محمدباقر فقیه ایمانی

[ویکی اهل البیت] این عالم بزرگوار در سال 1290 ه.ق دیده به جهان گشود. پدرش حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین علی شریف، از علمأ و فضلای تهران بود که با توجه به مرکزیت علمی اصفهان به ویژه رونق حوزه ی علمیه ی این شهر در آن دوران به اصفهان آمد و مشغول به تحصیل و تعلیم شد. نامبرده خواهرزاده ی دانشمند منجم مرحوم میرزا عبدالغفار نجم الدوله، نجم الدوله متوفی 1326ق بود.
وی در نوجوانی و جوانی به آموختن رشته ی عربی و منطق و ادبیات پرداخت که از جمله اساتید ادبی ایشان ادیب متبحر مرحوم سید محمود کلیشادی معروف به سید مغنی گو(متوفی 1324ق) بود. مرحوم میرزا محمدباقر شرح لمعه و قوانین را از محضر عارف ربانی آخوند کاشی، (متوفی 1333 ه.ق.) فراگرفت. از جمله اساتید دیگر وی در فقه و اصول مرحوم آیت اللّه العظمی آقای حاج آقا حسین بروجردی طباطبایی بود که در ایام اقامت ایشان در اصفهان از مجلس درس ایشان بهره برد.
وی فرائد و مکاسب را نزد عالم ربانی و فقیه عالیقدر آخوند ملا عبدالکریم گزی فراگرفت. حاج شیخ محمدباقر فقیه ایمانی مراحل عالیه فقه و اصول و نیز علم رجال را از محضر آیت الله العظمی حاج آقا منیرالدین بروجردی، (1269 - 1342ق) که از چهره های مبرّز علمی زمان خود و پدر عیالش بود بهره برد. همچنین از دروس فقه، اصول و کلام آیت اللّه محقق شیخ عبدالحسین محلاتی (متوفی 1323ه.ق) صاحب «مغتنم الدرر» بهره برداری نمود. تا این که به مقام اجتهاد رسید.
آثار قلمی و تألیفات آیت اللّه حاج شیخ محمدباقر فقیه ایمانی بیش از هشتاد مورد است که تنها چند جلد آنها به همت فرزند فاضل ایشان (حاج شیخ مهدی فقیه ایمانی) طبع و منتشر گردیده است. تألیفات ایشان دو دسته عمده است یکی زمینه های مختلف عقیدتی، فقهی، اخلاقی و تاریخی، دیگری تحقیقات و نوشته هایی درباره ی امام عصر صلوات اللّه علیه. از جمله کتب وی در زمینه امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف لواء الانصار شیوه های یاری قائم آل محمد... است.
تخت فولاد اصفهان، اتاق شرقی تکیه ی کازرونی.