مرغابی

مرغابی یا اردک ( به انگلیسی: duck ) نامی است که معمولاً برای شماری از گونه های غازسانان در خانوادهٔ مرغابیان به کار می رود. مرغابی ها هم در آب دریا و هم در آب شیرین زندگی می کنند.
مرغابی پرنده ایست تخم گذار که بیشتر در آب زندگی می کند. گونه های بسیاری از مرغابی در جهان هستند که هنوز شناخته نشده اند. این پرنده پرهای چربی دارد تا با برخورد به آب، پرها خیس نشود و پرنده پس از بیرون آمدن از آب سنگین نشود.
مرغابی یکی از نخستین گونه های پرندگان است که به دست آدمی اهلی شده است و به نظر می رسد که نخستین بار، اهلی کردن آن در کشور مصر انجام گرفته باشد، زیرا در حفاری های به عمل آمده بر روی گور آمنهوتپ سوم، یکی از فراعنهٔ باستانی مصر، که پیرامون ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد می زیسته است، تصویر یک اردک در بین گل های لوتوس دیده شده است، و گفتنی است که مصریان باستان یکی از نخستین اقوام کهن بشری هستند که دست به جوجه کشی از این پرنده زدند، و شاید علت توجه مصریان باستان به پرورش این پرنده، کانال های پرشمار آبی و رودخانه دراز و ممتد نیل بوده باشد. امروزه نیز پرورش مرغابی به شدت در مصر متداول است.
مرغابی پرنده ای با تن کشیده و پاهای کوتاه است که باعث می شود بدنش نزدیکِ زمین جای گیرد. مرغابی از پرندگان نوک پهنی است که در جانورشناسی به آن ها لاملیورستر یا Lamellirostrate می گویند. درازا و حجم بال مرغابی نسبت به دیگر پرندگان متوسط است و مرغابی اهلی بدین دلیل به خوبی نمی تواند پرواز کند. گرمای طبیعی تن مرغابی ۷/۴۰ درجهٔ سانتی گراد و شمار نبض آن به طور میانگین ۳۱۲ بار در دقیقه و شمار تنفسش ۱۶ – ۲۸ بار در دقیقه است. سر بزرگ و قطر منقار آن در بالا و پایین کم است. بدین گونه، از اتصال منقار به یکدیگر برجستگی خاصی از نیمرخ در آن ها دیده نمی شود. حجم منقار در مرغابی ها نسبت به دیگر پرندگان و به ویژه غاز بیشتر است و سطح بیشتری را نسبت به سر و پیکر حیوان اشغال می کند. منقار در جای اتصال به سر نازک تر از بخش آزاد است؛ از این رو تقریباً به صورت یک بیلچه درآمده است. منقار از غشایی صاف و هموار پوشیده شده است که لبه آن از یک بخش شاخی پوشیده می شود. زبان در مرغابی نیرومند و ماهیچه ای است و غدد چشائی فراوانی دارد که به وسیلهٔ آن ها می تواند تا اندازه ای مزه مواد غذایی را حس کند. گردن مرغابی کوتاه و قطر آن متوسط است. پرها سراسر تن اردک ها را پوشانده و غشای ضخیمی را در روی پوست می سازد. این پرها به خوبی روغنی اند و این امر از رسیدن آب و رطوبت به بدن آن جلوگیری می کند. مرغابی موجودی بی دندان است و غذا را برای خوردن ابتدا با نوک خود گرفته و در اب خیس کرده و سپس قورت می دهد.