مدارگرد شاتل فضایی یک هواپیمای فضایی یا شاتل فضایی است، این سامانه سیستم فضاپیمای مداری و تا حدی سامانه پرتاب بازکاربردپذیر که بخشی از برنامه متوقف شده شاتل فضایی است از سال ۱۹۷۷ تا ۲۰۱۱ توسط ناسا[ ۱] آژانس فضایی ایالات متحده اداره می شود، می توانست فضانوردان و محموله ها را به مدار پایین زمین حمل کند، عملیات در فضا انجام دهد سپس دوباره وارد جو شده و به عنوان گلایدر فرود آید و هرگونه محموله داخل هواپیما و خدمه خود را به زمین بازگرداند.
سیستم کنترل واکنش ( RCS ) از ۴۴ پیشران موشک کوچک با سوخت مایع و سامانه کنترل پرواز با سیم بسیار پیچیده آنها تشکیل شده بود که از فیلتر کالمان دیجیتال فشرده محاسباتی استفاده می کرد. این سیستم کنترل، کنترل نگرش معمول را در امتداد محورهای زمین، غلت و انحراف در تمام مراحل پرواز پرتاب، مدار و ورود مجدد انجام می دهد. این سیستم همچنین هر گونه مانور مداری مورد نیاز از جمله تمام تغییرات در ارتفاع مدار، صفحه مداری و خروج از مرکز را اجرا می کرد. اینها همه عملیاتی بودند که نیاز به نیروی رانش و انگیزه بیشتری برای کنترل نگرش داشتند.
عرشه پرواز یا کابین خلبان مدارگرد در ابتدا دارای ۲۲۱۴ کنترل و نمایشگر بود که تقریباً سه برابر بیشتر از ماژول فرماندهی آپولو بود. [ ۲] کابین خدمه شامل عرشه پرواز، عرشه میانی و بخش خدمات بود. بالاترین عرشه پرواز که فرمانده و خلبان شاتل فضایی در آن نشسته بودند و حداکثر دو متخصص مأموریت پشت سرشان نشسته بودند. عرشه میانی که زیر عرشه پرواز بود، سه صندلی دیگر برای بقیه خدمه داشت.
سه موتور اصلی شاتل فضایی ( SSMEs ) بر روی بدنه پشتی مدارگرد به شکل مثلث متساوی الاضلاع نصب شده بودند.
مدارگردها توسط مواد سیستم حفاظت حرارتی ( TPS ) ( توسعه یافته توسط Rockwell Space Systems ) در داخل و خارج از سطح بیرونی مدارگرد تا محفظه بار محافظت می شدند. [ ۳] TPS آن را از خیساندن سرد −۱۲۱ درجه سلسیوس ( −۱۸۶ درجه فارنهایت ) در فضا تا ۱٬۶۴۹ درجه سلسیوس ( ۳٬۰۰۰ درجه فارنهایت ) گرمای ورود مجدد محافظت کرد.
مدارگرد شاتل فضایی دارای سه مجموعه ارابه فرود بود که از درهای سپر حرارتی به سمت پایین بیرون می آمدند. به عنوان یک اقدام کاهش وزن، دنده پس از استقرار نمی تواند جمع شود. از آنجایی که هرگونه گسترش زودهنگام ارابه فرود به احتمال زیاد فاجعه آمیز خواهد بود ( زیرا از طریق لایه های محافظ حرارتی باز می شود ) ، ارابه فرود را فقط می توان با کنترل های دستی و نه با هیچ سیستم خودکار پایین آورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم کنترل واکنش ( RCS ) از ۴۴ پیشران موشک کوچک با سوخت مایع و سامانه کنترل پرواز با سیم بسیار پیچیده آنها تشکیل شده بود که از فیلتر کالمان دیجیتال فشرده محاسباتی استفاده می کرد. این سیستم کنترل، کنترل نگرش معمول را در امتداد محورهای زمین، غلت و انحراف در تمام مراحل پرواز پرتاب، مدار و ورود مجدد انجام می دهد. این سیستم همچنین هر گونه مانور مداری مورد نیاز از جمله تمام تغییرات در ارتفاع مدار، صفحه مداری و خروج از مرکز را اجرا می کرد. اینها همه عملیاتی بودند که نیاز به نیروی رانش و انگیزه بیشتری برای کنترل نگرش داشتند.
عرشه پرواز یا کابین خلبان مدارگرد در ابتدا دارای ۲۲۱۴ کنترل و نمایشگر بود که تقریباً سه برابر بیشتر از ماژول فرماندهی آپولو بود. [ ۲] کابین خدمه شامل عرشه پرواز، عرشه میانی و بخش خدمات بود. بالاترین عرشه پرواز که فرمانده و خلبان شاتل فضایی در آن نشسته بودند و حداکثر دو متخصص مأموریت پشت سرشان نشسته بودند. عرشه میانی که زیر عرشه پرواز بود، سه صندلی دیگر برای بقیه خدمه داشت.
سه موتور اصلی شاتل فضایی ( SSMEs ) بر روی بدنه پشتی مدارگرد به شکل مثلث متساوی الاضلاع نصب شده بودند.
مدارگردها توسط مواد سیستم حفاظت حرارتی ( TPS ) ( توسعه یافته توسط Rockwell Space Systems ) در داخل و خارج از سطح بیرونی مدارگرد تا محفظه بار محافظت می شدند. [ ۳] TPS آن را از خیساندن سرد −۱۲۱ درجه سلسیوس ( −۱۸۶ درجه فارنهایت ) در فضا تا ۱٬۶۴۹ درجه سلسیوس ( ۳٬۰۰۰ درجه فارنهایت ) گرمای ورود مجدد محافظت کرد.
مدارگرد شاتل فضایی دارای سه مجموعه ارابه فرود بود که از درهای سپر حرارتی به سمت پایین بیرون می آمدند. به عنوان یک اقدام کاهش وزن، دنده پس از استقرار نمی تواند جمع شود. از آنجایی که هرگونه گسترش زودهنگام ارابه فرود به احتمال زیاد فاجعه آمیز خواهد بود ( زیرا از طریق لایه های محافظ حرارتی باز می شود ) ، ارابه فرود را فقط می توان با کنترل های دستی و نه با هیچ سیستم خودکار پایین آورد.
wiki: مدارگرد شاتل فضایی