محمود هوتکی

دانشنامه عمومی

محمود هوتکی ( ۱۶۹۷ – ۲۲ آوریل ۱۷۲۵ ) که در ایران به محمود افغان معروف است، سومین فرمانروای دودمان هوتکی بود که دودمان صفویان را سرنگون کرد و از ۱۷۲۲ میلادی تا زمان مرگش در ۱۷۲۵ شاه ایران شد. [ ۲]
او پسر ارشد میرویس خان هوتک، رئیس طایفهٔ غلجی قوم پشتون بود. پدرش میرویس خان، در سال ۱۷۰۹ میلادی قندهار را از سلطه ایران صفوی بیرون کشید. [ ۳]
پس از مرگ میرویس هوتک در سال ۱۷۱۵، برادرش عبدالعزیز هوتک به قدرت رسید. محمود با مغلوب کردن عموی خود در سن ۱۸ سالگی تاج و تخت را گرفته و پادشاه جدید دودمان هوتکی شد. [ ۴] [ ۵] [ ۶]
محمود جوان که اراده کشورگشایی را داشت، حمله علیه ایران صفوی را آغاز نمود. او ابتدا سلطنت سدوزایی هرات را در سال ۱۷۲۰ سرنگون کرد و سپس به کرمان لشکر کشیده و آنجا را تصرف نمود. در سال ۱۷۲۲ محمود لشکری ۲۰٫۰۰۰ نفری ترتیب داده و از راه سیستان، کرمان و یزد سوی اصفهان لشکر کشید. او لشکر مجهز صفوی را در نبرد گلون آباد شکست داده و اصفهان را محاصره نمود.
در طول محاصره اصفهان توسط محمود، وی به دلیل نداشتن توپخانه، مجبور شد به محاصرهٔ طولانی مدت متوسل شود به این امید که ایرانیان را به گرسنگی کشانده و ناچار به تسلیم گرداند. بالاخره محمود اصفهان را گشود، شاه سلطان حسین صفوی سلطنت و تاج خود را به او تقدیم کرد و یک دختر و یک خواهرش را به عقد محمود داد. [ ۷]
محمود در همان روزهای آغازین حکومت خود، خیرخواهی از خود نشان داد، با خانوادهٔ سلطنتی اسیر به خوبی رفتار کرد و مواد غذایی را به اصفهان گرسنه آورد. اما زمانی که پسر حسین، تهماسب دوم خود را شاه اعلام کرد، محمود لشکری به سوی پایگاه تهماسب، قزوین فرستاد. تهماسب فرار کرد و پشتون ها شهر را تصرف کردند، اما مردم، که از برخورد ارتش فاتح با آن ها شوکه شده بودند، در ژانویهٔ ۱۷۲۳ علیه آن ها قیام کردند. این شورش موفقیت آمیز بود و سربازان زنده مانده به اصفهان بازگشتند و خبر شکست را به محمود دادند. محمود که از بیماری های روانی رنج می برد و از شورش رعایا می ترسید، وزیران و بزرگان پارسی خود را به بهانه های واهی به جلسه ای دعوت کرد و آن ها را سلاخی کرد. او همچنین تا ۳۰۰۰ نفر از نگهبانان سلطنتی ایران را اعدام کرد. در همان زمان، رقبای سرسخت ایرانی، عثمانی ها و روس ها از هرج و مرج در ایران استفاده کردند و زمین هایی را برای خود تصرف کردند و مقدار قلمروی تحت کنترل محمود را محدود کردند. [ ۸]
عکس محمود هوتکیعکس محمود هوتکیعکس محمود هوتکی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

شاه محمود هوتکی پسر می رویس. رئیس طایفهٔ غلجائی بود. پس از مرگ پدر و قتل عموی خود - عبدالله هوتکی - افغانان ایرانی را به سال۱۱۳۰ مغلوب کرد و سردار ایشان اسدالله خان را کشت و این عمل را در چشم درباریان اصفهان خدمتگزاری جلوه داد. محمود در ۱۱۳۴ قصد تسخیر ایران کرد و به کرمان رسید لیکن لطفعلی خان والی فارس عموی فتحعلی خان وزیر اعظم او را سخت شکست داد و به قندهار گریزاند. در سال ۱۱۳۴ ه‍. ق. بار دیگر از راه سیستان و کرمان و یزد به اصفهان حمله نمود و در ۱۱۳۴ آنجا را متصرف شد و شاه سلطان حسین صفوی سلطنت و تاج خود را به او تقدیم کرد. به دنبال اختلال مشاعر وی در ۱۱۳۷ ه‍. ق. ( ۱۷۲۵ میلادی ) بزرگان افغان او را از سلطنت خلع کردند و پسرعمویش شاه اشرف هوتکی را به جایش انتخاب کردند که محمود به دست همو به کینه قتل پدر به قتل رسید.
...
[مشاهده متن کامل]

