محمد بن علی جواد اصفهانی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابوجعفر محمدبن علی بن ابی منصور ملقب به جمال الدین ، وزیر ایرانی تبار زنگیان در سده ششم می باشد.
از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست . پدر بزرگش ، ابو منصور، در دوره سلطنت ملکشاه سلجوقی (۴۶۵ـ ۴۸۵) نگهدارنده سگهای شکاری بود. پدرش اهل اصفهان و حاجب شمس الملک بن نظام الملک ، وزیر سلطان محمد سلجوقی (حک: ۴۹۸ـ۵۱۱)، بود. جمال الدین نخست تحت تربیت پدرش قرار گرفت و با حمایت عزیزالدین ابونصر احمدبن حامد، از امرای سلجوقی ، به دربار سلجوقیان راه یافت . او در دوره حکومت سلطان محمود سلجوقی (۵۱۱ ـ ۵۲۵) مسئول دیوان عرض (دیوان لشکر و سپاه ) شد. جمال الدین در دربار سلجوقیان به اَبلج (مرد گشاده ابرو) شهرت داشت .
دربار اتابکان زنگی
در ۵۲۲ که عمادالدینِ زنگی حکومت اتابکان زنگی را بنیان گذارد، جمال الدین به وی پیوست و رئیس دیوان اِشراف و حاکم نصیبین و رَحْبه شد. درستکاری او سبب گردید تا در این منصب باقی بماند.
وزارت زنگیان
با مرگ عمادالدین زنگی در ۵۴۱، بین فرزندان و امرایش بر سر جانشینی او کشمکش در گرفت . سیف الدین غازی اول که از حمایت جمال الدین و صلاح الدین محمد باغیسیانی ، یکی از امرای زنگیان ، برخوردار بود، به امارت رسید و جمال الدین وزیر او شد جمال الدین در دوره سیف الدین قدرت و ثروت بسیار به دست آورد. او از بذل مال دریغ نمی کرد، به همین سبب به جواد مشهور شد. پس از سیف الدین غازی ، برادرش قطب الدین مودود (حک: ۵۴۴ ـ ۵۶۴)، با یاری جمال الدین و زین الدین علی کوچک سپهسالار، از امیران زنگی ، به امارت رسید. جمال الدین همچنان بر مسند وزارت باقی ماند و اقدامات مفیدی برای آبادی مکه و مدینه کرد
زندان و وفات
...

پیشنهاد کاربران

بپرس