آثار وی: «امثال سائره»؛ «خواجو کرمانی»؛ «داستان تاریخی محمود افغان»؛ «ده نفر قزلباش»؛ «فرهنگ زبان»؛ «قران یا سرگذشت لطفعلی خان زند»؛ «نی زن بیابان»؛ «هنرنامه»، شعر. اثر دیگر او مجموعه اشعارش می باشد که نخست تحت نام «راز الهام» در 1338 ش و سپس تحت نام «یادگار سخنیار» در 1347 ش، در سال وفات وی منتشر شد.
نویسنده، مترجم و شاعر متخلص به مسرور. در قریه ی کوپای اصفهان به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی به فراگیری علم صرف،علم نحو، علم معانی، علم بیان، منطق، فقه، اصول و حکمت نزد اساتید عصر پرداخت. او سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد آنگاه به تهران آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت.
وی فنون شعر را از فرصت الدوله شیرازی و دهقان سامانی آموخت. او زبانهای عربی و فرانسه و انگلیسی را خوب می دانست و از زبان پهلوی اطلاعاتی داشت. در 1352 ق که از طرف انجمن ادبی ایران به نظم آوردن مضامین الواح تخت جمشید به مسابقه گذارده شده بود، مسرور از میان پنجاه شاعر برجسته ی شرکت کننده حائز رتبه ی اول گردید و نیز در موقع افتتاح آرامگاه حکیم فردوسی شعر او مقام اول را بدست آورد.
وی گذشته از استادی در زمینه ی شعر در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقی و خوشنویسی نیز بهره داشت. مقالات ادبی و تاریخی او در مجلات «ارمغان» و «یغما» چاپ شده است. او مدتی مدیریت برنامه های ایران در آینه ی زمان و شهر سخن را در رادیو ایران به عهده داشت. سرانجام در تهران وفات یافت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
از آثار وی: «امثال سائره»؛ «خواجو کرمانی»؛ «داستان تاریخی محمود افغان»؛ «ده نفر قزلباش»؛ «فرهنگ زبان»؛ «قران یا سرگذشت لطفعلی خان زند»؛ «نی زن بیابان»؛ «هنرنامه»، شعر. اثر دیگر او مجموعه اشعارش می باشد که نخست تحت نام «راز الهام» در 1338 ش و سپس تحت نام «یادگار سخنیار» در 1347 ش، در سال وفات وی منتشر شد.
wikiahlb: مسرور_اصفهانی