منابع [ویرایش]
تاریخ عمومی اقبال صص ۷۰۳ و ۸۰۴
تاریخ ادبیات ادوارد براون ترجمهٔ رشید یاسمی
رده ها: پشتون درگذشتگان ۱۷۲۵ ( میلادی ) زادگان ۱۶۹۷ ( میلادی ) صفویان هوتکیان
قس انگلیسی
Shah Mahmud Hotaki, ( Pashto, Persian, Urdu, Arabic: شاہ محمود ہوتکی ) , also known as Mahmud Ghilzai ( 1697? — April 22, 1725 ) , was an Afghan ruler of the Hotaki dynasty who defeated and overthrew the Safavid dynasty to become the king of Persia from 1722 until his death in 1725. [1]
He was the eldest son of Mirwais Hotak, the chief of the Ghilzai - Pashtun tribe of Afghanistan, who had made the Kandahar region independent from Persian rule in 1709. [2] When Mirwais died in 1715, he was succeeded by his brother, Abdul Aziz, but the Ghilzai Afghans persuaded Mahmud to seize power for himself and in 1717 he overthrew and killed his uncle. [3]
Contents [show]
[edit]Mahmud takes the throne of Persia
The Abdali Pashtuns inhabited the region of Khorasan while the Ghilzais controlled the Kandahar region ( Candahar ) to the southeast.
In 1720, Mahmud and the Ghilzais defeated the rival ethnic Afghan tribe of the Abdalis. However, Mahmud had designs on the Persian empire itself. He had already launched an expedition against Kerman in 1719 and in 1721 he besieged the city again. Failing in this attempt and in another siege on Yazd, in early 1722, Mahmud turned his attention to the shah's capital Isfahan, after first defeating the Persians at the Battle of Gulnabad. Rather than biding his time within the city and resisting a siege in which the small Afghan army was unlikely to succeed, Sultan Husayn marched out to meet Mahmud's force at Golnabad. Here, on March 8, the Persian royal army was thoroughly routed and fled back to Isfahan in disarray. The shah was urged to escape to the provinces to raise more troops but he decided to remain in the capital which was now encircled by the Afghans. Mahmud's siege of Isfahan lasted from March to October, 1722. Lacking artillery, he was forced to resort to a long blockade in the hope of starving the Persians into submission. Sultan Husayn's command during the siege displayed his customary lack of decisiveness and the loyalty of his provincial governors wavered in the face of such incompetence. Starvation and disease finally forced Isfahan into submission ( it is estimated that 80, 000 of its inhabitants died during the siege ) . On October 23, Sultan Husayn abdicated and acknowledged Mahmud as the new shah of Persia. [4]
[edit]Mahmud's reign as shah
In the early days of his rule, Mahmud displayed benevolence, treating the captured royal family well and bringing in food supplies to the starving capital. But he was confronted with a rival claimant to the throne when Hosein's son, Tahmasp declared himself shah in November. Mahmud sent an army against Tahmasp's base, Qazvin. Tahmasp escaped and the Afghans took the city but, shocked at the treatment they received at the hands of the conquering army, the population rose up against them in January 1723. The revolt was a success and Mahmud was worried about the reaction when the surviving Afghans returned to Isfahan to bring news of the defeat. Fearing a revolt by his subjects, Mahmud invited his Persian ministers and nobles to a meeting under false pretences and had them slaughtered. He also executed up to 3, 000 of the Persian royal guards. At the same time, the Ottomans and the Russians took advantage of the chaos in Persia to seize land for themselves, limiting the amount of territory under Mahmud's control. [5]
His failure to impose his rule across Persia made Mahmud depressed and suspicious. He was also concerned about the loyalty of his own men, since many Afghans preferred his cousin Ashraf Khan. In February 1725, believing a rumour that one of Sultan Husayn's sons, Safi Mirza, had escaped, Mahmud ordered the execution of all the other Safavid princes who were in his hands, with the exception of Sultan Husayn himself. When Sultan Husayn tried to stop the massacre, he was wounded, but his action led to Mahmud sparing the lives of two of his young children. [6]
[edit]Death
Mahmud began to succumb to insanity as well as physical deterioration. On April 22, 1725, a group of Afghan officers fre . . .

بپرس