مراسم یادبود مایکل جکسون؛ مراسمی بود که برای بزرگداشت مایکل جکسون، هنرمند و فعال حقوق بشر در ۷ ژوئیه ۲۰۰۹ ( ۱۶ تیر ۱۳۸۸ ) و ۱۲ روز پس از مرگ ناگهانی و مشکوک وی در سالن استیپلز سنتر در لس آنجلس برگزار شد. استیپلز سنتر مکانی بود که مایکل برای برگزاری کنسرت های دیس ایز ایت، ۳ ماه در آن تمرین می کرده است. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
این مراسم در ساعت ۱۰:۳۳ به وقت محلی با ۳۰ دقیقه تأخیر آغاز شد. پیش از آغاز مراسم، طرفداران مایکل جکسون مشغول یادگاری نوشتن روی یک دیوار بزرگ بودند. در لحظهٔ آغاز برادران مایکل جکسون در حالی که تابوت مایکل جکسون را حمل می کردند، وارد سالن شدند. روی صندلی تمامی تماشاچیان یک کتابچه ای روی تمامی صندلی ها چیده شده بود. سپس کشیش لوشیز اسمیت اولین سخنرانی را ایراد کرد. او در میان سخنان خود گفت:[ ۴] [ ۵]
من افتخار دارم که خانوادهٔ جکسون را دوستان خود بنامم. برای مردم دنیا مایکل، یک بت، یک قهرمان و حتی یک سلطان بود. امّا برای ما او ابتدا یک برادر، یک پسر، یک پدر و یک دوست بود. ما با بزرگداشتش، او را به یاد می آوریم. قلب های ما سنگین است زیرا او خیلی زود از میان ما رفت اما تا وقتی او را به یادآوریم، او در حقیقت نرفته است و همواره اینجا با ما خواهد بود. در قلب زیبا و انسانی اش، او چیزی بیش از دادن عشق و استعدادش به دنیا نمی خواست و در عوض می خواست که دوست داشته شود. او از طریق کارها و آهنگ هایش سعی کرد دنیای ما را شفا دهد. باشد که این بزرگداشت برای خانوادهٔ وی آرامش بیاورد. [ ۵]
بعد از این سخنرانی، ماریا کری و تری لورنتس ترانهٔ «آنجا خواهم بود» از گروه «جکسون ۵» را اجرا کردند. سپس کویین لطیفه، بازیگر سیاه پوست آمریکایی برای سخنرانی دوم به روی سن آمد و اظهار داشت که مایکل جکسون باعث شد که او بداند دنیایی دیگر نیز وجود دارد. پس از پایان سخنرانی، لیونل ریچی، یکی از ترانه های قدیمی خود به نام «عیسی عشق است» را اجرا کرد. سپس بری گوردی، مؤسس شرکت موتاون رکوردز روی صحنه آمد و از نبوغ مایکل جکسون سخن گفت:[ ۶] [ ۵]
وقتی او رقص نمادین مون واک را انجام داد، من شوکه شدم. آن رقص جادو بود. مایکل جکسون به مدار فلکی رفت و هرگز پایین نیامد. زندگی مایکل، گرچه خیلی زود تمام شد، اما زیبا بود. لقب سلطان پاپ برای مایکل کافی نیست. او را باید بزرگ ترین صحنه گردان و سرگرم کنندهٔ تاریخ بنامیم. استیوی واندر، خوانندهٔ سیاه پوست و نابینای آمریکایی نیز آهنگ «هرگز فکر نمی کردم این تابستان ترکمان کنی» را به مایکل تقدیم کرد. بعد از اجرای این آهنگ کوبی برایانت و مجیک جانسون، بسکتبالیست های معروف آمریکایی سخنرانی کردند و از مایکل برای اینکه «درهای بسیاری را برای آمریکایی های آفریقایی تبار باز کرد» قدردانی کردند. کوبی برایانت گفت:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین مراسم در ساعت ۱۰:۳۳ به وقت محلی با ۳۰ دقیقه تأخیر آغاز شد. پیش از آغاز مراسم، طرفداران مایکل جکسون مشغول یادگاری نوشتن روی یک دیوار بزرگ بودند. در لحظهٔ آغاز برادران مایکل جکسون در حالی که تابوت مایکل جکسون را حمل می کردند، وارد سالن شدند. روی صندلی تمامی تماشاچیان یک کتابچه ای روی تمامی صندلی ها چیده شده بود. سپس کشیش لوشیز اسمیت اولین سخنرانی را ایراد کرد. او در میان سخنان خود گفت:[ ۴] [ ۵]
من افتخار دارم که خانوادهٔ جکسون را دوستان خود بنامم. برای مردم دنیا مایکل، یک بت، یک قهرمان و حتی یک سلطان بود. امّا برای ما او ابتدا یک برادر، یک پسر، یک پدر و یک دوست بود. ما با بزرگداشتش، او را به یاد می آوریم. قلب های ما سنگین است زیرا او خیلی زود از میان ما رفت اما تا وقتی او را به یادآوریم، او در حقیقت نرفته است و همواره اینجا با ما خواهد بود. در قلب زیبا و انسانی اش، او چیزی بیش از دادن عشق و استعدادش به دنیا نمی خواست و در عوض می خواست که دوست داشته شود. او از طریق کارها و آهنگ هایش سعی کرد دنیای ما را شفا دهد. باشد که این بزرگداشت برای خانوادهٔ وی آرامش بیاورد. [ ۵]
بعد از این سخنرانی، ماریا کری و تری لورنتس ترانهٔ «آنجا خواهم بود» از گروه «جکسون ۵» را اجرا کردند. سپس کویین لطیفه، بازیگر سیاه پوست آمریکایی برای سخنرانی دوم به روی سن آمد و اظهار داشت که مایکل جکسون باعث شد که او بداند دنیایی دیگر نیز وجود دارد. پس از پایان سخنرانی، لیونل ریچی، یکی از ترانه های قدیمی خود به نام «عیسی عشق است» را اجرا کرد. سپس بری گوردی، مؤسس شرکت موتاون رکوردز روی صحنه آمد و از نبوغ مایکل جکسون سخن گفت:[ ۶] [ ۵]
وقتی او رقص نمادین مون واک را انجام داد، من شوکه شدم. آن رقص جادو بود. مایکل جکسون به مدار فلکی رفت و هرگز پایین نیامد. زندگی مایکل، گرچه خیلی زود تمام شد، اما زیبا بود. لقب سلطان پاپ برای مایکل کافی نیست. او را باید بزرگ ترین صحنه گردان و سرگرم کنندهٔ تاریخ بنامیم. استیوی واندر، خوانندهٔ سیاه پوست و نابینای آمریکایی نیز آهنگ «هرگز فکر نمی کردم این تابستان ترکمان کنی» را به مایکل تقدیم کرد. بعد از اجرای این آهنگ کوبی برایانت و مجیک جانسون، بسکتبالیست های معروف آمریکایی سخنرانی کردند و از مایکل برای اینکه «درهای بسیاری را برای آمریکایی های آفریقایی تبار باز کرد» قدردانی کردند. کوبی برایانت گفت:
wiki: مراسم یادبود مایکل جکسون