محمدعارف بقایی بخارایی

[ویکی فقه] بقایی بخارایی، محمدعارف، سخنور فارسی گوی قرن دهم و یازدهم می باشد.
او در بخارا دیده به جهان گشود، همانجا به تحصیل علم پرداخت و از شاگردان ممتاز مولانا عبدالرحمان مُشفقی بود. از او با لقب «خواجه» یاد کرده اند که نشان می دهد وی شخصی بلندپایه بوده است.
فعالیت و اشتغال بقایی
در انواع شعر و به ویژه در قصیده سرایی مهارت داشت. ابتدا «مشغولی» و سپس «بقایی» تخلص می کرد. مدتی ملازم دربار پادشاهان ازبک بود و سپس به فرغانه عزیمت کرد و به گفته خودش در ۹۹۰ در بلده بهشت آئین اندگان (اندجان کنونی در ازبکستان)، نوشتن تذکره مَجمَع الفُضَلاء را آغاز کرد. در ۹۹۵ به هند سفر کرد نخست به اُریسه و بنگاله، سپس به دکن رفت. در هند با ملک قمی شاعر (متوفی ۱۰۲۴)، نظام الدین احمد ـ مؤلف طبقات اکبری ـ و اهل دربار، خاصّه عبدالرحیم خان خانان، معاشرت داشت. تا ۱۰۰۳ در دکن به سر برد و ظاهراً در همان سال ملازمت خان خانان را ترک گفت و به لاهور رفت.
فوت بقایی بخارایی
تاریخ دقیق فوت او معلوم نیست ولی بنابر شواهد وی در زمان حکومت جهانگیر (۱۰۱۴ـ۱۰۳۷) درگذشته است.
آثار بقایی بخارایی
...