بین سال ۱۷۸۸ و ۱۸۶۸ حدود ۱۶۲٬۰۰۰ محکوم دادگاه های بریتانیا توسط دولت این کشور برای گذراندن دوران محکومیت خود به استرالیا فرستاده شدند. [ ۱]
سابقه انتقال محکومین به مستعمرات توسط دولت بریتانیا به قرن هفدهم و مستعمرات آمریکایی بر می گردد. با کاهش انتقال محکومان به سوی قاره آمریکا در اثر استقلال آمریکا در دهه ۱۷۷۰ میلادی و افزایش محکومان در بریتانیا، مشکل نگهداری محکومان در بریتانیا افزایش یافت. در سال ۱۷۷۰ جیمز کوک شرق استرالیا را مستعمره اعلام کرد و این فرصتی ایده آل برای بریتانیا بود تا محکومان را به سرزمین جدید بفرستد. نخستین ناوگان از محکومین در سال ۱۷۸۷ با یازده کشتی به خلیج بوتانی در سیدنی مرکز مستعمره نیو ساوت ولز فرستاده شدند. در دهه ۱۸۳۰ این روند کند شد و آخرین کشتی حامل محکومین در ۱۰ ژانویه ۱۸۶۸ به استرالیای غربی وارد شد.
بسیاری از محکومین به خاطر جرایم عمومی به استرالیا فرستاده شدند اما تعداد قابل توجهی نیز زندانیان سیاسی بودند. بیشتر محکومان جرائم جدی مانند تجاوز به عنف و قتل با مجازات مرگ مواجه بودند و جزو گروه ارسالی قرار نمی گرفتند؛ و بنابراین حمل و نقل جرائم است. برخی از محکومان در پایان دوره محکومیت خود در استرالیا ساکن شدند و بعضاً افراد تأثیرگذاری در جامعه جدید شدند. اما داشتن محکومیت به عنوان یک نکته منفی اجتماعی باقی ماند و بعدها استرالیایی ها از داشتن سابقه محکومیت توسط گذشتگان خود احساس شرمندگی کردند. این وضعیت بهبود پیدا کرده و امروزه گاه احساسات مثبت نیز با فهمیدن سابقه محکومیت در نسب خانوادگی در استرالیایی ها دیده می شود. ۲۰ درصد از استرالیایی های امروزی از بازماندگان محکومین اولیه هستند. [ ۲]
بنا بر نظر رابرت هیوز در کتاب ساحل مرگ آفرین, جمعیت انگلستان و ولز پس از ۱۷۴۰ شروع به رشد کرد و این همزمان با انقلاب آمریکا بود. نتیجه این تحولات لندن پرجمعیت شده بود و خیل بیکاران و مشروبات الکلی به ویژه جین[ ۳] همراه با فقر، بی عدالتی اجتماعی، کودکان کار، شرایط زندگی ناسالم و ساعات کار طولانی اوضاع لندن و بریتانیا را نابسامان کرده بود و موجب جرم و جنایت و محکومین بیشتر شد که برای آن ها زندان به اندازه کافی وجود نداشت. این عوامل موجب تقویت انگیزه دولت برای انتقال محکومان به مستعمرات انگلیس به ویژه استرالیا شد.
حدود ۲۰ درصد از محکومان و افراد منتقل شده زنان بودند که عمدتاً برای حفاظت از خود مجبور به برقراری ارتباط با افسران یا محکومین مرد می شدند. آن ها به طور معمول به عنوان courtesans نام برده می شدند که برابر با کلمه روسپی در انگلستان بود. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسابقه انتقال محکومین به مستعمرات توسط دولت بریتانیا به قرن هفدهم و مستعمرات آمریکایی بر می گردد. با کاهش انتقال محکومان به سوی قاره آمریکا در اثر استقلال آمریکا در دهه ۱۷۷۰ میلادی و افزایش محکومان در بریتانیا، مشکل نگهداری محکومان در بریتانیا افزایش یافت. در سال ۱۷۷۰ جیمز کوک شرق استرالیا را مستعمره اعلام کرد و این فرصتی ایده آل برای بریتانیا بود تا محکومان را به سرزمین جدید بفرستد. نخستین ناوگان از محکومین در سال ۱۷۸۷ با یازده کشتی به خلیج بوتانی در سیدنی مرکز مستعمره نیو ساوت ولز فرستاده شدند. در دهه ۱۸۳۰ این روند کند شد و آخرین کشتی حامل محکومین در ۱۰ ژانویه ۱۸۶۸ به استرالیای غربی وارد شد.
بسیاری از محکومین به خاطر جرایم عمومی به استرالیا فرستاده شدند اما تعداد قابل توجهی نیز زندانیان سیاسی بودند. بیشتر محکومان جرائم جدی مانند تجاوز به عنف و قتل با مجازات مرگ مواجه بودند و جزو گروه ارسالی قرار نمی گرفتند؛ و بنابراین حمل و نقل جرائم است. برخی از محکومان در پایان دوره محکومیت خود در استرالیا ساکن شدند و بعضاً افراد تأثیرگذاری در جامعه جدید شدند. اما داشتن محکومیت به عنوان یک نکته منفی اجتماعی باقی ماند و بعدها استرالیایی ها از داشتن سابقه محکومیت توسط گذشتگان خود احساس شرمندگی کردند. این وضعیت بهبود پیدا کرده و امروزه گاه احساسات مثبت نیز با فهمیدن سابقه محکومیت در نسب خانوادگی در استرالیایی ها دیده می شود. ۲۰ درصد از استرالیایی های امروزی از بازماندگان محکومین اولیه هستند. [ ۲]
بنا بر نظر رابرت هیوز در کتاب ساحل مرگ آفرین, جمعیت انگلستان و ولز پس از ۱۷۴۰ شروع به رشد کرد و این همزمان با انقلاب آمریکا بود. نتیجه این تحولات لندن پرجمعیت شده بود و خیل بیکاران و مشروبات الکلی به ویژه جین[ ۳] همراه با فقر، بی عدالتی اجتماعی، کودکان کار، شرایط زندگی ناسالم و ساعات کار طولانی اوضاع لندن و بریتانیا را نابسامان کرده بود و موجب جرم و جنایت و محکومین بیشتر شد که برای آن ها زندان به اندازه کافی وجود نداشت. این عوامل موجب تقویت انگیزه دولت برای انتقال محکومان به مستعمرات انگلیس به ویژه استرالیا شد.
حدود ۲۰ درصد از محکومان و افراد منتقل شده زنان بودند که عمدتاً برای حفاظت از خود مجبور به برقراری ارتباط با افسران یا محکومین مرد می شدند. آن ها به طور معمول به عنوان courtesans نام برده می شدند که برابر با کلمه روسپی در انگلستان بود. [ ۴]
