هواپیمای فضایی یک وسیله نقلیه هوایی است که می تواند مانند یک هواپیما در جو زمین پرواز کند و مانند یک فضاپیما در خلاء فضا مانور دهد. [ ۱] برای انجام این کار، هواپیماهای فضایی باید ویژگی های هواپیما و فضاپیما را در خود جای دهد. هواپیماهای فضایی مداری بیشتر شبیه فضاپیماها هستند، هواپیماهای فضایی زیر مداری بیشتر شبیه هواپیما هستند. تمام هواپیماهای فضایی تا به امروز دارای موشک بوده اند اما بعنوان هواپیمای بدون سرنشین به زمین نشستند.
سه نوع هواپیما با موفقیت در مدار پرتاب شد، و پس از ورود به جو به زمین نشسته اند که عبارتند از: شاتل فضایی، بوران و X - 37.
چهارمین مورد، دریم چیسر می باشد که در حال توسعه و ساخت است. از سال ۲۰۱۹ همه وسایل نقلیه مداری گذشته، فعلی و برنامه ریزی شده به طور عمودی با یک موشک جداگانه پرتاب می شوند. پرواز فضایی مداری با سرعت زیاد انجام می شود، با انرژی جنبشی مداری به طور معمول حداقل ۵۰ برابر بیشتر از مسیرهای زیر مداری است. در نتیجه، محافظت از گرمای سنگین در حین ورود به جو لازم است.
هواپیماهای فضایی باید مانند فضاپیمای سنتی در فضا کار کنند، اما باید مانند هواپیما نیز قادر به پرواز جوی باشند. این الزامات باعث پیچیدگی، خطر و هزینه طراحی هواپیما می شود.
شاتل فضایی آمریکا که اولین بار در سال ۱۹۸۱ پرتاب شد. نخستین سفینه قابل استفاده مجدد جهان بود. سه بخش اصلی آن مدارپیما، موشکهای تقویت کننده، و مخزن خارجی سوخت می باشد. پس از فضاپیماهای مرکوری، جمینی و آپولو، آمریکایی ها در پی سفینه های رفت و برگشتی رفتند و بدین سان، شاتل های فضایی متولد شدند. تاکنون هفت شاتل به نام های انترپرایز، پث فایندر، کلمبیا، چلنجر، دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور ساخته شده که دو شاتل نخست، ناکامل و برای آزمایش ها و بررسی ها ساخته شده اند. از میان پنج شاتل پسین نیز چلنجر و کلمبیا دچار سانحه شده اند و فقط سه شاتل دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور تا سال ۲۰۱۰ مشغول کار بودند.
فضاپیمای بوران یکی از فضاپیماهای شاتل اتحاد شوروی است. بوران تنها شاتل فضایی شوروی بود که به طور کامل ساخته، و در مدار زمین آزمایش شد. این فضاپیما برای اولین بار در مدت ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه بدون سرنشین در خارج از جو زمین پرواز کرد و و سپس در فرودگاه بایکونور قزاقستان به همراه یک فروند میگ ۲۵ که فضا پیما را از ارتفاع ۲۰ کیلومتری سطح زمین تا لحظهٔ فرود اسکورت می کرد به زمین نشست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسه نوع هواپیما با موفقیت در مدار پرتاب شد، و پس از ورود به جو به زمین نشسته اند که عبارتند از: شاتل فضایی، بوران و X - 37.
چهارمین مورد، دریم چیسر می باشد که در حال توسعه و ساخت است. از سال ۲۰۱۹ همه وسایل نقلیه مداری گذشته، فعلی و برنامه ریزی شده به طور عمودی با یک موشک جداگانه پرتاب می شوند. پرواز فضایی مداری با سرعت زیاد انجام می شود، با انرژی جنبشی مداری به طور معمول حداقل ۵۰ برابر بیشتر از مسیرهای زیر مداری است. در نتیجه، محافظت از گرمای سنگین در حین ورود به جو لازم است.
هواپیماهای فضایی باید مانند فضاپیمای سنتی در فضا کار کنند، اما باید مانند هواپیما نیز قادر به پرواز جوی باشند. این الزامات باعث پیچیدگی، خطر و هزینه طراحی هواپیما می شود.
شاتل فضایی آمریکا که اولین بار در سال ۱۹۸۱ پرتاب شد. نخستین سفینه قابل استفاده مجدد جهان بود. سه بخش اصلی آن مدارپیما، موشکهای تقویت کننده، و مخزن خارجی سوخت می باشد. پس از فضاپیماهای مرکوری، جمینی و آپولو، آمریکایی ها در پی سفینه های رفت و برگشتی رفتند و بدین سان، شاتل های فضایی متولد شدند. تاکنون هفت شاتل به نام های انترپرایز، پث فایندر، کلمبیا، چلنجر، دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور ساخته شده که دو شاتل نخست، ناکامل و برای آزمایش ها و بررسی ها ساخته شده اند. از میان پنج شاتل پسین نیز چلنجر و کلمبیا دچار سانحه شده اند و فقط سه شاتل دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور تا سال ۲۰۱۰ مشغول کار بودند.
فضاپیمای بوران یکی از فضاپیماهای شاتل اتحاد شوروی است. بوران تنها شاتل فضایی شوروی بود که به طور کامل ساخته، و در مدار زمین آزمایش شد. این فضاپیما برای اولین بار در مدت ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه بدون سرنشین در خارج از جو زمین پرواز کرد و و سپس در فرودگاه بایکونور قزاقستان به همراه یک فروند میگ ۲۵ که فضا پیما را از ارتفاع ۲۰ کیلومتری سطح زمین تا لحظهٔ فرود اسکورت می کرد به زمین نشست.
wiki: هواپیمای فضایی