مُرده سوزخانه[ ۱] یا آتش سپارگاه[ ۲] مکانی است که آتش سپاری در آن انجام می شود.
مرده سوزخانه ها معمولاً در کنار گورستان ها و ساختمان های ویژه تشییع جنازه قرار دارند. سوزاندن پیکر افراد مرده، در این مکان ها، تک به تک انجام می شود و روند مرده سوزی در این مکان ها تابع مقررات زیست محیطی سختگیرانه ای است.
این روش گزینهٔ دیگری در کنار خاک سپاری مردگان است. خاک سپاری مردگان در میان پیروان دین های ابراهیمی رواج دارد ولی مرده سوزی بیشتر در میان هندوها و هم چنین افرادی که پیرو دین خاصی نیستند رواج دارد.
در کشورهای غربی، آیین خداحافظی از فرد درگذشته پیش از سوزاندن پیکر او و در محل مرده سوزخانه انجام می شود. در این مراسم، پیکر شخص درگذشته را در تابوتی قرار داده و پس از سخنرانی بستگان، همه حضار به ترتیب از کنار تابوت گذشته و با فرد درگذشته خداحافظی می کنند.
سوزاندن پیکرها در آتش سپارگاه های غربی امروزه تقریباً تمام اتوماتیک صورت می گیرد. کوره های مرده سوزی در این مکان ها با کامپیوتر کار می کنند. فرد درگذشته پس از مراسم خداحافظی در درون تابوت به اتاق کوره آورده می شود. مسئول کوره، مدارک مربوطه را بار دیگر وارسی و بازبینی می کند و اطلاعات این مدارک بایستی با اطلاعات درج شده بر روی تابوت هم خوانی داشته باشند.
پس از آن مأمور مربوطه، سنگ نسوزی که شمارهٔ ویژه ای بر روی آن حک شده را بر روی تابوت می چسباند. استفاده از این سنگ و شماره روی آن به منظور جلوگیری از جابه جایی یا اشتباهات بعدی در هویت یابی فرد مرده است.
پس از قرار دادن سنگ نسوز، تابوت و جسد درون آن با دمایی میان ۴۰۰ تا ۱۱۰۰ درجه سانتیگراد سوزانده می شود. مدت زمان لازم برای سوزاندن، بسته به نوع کوره از یک ساعت و ربع تا چهار ساعت به درازا می کشد.
بر پایهٔ مقررات، خاکستر به جا مانده از مرده سوزی باید تا ۳۰ روز در مرده سوزخانه بماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمرده سوزخانه ها معمولاً در کنار گورستان ها و ساختمان های ویژه تشییع جنازه قرار دارند. سوزاندن پیکر افراد مرده، در این مکان ها، تک به تک انجام می شود و روند مرده سوزی در این مکان ها تابع مقررات زیست محیطی سختگیرانه ای است.
این روش گزینهٔ دیگری در کنار خاک سپاری مردگان است. خاک سپاری مردگان در میان پیروان دین های ابراهیمی رواج دارد ولی مرده سوزی بیشتر در میان هندوها و هم چنین افرادی که پیرو دین خاصی نیستند رواج دارد.
در کشورهای غربی، آیین خداحافظی از فرد درگذشته پیش از سوزاندن پیکر او و در محل مرده سوزخانه انجام می شود. در این مراسم، پیکر شخص درگذشته را در تابوتی قرار داده و پس از سخنرانی بستگان، همه حضار به ترتیب از کنار تابوت گذشته و با فرد درگذشته خداحافظی می کنند.
سوزاندن پیکرها در آتش سپارگاه های غربی امروزه تقریباً تمام اتوماتیک صورت می گیرد. کوره های مرده سوزی در این مکان ها با کامپیوتر کار می کنند. فرد درگذشته پس از مراسم خداحافظی در درون تابوت به اتاق کوره آورده می شود. مسئول کوره، مدارک مربوطه را بار دیگر وارسی و بازبینی می کند و اطلاعات این مدارک بایستی با اطلاعات درج شده بر روی تابوت هم خوانی داشته باشند.
پس از آن مأمور مربوطه، سنگ نسوزی که شمارهٔ ویژه ای بر روی آن حک شده را بر روی تابوت می چسباند. استفاده از این سنگ و شماره روی آن به منظور جلوگیری از جابه جایی یا اشتباهات بعدی در هویت یابی فرد مرده است.
پس از قرار دادن سنگ نسوز، تابوت و جسد درون آن با دمایی میان ۴۰۰ تا ۱۱۰۰ درجه سانتیگراد سوزانده می شود. مدت زمان لازم برای سوزاندن، بسته به نوع کوره از یک ساعت و ربع تا چهار ساعت به درازا می کشد.
بر پایهٔ مقررات، خاکستر به جا مانده از مرده سوزی باید تا ۳۰ روز در مرده سوزخانه بماند.
wiki: مرده سوزخانه