مختصات ماه نگاری

مختصات ماه نگاری یا مختصات سلنوگرافی ( انگلیسی: Selenographic coordinates ) برای اشاره به مکان ها در سطح قمرِ زمین ( ماه ) استفاده می شود. با تعیین دو مقدار عددی، که قابل مقایسه با طول و عرض جغرافیایی زمین هستند، می توان به هر موقعیتی در سطح ماه اشاره کرد. طول جغرافیایی موقعیت شرقی یا غربی نصف النهار اصلی ماه را نشان می دهد؛ یعنی خطی که از نقطهٔ قطب شمال ماه با حرکت روی سطح ماه به طور مستقیم رو به زمین به سوی قطب جنوب ماه می گذرد. ( نصف النهار مبدأ زمین را ببینید ) این را می توان به عنوان نقطهٔ میانی ماه قابل مشاهده که از زمین دیده می شود در نظر گرفت. عرض جغرافیایی موقعیت شمالی یا جنوبی خط استوا را نشان می دهد. هر دوی این مختصات به صورت درجه داده می شود.
اخترشناسان مکان اصلی در سیستم مختصات سلنوگرافی را با دهانه ماهواره ای کوچک و کاسه ای شکل دهانهٔ ماوستینگ ( Mösting A' ) تعریف کرده اند. مختصات این دهانه به صورت زیر تعریف شده است:
عرض جغرافیایی: ۳ ° ۱۲ '۴۳٫۲ "جنوبی طول جغرافیایی: ۵ ° ۱۲ '۳۹٫۶ "غربی این سیستم مختصات به دلیل استفاده از آزمایش فاصله سنجی لیزری قمری تعریف بسیار دقیقی را ارائه می دهد.
هر مکانی که در بیش از ۹۰ درجهٔ شرقی یا ۹۰ درجهٔ غربی قرار گرفته باشد از زمین دیده نمی شود، به جز در رخ گردی؛ که ۵۹٪ ماه را قابل مشاهده می کند.
طول جغرافیایی روی ماه هم در شرق و هم در غرب از نصف النهار مبدأ آن اندازه گیری می شود. وقتی هیچ جهتی مشخص نشده باشد شرق مثبت و غرب منفی گرفته می شود.
به طور کلی و تقریب، نصف النهار مبدأ ماه در نزدیکی مرکز دیسک ماه؛ همانگونه که از زمین دیده می شود، قرار دارد. برای کاربردهای دقیق، سیستم های مختصات گوناگونی برای ماه تعریف شده اند که هر کدام دارای نصف النهار مبدأ کمی متفاوت هستند. اتحادیه بین المللی اخترشناسی سیستم «محور متوسط زمین/قطبی» ( "mean Earth/polar axis" ) را توصیه می کند، [ ۱] که در آن نصف النهار اول میانگین جهت مرکز زمین ( از مرکز ماه ) است. [ ۲]