محب الدین طبری

[ویکی فقه] محب الدین طبری از علمای شافعی و شیخ شافعیان در حجاز بود در علم فقه و حدیث سرآمد دیگران بود.
ابو العباس احمد بن عبدالله بن محمد طبری، مشهور به محب الدین به سال ۶۱۵ در شهر مکه تولد یافت. عصر زندگانی وی همزمان با پایان دولت ایوبیان و بر پایی دولت ممالیک در سال ۶۴۸ است. خاندان محب طبری که نسبشان به «حسین بن علی بن ابی طالب» می رسید، در مکه از موقعیت ویژه ای برخوردار بودند. محب طبری خود در مکه زیست و به عنوان شیخ حرم و محدث حجاز مطرح گشت. وی مذهب شافعی داشت و شیخ شافعیان در حجاز و معتقد به عقاید اهل سنت و جماعت بود و در علم فقه و حدیث سر آمد دیگران بود.
اساتید و شاگردان
وی از ابوالحسن بن مقیر، ابن جمیزی، شعیب زعفرانی و عده ای دیگر روایت کرده و از او کسانی چون دمیاطی، ابن عطار، ابن خباز و برزالی روایت کرده اند.
آثار
برای وی دهها کتاب برشمرده اند که در موضوعات متنوع تفسیر، فقه، حدیث، سیره، تاریخ و فضائل نوشته است. برخی از این آثار عبارتند از: الکافی فی غریب القرآن، تفسیر جامع، القبس الاسنی، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، السمط الثمین فی مناقب امهات المومنین، خلاصة السیر فی احوال سید البشر، الریاض النضرة فی مناقب العشرة، الاحکام الکبری، الدر المنثور للملک المنصور، غایة بغیة الناسک من احکام المناسک، استقصاء البیان فی احکام الشادروان، الغناء و تحریمه و کتابی بزرگ در احکام که به شش جلد می رسد. والی یمن برای بیان احکام و نقل حدیث او را از مکه فرا خواند و بدین جهت مدتی را در یمن سکونت کرد. محب الدین شعر نیز می گفت و اشعار زیادی از خود بر جای گذاشته است.
وفات
...