در تاریخ فرانسه مِرووَنژی ها ( به فرانسوی: Mérovingiens ) یکی از دودمان های پادشاهی فرانکی بودند که بین سده های ۵ تا ۸ میلادی در منطقه ای با مرزهای متغیر، در بخش هایی از فرانسه و آلمان امروزی فرمانروایی می کردند.
مروونژی ها را معاصرانشان گاه «شاهان گیسو دراز» ( به لاتین: reges criniti ) می نامیدند. علتش این بود که افراد این دودمان به پیروی از سنت رهبران قبیله های فرانکی موهای خود را نمی تراشیدند. ( بر طبق سنت، مردان جنگی فرانکی، برعکس رهبران، همیشه موهای خود را کوتاه نگه می داشتند ) . لقب دیگری که به مروونژی ها داده شده بود «شاهان بی عار» بود، زیرا در خلال ۲۰۰ سال فرمانروایی، این پادشاهان، بیشتر وقت خود را صرف خوشگذرانی کردند و گرداندن امور به دوش مسئول کاخ و دربار بود. به این خاطر بود که از این دودمان، بعداً دودمان دیگری به نام کارولنژی منشعب شد.
سلسلهٔ مروونژی نام خود را از مرووش ( Merovech ) گرفته است که از سال ۴۴۷ تا ۴۵۷ میلادی پادشاه فرانک های سالی بود. نوهٔ مرووش به نام کلوویس یکم توانست بخش اعظم سرزمین گل واقع در شمال لوآر ( Loire ) را یکپارچه و یگانه کند. وی همچنین با غسل تعمید خود در ۴۹۶ میلادی باعث گسترش کیش کاتولیک در فرانسه و مناطق پیرامونی آن گشت. کلوویس پس از مرگ خود، بر پایهٔ یک سُنتِ قدیمی فرانکی، قلمرو خود را میان چهار پسرش بخش کرد.
سیستم فئودالیسم و بزرگ زمین داری نیز ریشه در دوران پادشاهی مروونژی ها دارد. شاهان این دودمان بخش های بزرگی از قلمرو خود را برای فرمانروایی و دفاع نظامی در دست سرداران و فئودال های محلی قرار دادند.
پادشاهی مروونژیها از سال ۵۰۹ ( میلادی ) دربرگیرنده فرانک ها، سرزمین گل و بخش های کنونی فرانسه به جز بورگوندی بود. پسران کلوویس پس از تقسیم سرزمین پدرشان در جنگ با بورگوندی ها یگانگی خویش را پاس داشتند و به یکدیگر یاری رساندند؛ ولی پس از مرگ این برادران، جانشینانشان به جان هم افتادند تا اینکه در زمان پادشاهی کلوتار یکم در سال ۵۵۸ دوباره سرزمین های پیشین یکپارچه گردید و او پادشاه همه سرزمین های فرانکی شد. او سه سال پس از آن مرد و سرزمینش میان چهار پسرش بخش شد. فرزندان او راه خوشگذرانی را پیش گرفتند. پادشاهی آنان دچار جنگ خانگی و ناتوانی بسیاری می شد. با این همه در سده نخست فرمانروایی اینان قدرتی استوار در اروپای غربی به شمار می آمدند. در دهه های پایانی پادشاهی ایشان شهرداران کاخ ها برخاستند، اینان که پس از مروونژی ها به پادشاهی رسیدند کنترل کشور را کم کم در دست می گرفتند. در سالهای پایانی سده هفتم اینان به همه کاره های کشور تبدیل شده بودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمروونژی ها را معاصرانشان گاه «شاهان گیسو دراز» ( به لاتین: reges criniti ) می نامیدند. علتش این بود که افراد این دودمان به پیروی از سنت رهبران قبیله های فرانکی موهای خود را نمی تراشیدند. ( بر طبق سنت، مردان جنگی فرانکی، برعکس رهبران، همیشه موهای خود را کوتاه نگه می داشتند ) . لقب دیگری که به مروونژی ها داده شده بود «شاهان بی عار» بود، زیرا در خلال ۲۰۰ سال فرمانروایی، این پادشاهان، بیشتر وقت خود را صرف خوشگذرانی کردند و گرداندن امور به دوش مسئول کاخ و دربار بود. به این خاطر بود که از این دودمان، بعداً دودمان دیگری به نام کارولنژی منشعب شد.
سلسلهٔ مروونژی نام خود را از مرووش ( Merovech ) گرفته است که از سال ۴۴۷ تا ۴۵۷ میلادی پادشاه فرانک های سالی بود. نوهٔ مرووش به نام کلوویس یکم توانست بخش اعظم سرزمین گل واقع در شمال لوآر ( Loire ) را یکپارچه و یگانه کند. وی همچنین با غسل تعمید خود در ۴۹۶ میلادی باعث گسترش کیش کاتولیک در فرانسه و مناطق پیرامونی آن گشت. کلوویس پس از مرگ خود، بر پایهٔ یک سُنتِ قدیمی فرانکی، قلمرو خود را میان چهار پسرش بخش کرد.
سیستم فئودالیسم و بزرگ زمین داری نیز ریشه در دوران پادشاهی مروونژی ها دارد. شاهان این دودمان بخش های بزرگی از قلمرو خود را برای فرمانروایی و دفاع نظامی در دست سرداران و فئودال های محلی قرار دادند.
پادشاهی مروونژیها از سال ۵۰۹ ( میلادی ) دربرگیرنده فرانک ها، سرزمین گل و بخش های کنونی فرانسه به جز بورگوندی بود. پسران کلوویس پس از تقسیم سرزمین پدرشان در جنگ با بورگوندی ها یگانگی خویش را پاس داشتند و به یکدیگر یاری رساندند؛ ولی پس از مرگ این برادران، جانشینانشان به جان هم افتادند تا اینکه در زمان پادشاهی کلوتار یکم در سال ۵۵۸ دوباره سرزمین های پیشین یکپارچه گردید و او پادشاه همه سرزمین های فرانکی شد. او سه سال پس از آن مرد و سرزمینش میان چهار پسرش بخش شد. فرزندان او راه خوشگذرانی را پیش گرفتند. پادشاهی آنان دچار جنگ خانگی و ناتوانی بسیاری می شد. با این همه در سده نخست فرمانروایی اینان قدرتی استوار در اروپای غربی به شمار می آمدند. در دهه های پایانی پادشاهی ایشان شهرداران کاخ ها برخاستند، اینان که پس از مروونژی ها به پادشاهی رسیدند کنترل کشور را کم کم در دست می گرفتند. در سالهای پایانی سده هفتم اینان به همه کاره های کشور تبدیل شده بودند.
wiki: مروونژی ها