محمدباقر حسینی نطنزی اصفهانی

[ویکی فقه] میرزا محمّدباقر حسینی نطنزی بن ابوعلی، شاعر، ادیب، دانشمند و از فضلاء و سخنوران قرن یازدهم هجری اصفهان است.
میرزا محمّدباقر حسینی نطنزی بن ابوعلی، شاعر، ادیب، دانشمند و از فضلاء و سخنوران قرن یازدهم هجری است. در اوایل قرن یازدهم هجری متولّد شده و در اصفهان به تحصیل پرداخت. در شعر و ادب استاد بود و خطوط مختلف را خوش می نوشت و از حکمت، نجوم، هیئت، ادبیات عرب، منطق و فقه و حدیث بابهره بود. شاه عباس ثانی او را اکرام و احترام می کرد و میرزا محمّدباقر سال ها در امور دیوانی به خدمت مشغول بود و پس از فوت برادرش میرزا محمّدشفیع، وزیر سرکار قورچیان شد. [او صاحب مال و مکنت فراوان بود و آثار خیریه همچون تکایا، حمام، مساجد و مساکن بسیاری را احیا کرد و مزرعه ای به نام خویش به نام «باقرآباد» احداث نمود. خوشبختانه وقف نامه آثار موقوفه میرزا باقر به تاریخ ۱۷ جمادی الثّانی ۱۰۸۵ق موجود است. هرچند آثار موقوفه اغلب از بین رفته و یا به مرور زمان به تصرف غاصبین موقوفات درآمده است. او در سوارکاری و تیراندازی و جنگاوری بسیار چابک و ماهر بود. سرانجام در قزوین وفات یافته و پیکرش به مزرعه «باقرآباد» از توابع «بُرز رود» نطنز منتقل و به خاک سپرده شد و مدتی بعد استخوان های او را به نجف اشرف برده و به خاک سپردند.
طبع شاعرانه حسینی
باقر نطنزی، مانند اغلب شعرای آن زمان پیرو سبک هندی بوده و با شاعران عهد خویش صائب تبریزی، م یرزا طاهر وحید قزوینی، میرزا محمّدسعید حکیم و دیگران مراوده و مشاعره داشته است. دیوان اشعار او با عنوان «دیوان میرزا محمّدباقر حسینی» در سال ۱۳۶۹ش با ویرایش دکتر میرجلال الدّین کزّازی به چاپ رسیده است.]این شعر از اوست: پیش من خیره نظر بر رخ جانان کردن •••••• تیشه بر صورت شیرین زدن فرهادست
نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۹۸.
۱. ↑ نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۹۸.۲. ↑ نتایج الافکار، ص۱۱۸.۳. ↑ حسینی سنبهلی، میرحسین دوست، تذکره حسینی، ص۷۲.۴. ↑ حسن خان بهادر، سیدمحمدصدیق، تذکره شمع انجمن، ص۱۲۵.۵. ↑ آذر بیگدلی، لطفعلی بن آقاخان، تذکره آتشکده (بخش سوم از نیمه نخست)، ص۹۲۶.۶. ↑ تذکره غنی، ص۲۴.۷. ↑ حسینی، محمدباقر، دیوان میرزا محمّدباقر حسینی، صص۱۸-۸.۸. ↑ اعظم واقفی، سیدحسین، میراث فرهنگی نطنز، ج۲، ص۱۲۵-۱۲۲.
منبع
...