محمد بن عمرو تهامی

[ویکی فقه] اِبْن عَمْرِو تِهامی، ابوعبدالله محمد (د ۱۲۴۴ق/۱۸۲۸م)، فقیه مالکی ، ادیب، لغت شناس، خطیب و شاعر مغربی می باشد.
نیای بزرگش عمرو ابن قاسم اوسی، فقیهی صالح و از اندلسیانی بود که پس از سقوط اندلس ، در دوران حکومت سعدیان (۸۷۶-۱۰۵۶ق/۱۴۷۱-۱۶۴۶م) به رباط مهاجرت کردند و چون از نسل اوس و منسوب به سعدبن معاذ انصاری بودند، «تِهامی»، «اوسی» و احیاناً «انصاری» نیز خوانده می شدند.
تحصیل
ابن عمرو، بنا به قول خود او، در رباط به دنیا آمد و در همان جا پرورش یافت. وی علوم معقول و منقول را در محضر علمای رباط، سَلا و فاس فراگرفت و هنوز جوان بود که در پرتو هوش و ذکاوت خویش، در علم و ادب سرآمد اقران گردید. اما چون در رباط ارزش دانش وی را نشناختند، در ۱۲۲۴ق به مراکش رفت و در آن جا به تدریس و افتاء و اقامه نماز جمعه مشغول شد و دانش پژوهان از هر سوی مغرب به حوزه درس او روی آوردند.
سفرها
ابن عمرو پس از آن که مدتی (بالغ بر ۱۰ سال) در مراکش ماند، عازم مصر و حجاز شد و ۴ سال نیز در آن دیار به سر برد، در این سفر محمد بن عیسی سَلَوی فقیه که در اجازات ابن عمرو همه جا نامش آمده است، وی را همراهی می کرد. ابن عمرو در مراجعت از سفر مشرق باردیگر از مراکش گذشت و به رباط بازگشت. از آن جا که در ۱۲۳۸ق در شهر فاس بوده است، به نظر می رسد که وی نزدیک به دو دهه از پرثمرترین سال های خود را در خارج از زادگاه خویش سپری کرده باشد.
شیوه زندگی
...