در هوانوردی، مخزن سوخت خارجی، مخزن سوخت بیرونی یا مخزن سوخت پرتابی، برای توصیف مخازن سوخت کمکی حمل شونده توسط هواپیماها، استفاده می شود. این مخازن، قابل استفادهٔ مجدد و اغلب قابل رهاسازی از هواپیما هستند. مخزن های خارجی در هواپیماهای نظامی مدرن رایج هستند و گاهی در هواپیماهای غیرنظامی نیز استفاده می شوند، اما به جز در مواقع اضطراری، کمتر دور انداخته می شوند.
عیب اصلی مخزن های خارجی این است که مقاومت در برابر هوا برای هواپیمای حامل آن ها اعمال می کنند. مخازن سوخت خارجی همچنین ممان اینرسی را افزایش می دهد و در نتیجه نرخ چرخش برای مانورهای هوایی را کاهش می دهد. مقداری از سوخت موجود در مخزن نیز برای غلبه بر مقاومت هوا و وزن اضافی خود مخزن استفاده می شود. استفاده از این مخازن همچنین تعداد جایگاه های تسلیحات خارجی موجود برای سلاح ها را کاهش می دهد و علاوه بر کاهش ظرفیت حمل سلاح، سطح مقطع راداری هواپیما را نیز، افزایش می دهد.
معمولاً ابتدا سوخت مخزن های خارجی مصرف می شود و تنها زمانی که تمام سوخت مخزن های خارجی مصرف شده باشد، مصرف سوخت به مخزن داخلی هواپیما تغییر می کند.
برخی از هواپیماهای جنگی مدرن از مخازن سوخت منسجم ( CFT ) به جای یا علاوه بر مخازن سوخت خارجی معمولی استفاده می کنند. CFTها درگ کمتری تولید می کنند و جایگاه های خارجی تسلیحات را اشغال نمی کنند. با این حال، برخی از آن ها را فقط می توان بر روی زمین از هواپیما جدا کرد.
این مخازن در طول جنگ داخلی اسپانیا مورد استفاده قرار گرفتند تا به هواپیماهای جنگنده امکان حمل سوخت اضافی برای پروازهای اسکورت دوربرد بدون نیاز به بدنه بسیار بزرگ تر، سنگین تر و با قابلیت مانور کمتر باشد. در طول جنگ جهانی دوم، لوفت وافه آلمان با معرفی یک مدل آلیاژی سبک در اوایل ۱۹۴۰ شروع به استفاده از مخازن سوخت خارجی کرد. جنگنده مسرشمیت ب اف ۱۰۹ نیز از این نوع مخزن استفاده می کرد.
نخستین مخازن خارجی به گونه ای طراحی شده بودند که در صورت خالی بودن یا در مواقع جنگ یا وضعیت اضطراری دور انداخته شوند تا نیروی پسار و وزن را کاهش و قدرت مانور را افزایش دهند. مخزن های خارجی مدرن ممکن است در نبرد حفظ شوند تا در مواقع اضطراری رها شوند.
متفقین معمولاً از مخازن خارجی برای افزایش بُرد و مدت زمان گشت زنی در قاره اروپا به جنگنده ها استفاده می کردند. نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا از مخازن سوخت خارجی در سال ۱۹۴۲، در طول اعزام سوپرمارین اسپیت فایرها به مالت استفاده می کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعیب اصلی مخزن های خارجی این است که مقاومت در برابر هوا برای هواپیمای حامل آن ها اعمال می کنند. مخازن سوخت خارجی همچنین ممان اینرسی را افزایش می دهد و در نتیجه نرخ چرخش برای مانورهای هوایی را کاهش می دهد. مقداری از سوخت موجود در مخزن نیز برای غلبه بر مقاومت هوا و وزن اضافی خود مخزن استفاده می شود. استفاده از این مخازن همچنین تعداد جایگاه های تسلیحات خارجی موجود برای سلاح ها را کاهش می دهد و علاوه بر کاهش ظرفیت حمل سلاح، سطح مقطع راداری هواپیما را نیز، افزایش می دهد.
معمولاً ابتدا سوخت مخزن های خارجی مصرف می شود و تنها زمانی که تمام سوخت مخزن های خارجی مصرف شده باشد، مصرف سوخت به مخزن داخلی هواپیما تغییر می کند.
برخی از هواپیماهای جنگی مدرن از مخازن سوخت منسجم ( CFT ) به جای یا علاوه بر مخازن سوخت خارجی معمولی استفاده می کنند. CFTها درگ کمتری تولید می کنند و جایگاه های خارجی تسلیحات را اشغال نمی کنند. با این حال، برخی از آن ها را فقط می توان بر روی زمین از هواپیما جدا کرد.
این مخازن در طول جنگ داخلی اسپانیا مورد استفاده قرار گرفتند تا به هواپیماهای جنگنده امکان حمل سوخت اضافی برای پروازهای اسکورت دوربرد بدون نیاز به بدنه بسیار بزرگ تر، سنگین تر و با قابلیت مانور کمتر باشد. در طول جنگ جهانی دوم، لوفت وافه آلمان با معرفی یک مدل آلیاژی سبک در اوایل ۱۹۴۰ شروع به استفاده از مخازن سوخت خارجی کرد. جنگنده مسرشمیت ب اف ۱۰۹ نیز از این نوع مخزن استفاده می کرد.
نخستین مخازن خارجی به گونه ای طراحی شده بودند که در صورت خالی بودن یا در مواقع جنگ یا وضعیت اضطراری دور انداخته شوند تا نیروی پسار و وزن را کاهش و قدرت مانور را افزایش دهند. مخزن های خارجی مدرن ممکن است در نبرد حفظ شوند تا در مواقع اضطراری رها شوند.
متفقین معمولاً از مخازن خارجی برای افزایش بُرد و مدت زمان گشت زنی در قاره اروپا به جنگنده ها استفاده می کردند. نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا از مخازن سوخت خارجی در سال ۱۹۴۲، در طول اعزام سوپرمارین اسپیت فایرها به مالت استفاده می کرد.
wiki: مخزن سوخت بیرونی