محب الله بن عبدالشکور بهاری

[ویکی فقه] بهاری، محبّالله بن عبدالشّکور عثمانی صِدّیقی حنفی، فقیه و قاضی القضات هندی است.
در کَرا، دهکده ای نزدیک مُحِبّ علیپور در ایالت بِهار (هند) به دنیا آمد.
او به جماعت مَلِک که بیگانه تبار بودند و تاکنون هم هویت آن ها روشن نشده است تعلق داشت.
اولین تعلیمات خود را در مکتب قطب الدین انصاری سِهالْوی دید و کتابهایی را نیز نزد قطب الدین حسینی شمس آبادی خواند و پس از طی مدارج تحصیلی در همان اوانی که اورنگ زیب با امیران محلی دکن مشغول جنگ بود به آن جا رفت.
اورنگ زیب به جهت مقام علمی وی و بخصوص تبحر و درایتش در مسائل فقهی، او را قاضی لکهنو، و پس از چند سال، یعنی بعد از شکست خوردن ابوالحسن تاناشاه، حاکم گُلکُنده، از اورنگ زیب در ۱۰۹۷، قاضی حیدرآباد کرد.
سپس معلم شاهزاده رفیع القدر یکی از فرزندان شاه عالم، پسر اورنگ زیب، شد و در ۱۱۰۹ هنگامی که شاه عالم والی ایالت کابل شد، همراه وی به آن جا رفت.
شاه عالم بهادرشاه اول پس از جلوس در ۱۱۱۸ به او مقام قاضی القضاتی قلمرو خود و لقب «فاضل خان» داد.
وفات
بهاری اندکی بعد، در ۱۱۱۹، درگذشت.
تالیفات
سُلَّم العلوم، در منطق؛ مُسَلّم الثّبوت، در اصول فقه؛ الجوهرالفَرد، درباره جزء لایتجزی؛ سه اثر نخست، در مدارس دینی هند و پاکستان تدریس می شد، رساله فی المُغالطات العَامَّة الوُرود؛ رساله فی اثبات انّ مذهب الحنفیة اَبعَد عن الرّأی مِن مذهب الشافعیة.