محمد بن محمد بن محمد

[ویکی فقه] محمد بن محمد بن محمد بن احمد (د ح ۸۰۰ق /۱۳۹۸م ) از نوادگان قاضی القضاة نجم الدین بود.
او احتمالاً از نوادگان قاضی القضاة نجم الدین بود. از زندگی وی اطلاعی در دست نیست .تنها تألیفی که از وی با عنوان الدرة المضیئة فی الدولة الظاهریة باقی مانده اثر پرفایده ای در تاریخ دمشق در دوره سلطنت ظاهر برقوق است و حوادث سال های ۷۹۱- ۷۹۸ق را شامل می شود.الدرة المضیئة علاوه بر ذکر جزئیات حوادث ، حکایات و اشعاری را نیز دربردارد که خود نشانه سبک ادبی قرن ۸ق /۱۴م است . با توجه به مندرجات کتاب و سال شمار حوادث می توان تخمین زد که مؤلف آن تا حوالی ۸۰۰ق زنده بوده است . این اثر به همراه ترجمه انگلیسی توسط برینر در ۱۹۶۳م در دو مجلد در کالیفرنیا به چاپ رسیده است .محمد بن محمد در الدرة المضیئة از اثر دیگر خود با عنوان دُرَر الافکار فی غرائب الاخبار نام برده که احتمالاً در دو جلد بوده است .
منبع
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن صصری»، شماره۱۴۰۸.
...

[ویکی اهل البیت] سید رضی الدین محمد حسین آوی ( آبی ) حفید حضرت سجاد است. آوی یکی از علمای بزرگ شیعه در عراق بود معاصر با سادات طاووس از اعلام مشهور قرن هفتم است که در فقه و تفسیر و ادبیات عرب، حدیث و رجال و علم کلام مهارت داشت. سید محمد پدر بزرگوارش از علمای آبه (نزدیک ساوه ) بود و صاحب ترجمه از حضور وی و قاضی ابن برّاج و محقق حلبی و اعلام حلّه بهره مند بوده است و خود از فقها و اساتید شیعه بود و در زهد و تقوی و فضائل معنوی نظیر سیدرضی الدین بود و در حلّه و بعضی مسافرت ها با همین سید بن طاووس مأنوس بود. در آثار سیدبن طاووس می بینید که صاحب ترجمه را به عنوان برادر خطاب نموده و در جلالت و کرامت و علم و تقوی او را کم نظیر می شمارد و اضافه می کند سید محمد آوی ایرانی در سفری که با هم بودیم ما را مکاشفاتی جمیله و بشاراتی جلیله روی داد که پی به مقامات والای او بردیم. مرحوم آبی به قاضی آوی نیز شهرت دارد و سالها در حلّه ( عراق و سوریه ) به تدریس و تعلیم و قضاوت اشتغال داشته است. محدث قمی وفات قاضی آوی را در شب جمعه چهارم صفر سال 654 ( اواسط قرن هفتم ) نوشته است. لازم به تذکر است که محدث قمی در فواید ذیل ترجمه سید رضی الدین آوی شرحی از احوال تاج الدین محمد بن حسین فرزند زید بن داعی سبط حضرت سجاد علیه السلام مرقوم داشته اضافه می کند علامه فقید تاج الدین از بنی اعمام سید رضی الدین آوی بود. در عصر الجاتیو ( محمد خدابنده ) به سعایت رشید الدین طبیب وزیر در عراق به اتفاق دو فرزند دلیر خویش مظلومانه شهید شدند. صاحب مجالس المومنین می نویسد تاج الدین دانشمندی با فضل بلند همت و با اقتدار بود پس از آنکه سلطان محمد خدابنده ( به وسیله علامه حلّی ) مذهب تشیع اختیار کرد تاج الدین را به اصرار به دربار خواست و او از مقربان و ندیمان سلطان گشت و دست بکارهای مهمی می زد چون هدفش اعتلای مذهب تشیع بود رجال دولت و صاحبان مذاهب دیگر کینه او را بدل گرفتند، تا آنکه پس از مرگ خدابنده او را به شهادت رساندند.