محمد بن احمد بیرونی خوارزمی

[ویکی فقه] بیرونی، ابوریحان محمد بن احمد بیرونی خوارزمی (۳۶۲- پس از ۴۴۰ق/۹۷۳-۱۰۴۸م)، دانشمند برجسته ایرانی در نیمه دوم قرن چهارم و اوایل قرن پنجم می باشد. وی نویسنده ای جامع الاطراف و صاحب آثار پرشماری در ریاضیات، نجوم، دارو شناسی، کانی شناسی، جغرافیا و هند شناسی بوده است. وی در میان دانشمندان دورۀ اسلامی بیش تر با کنیه خود و به ندرت با نسبت خوارزمی شناخته می شود، اما پژوهشگران اروپایی معمولاً او را بیرونی می نامند. او در بیرونِ (خارج) شهر کات، پایتخت کهن خوارزم که در آن روزگار خوارزمشاهیان آل عراق بود، یا شاید دژی به نام بیرون در خوارزم زاده شد. خود بیرونی در شعری گفته است که پدر خود را نمی شناسد، چه رسد به آن که بداند نیایش کیست. گرچه اغراق شاعرانه در این سخن آشکار است، اما می توان با استناد به آن گفت که وی احتمالاً از خانواده ای اشرافی نبوده است.
ابوریحان بیرونی از مورد شخصیت هایی است که با پیشرفت علوم، ابعاد شخصیت علمی اش برای جهانیان آشکار شد. ابوریحان مردی است که به اکثر علوم طبیعی، زمان خود احاطه داشت. او از اولین کسانی است که در تمدن اسلامی به پیدا کردن وزن مخصوص بسیاری از اجسام مبادرت ورزید. آنچنان وزن مخصوص این اجسام را دقیق محاسبه کرده که اختلاف آنها با وزن های مخصوصی که دانشمندان قرون اخیر با توجه به تمام وسائل جدید خود تهیه کرده اند، بسیار ناچیز است.نخستین حامی بیرونی، ابونصر منصور بن علی بن عراق، دانشمند برجستۀ ایرانی و از شاه زادگان آل عراق بود. بیرونی دربارۀ تحصیل نزد وی گفته است: «و اما ابونصر،... از احوال علمی او آگاهم و از کتابخانۀ او هنگام تحصیل ریاضیات بهره ها برده ام و او هرچه را یافته، بر من املاء کرده است...». وی سال ها پس از این روزگار نیز در آغاز شعری بلند هنگام برشمردن حامیان خود، به بهره مندی از بخشش های آل عراق و پرورش نهال زندگی خود به دست ابونصر اشاره کرده است. برخی پژوهشگران به اشتباه، «منصور از آل عراق» را منصور بن نوح، آخرین امیر سامانی (حک ۳۸۷-۳۸۹ق/۹۹۷-۹۹۹م) پنداشته، و از رفتن بیرونی به بخارا و بهره مندی از حمایت این امیر سخن گفته اند اما بیرونی در روزگار منصور دوم دست کم ۲۵ سال داشته، و یقیناً خود را در این سن به نهالی در حال پرورش تشبیه نمی کرده است.او به شهرهای مختلفی سفر می کرد و به اندازه گیری طول و عرض جغرافیایی آنها می پرداخت، پس موقعیت هر شهر را در روی یک کره مشخص می کرد و پس از سال ها توانست آن نقاط را در روی یک نقشه مسطح پیاده کند و این مقدمه علم «کارتوگرافی» (یکی از شاخه های علم جغرافیا می باشد.) است که با ابوریحان شروع شد. تحقیقاتی که این مرد بزرگ، در زمینه جغرافیا کرده به تازگی در دنیای قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی مشخص شده است. از جمله اینکه ابوریحان، اولین کسی بود که از کانالی که داریوش از نیل به دریای سرخ وصل کرد تا بتواند برای لشکرکشی مصر تلفات کمتری دهد، آگاهی داد. ابوریحان بیرونی نسبت به زمان خود، دقیق ترین رقم مربوط به طول محیط کره زمین را حساب کرده و امکان حرکت زمین را به دور خویش مطرح ساخته است.
