مسافرت در سیره نبوی

[ویکی فقه] در آیین اسلام سفارش های زیادی درباره سفر شده و فایده های زیادی را برای آن آمده است؛ از جمله فواید سفر این است که بدن انسان، صحیح و سالم می شود. یکی از علت های به دست آوردن سلامتی، آن است که چون مسافر، بسیار حرکت می کند، غذایش زودتر و بهتر تحلیل می رود و سریع تر هضم می شود و این امر، باعث دفع فساد و مرض های بسیاری می شود. نمونه ای که ذکر شد، یکی از منافع مسافرت است. اسلام و پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم)، فواید زیاد دیگری را برای آن برشمرده است که انسان می تواند در سفر، این فایده ها و امتیازها را به دست آورد.
در بعضی از آیات قرآن، اشاره هایی به سفر کردن شده است. خداوند متعال توصیه می کند که به مسافرت بروید تا پند و عبرتی عایدتان شود؛ از جمله:۱. «افلم یسیروا فی الارض فینظروا کیف کان عاقبة الذّین من قبلهم کانوا هم اشدّ منهم قوّة و آثاراً فی الارض فاخذهم الله بذنوبهم و ما کان لهم من الله واق؛
غافر/سوره۴۰، آیه۲۱.
محقق برای دست یابی به حکم مسائل فقهی و اخلاقی نیازمند اموری همچون عمل و رفتار ائمه معصومین (علیهم السّلام) است. بنابراین باید دید ایشان و بالاخص پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در مسافرت چگونه رفتار می کردند.۱) هنگامی که پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) مسافرت می رفت، یارانش پیشاپیش حضرت می رفتند و او در پی آنها می رفت. ایشان می فرمود: «پشت سرم را برای فرشتگان بگذارید»
شیبانی، محمد بن حسن، جامع الصغیر، بیروت، ج۱، ص۲۵۱، انتشارات عالم الکتب، ۱۴۰۶ق.
وی با توجه به تاثیر مثبت سفر در شادابی روح و تجدید قوا می فرمود: «مسافرت کنید تا تندرست بمانید»
شیخ صدوق، ابوجعفر محمد، عیون اخبار الرضا، ترجمه آقا نجفی اصفهانی، ج۲، ص۲۶۵، قم، بکاء، ۱۳۸۵ش.
...