مزایجان

مزایجان (بوانات). مزایجان شهری از توابع بخش مزایجان شهرستان بوانات در استان فارس و پایتخت گردوی جنوب ایران می باشد.
بالاترین سطح را از نظر پوشش گیاهان میوه سردسیری درجنوب کشور دارا می باشد. این شهر به وسعت حدود ۹٫۵ کیلومترمربع دارای ۳٬۵۶۷ تن[ ۱] جمعیت است. مزایجان در سال ۱۳۹۷ به عنوان یک شهر پذیرای توریست های خارجی مبدل شد. از اماکن دیدنی این شهر: چشمه پیرکدو، جویبار مزایجان، جنگل ( باغات ) گردو می باشد.
شهر مزایجان دارای مکان های دیدنی متعددی است که چشمه پیرکدو بیشتر از بقیه معروف است. مزایجان شهرت خود را به دلیل طبیعت بسیار زیبایش یافته جاذبه های طبیعی مزایجان عبارتند از: باغات قنات؛ باغات بیده؛ باغات سرنجان؛ بند بیده؛ دزدو؛ بُدُره؛ رودخانه مزایجان؛ باغات چُغا ابسر گوئیمک و . . . . .
مزایجان دارای چند محله است که می توان از آنها محله ملایی ، محله محمد زمانی؛ محله گودابدال؛ شیده؛ سرچشمه ( محلی: آسیو کلو ) و رنگرزی را نام برد
مزایجان در بخش مزایجان شهرستان بوانات واقع شده است. از طرف غرب به کوه های تنگ پودونی ای و سراسپید و از طرف شرق روستاهای کرخنگان و توتک از توابع شهرستان خاتم استان یزد و از طرف جنوب به شهرستان سرچهان و از طرف شمال به روستای مهدیه و کوه های خالشت محدود است. [ ۲]

مزایجان (زرین دشت). مزایجان ( زرین دشت ) ، روستایی از توابع بخش ایزدخواست شهرستان زرین دشت در استان فارس ایران است.
این روستا در دهستان ایزدخواست شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲٬۱۱۶ نفر ( ۴۵۴خانوار ) بوده است. از مهم ترین آثار این روستا به آتشکدهٔ مزایجان؛ غار نمکی، سنگ چین های پایین قلعه مزایجان در حدود قرن ۱۳۰۰ ه‍. ش و قلعه مزایجان در عهد «اورات» اشاره کرد.