ولادت و محل تولد
بیرونی (به سال ۳۶۲) در «بیرونِ» (در اصطلاح کنونی، «حومه») شهر کاث، پایتخت خوارزمشاهیان اَفریغی، به دنیا آمد (نسبت «بیرونیِ» او بدین سبب بود) و بیست و پنج سالِ نخست عمر خود را در خوارزم گذراند.بیرونی در ۴۲۷ق سن خود را ۶۵سال قمری یا ۶۳ سال شمسی یاد کرده است. که سال ۳۶۲ق برای تولد وی به دست می آید. غضنفر تبریزی، یکی از شیفتگان شخصیت بیرونی، براساس زایچه ای که برای وی یاد کرده، تولد او را ۱۰ و ۴۰ دقیقۀ بامداد پنج شنبه ۳ ذیحجه ۳۶۲ق/۴ سپتامبر ۹۷۳م «مطابق با روز مهر یا ۱۶ شهریور ۳۴۲فارسی (و نه ۱۶ شهریور سال شمسی) و ۴ ایلول ۱۲۸۴ اسکندری» آورده است. اما به زایچه ای که مبنای محاسبات غضنفر بوده است، چندان نمی توان اعتماد داشت.ابوریحان محمدبن احمد البیرونی ملقب به ابوریحان بیرونی، فیلسوف و جغرافی دان و فیزیک دان و ریاضی دان، بزرگ ایران در سوم ذی الحجه سال ۳۶۲ هـ. ق در حوالی خوارزم متولد گردید. اینکه چرا به ابوریحان لقب بیرونی دادند، علتهای متعددی ذکر کرده اند که مشهورترین آن این است که: بیرون همان معنای فارسی امروزی را دارد، لذا منظور از بیرونی یعنی خارج از شهر خوارزم. در واقع چون ابوریحان در اطراف شهر خوارزم و در یک روستا متولد شد، به او لقب بیرونی، یعنی خارج از خوارزم دادند. بعضی ها هم گفته اند چون ابوریحان به غیر از مدت کمی از عمرش، بقیه ی عمر خود را در خارج از خوارزم گذراند، به او لقب بیرونی داده اند.
دوره علمی
در دوره زندگی در خوارزم، علوم مختلف، فقه، کلام، صرف و نحو، جغرافیا، ریاضیات، ستاره شناسی، پزشکی و جز این ها را آموخت. در بخش آخر زندگی بیرونی، بیشتر شهرت او به عنوان منجّم دربار غزنویان بود.تحصیلات او در خوارزم صورت گرفت و بنا بر گفته نامه ی دانشوران در تمام مدت تحصیل، نه در تعلیم زبانش از بیان فراغت یافت و نه دستش از قلم و در علم سیر (علمی که در مورد سرگذشت و اموال شخصیت های برجسته تاریخ سخن به میان می آورد.) و تواریخ سرآمد روزگار خود شد. تا آنجا که بیهقی (از مورخین قرن ۶ هجری.) در مقام اثبات صدق ادعای خود به اخبار و روایات او استناد می کند.او از تربیت و تعلیم ابونصر منصور بن علی بن عراقی، ریاضی دان معروف زمان خود برخوردار بود. کتاب «آثار الباقیه» خود را در سال ۳۹۱ بنام او تالیف کرد. پس از مدتی توقف در گرگان و عراق دوباره آهنگ خوارزم کرد و در خدمت آل مامون از ولات (فرمانداران) خوارزمشاهیان درآمد.پس از آنکه سلطان محمود غزنوی بر آن سامان دست یافت، ابوریحان را به غزنین برد، (از شهرهای خراسان قدیم که اکنون در افغانستان امروزی است.) ابوریحان از حضور در دربار سلطان محمود و برادران و پسران او حُسن استفاده کرد و در سفرهای جنگی محمود به هندوستان شرکت کرده و در مسافرت های ممتد به آن دیار ضمن معاشرت با دانشمندان آن سامان از علوم و عقاید متداول آن سرزمین کسب اطلاع ژرف نمود. و همین آشنایی با فرهنگ هند است که او را در تالیف کتاب ارزشمند «ماللهند» دربارهٔ گذشته و فرهنگ هند و ترجمه چندین کتاب از زبان سانسکریت یاری کرده است. بیرونی مدت زیادی از عمر خویش را، البته به صورت متناوب در هند به سر برد. او در این مدت طولانی به مطالعه و بررسی در تاریخ، عقاید، رسوم و فلسفه مردم هند پرداخت. نکته جالب این است که علمای هند در آغاز آشنایی با ابوریحان، به دیده شک در او می نگریستند و از مجالست و مصاحبت با او طفره می رفتند و حتی او را از نظر علمی در شأن مباحثه نمی دانستند، اما چندی نگذشت که بیرونی توانست اعتماد دانشمندان هندی را جلب کرده و با دعوت از آنان و ترتیب دادن جلسات متعدد توانست شمه ای از تمدن اسلامی ایران را به ایشان نشان داده و در مقابل، مطالعات عمیقی در رسوم و پیشینه آنان داشته باشد. اهمیت کتاب ماللهند در معتبر و مستند بودن اطلاعات آن است، و امروز که هزار سال از نگارش آن می گذرد، هنوز به عنوان یک مرجع معتبر، انتخاب اول هند شناسان است.
فعالیت علمی
...