[ویکی شیعه] شیخ محمد بن طاهر بن حبیب بن حسین بن محسن بن ترکی فضلی (۱۲۹۲-۱۳۷۰ق) معروف به «سَماوی» از مجتهدان، عالمان، قاضیان، ادیبان و شاعران شیعه در قرن چهاردهم هجری. شهرت عمده سماوی به جهت علاقه زیاد او به نسخه برداری کتاب های خطی و گردآوری کتب نادر بوده و از این رو دارای کتابخانه ای غنی بوده است. سماوی در ۱۳۷۰ق در نجف درگذشت. کتاب ابصار العین فی انصار الحسین با موضوع معرفی شهدای کربلا مشهورترین اثر اوست.
وی در ۲۷ ذیحجه سال ۱۲۹۲ قمری در سماوه به دنیا آمد و به دلیل تولد و سکونت در این منطقه به سَماوی شهرت یافت.
محمد در ده سالگی پدرش را از دست داد و برای کسب علم و دانش به نجف مهاجرت کرد. وی مبانی علوم را از اساتید خود که معروفترین آنان شیخ شکر بن احمد بغدادی و شیخ عبدالدین معتوق قطیفی بودند، استفاده کرد. ریاضیات را از شیخ آقا رضای اصفهانی آموخت و اصول فقه را از علی بن شیخ باقر جواهری، آقا رضا همدانی، سید محمد هندی، محمد طه نجف، شیخ حسن مامقانی و شیخ الشریعه اصفهانی. او از شیخ علی بن شیخ باقر جواهری، سید محمد هندی و سید حسن صدر، اجازه اجتهاد داشت. سماوی تا سال ۱۳۲۲ق در نجف ماند و بعد از آن به وطن خویش بازگشت و تا سال ۱۳۳۰ق در آنجا ماندگار شد.
وی در ۲۷ ذیحجه سال ۱۲۹۲ قمری در سماوه به دنیا آمد و به دلیل تولد و سکونت در این منطقه به سَماوی شهرت یافت.
محمد در ده سالگی پدرش را از دست داد و برای کسب علم و دانش به نجف مهاجرت کرد. وی مبانی علوم را از اساتید خود که معروفترین آنان شیخ شکر بن احمد بغدادی و شیخ عبدالدین معتوق قطیفی بودند، استفاده کرد. ریاضیات را از شیخ آقا رضای اصفهانی آموخت و اصول فقه را از علی بن شیخ باقر جواهری، آقا رضا همدانی، سید محمد هندی، محمد طه نجف، شیخ حسن مامقانی و شیخ الشریعه اصفهانی. او از شیخ علی بن شیخ باقر جواهری، سید محمد هندی و سید حسن صدر، اجازه اجتهاد داشت. سماوی تا سال ۱۳۲۲ق در نجف ماند و بعد از آن به وطن خویش بازگشت و تا سال ۱۳۳۰ق در آنجا ماندگار شد.
wikishia: محمد_بن_طاهر_سماوی_نجفی