محاصره المان

محاصره آلمان. محاصره آلمان یک محاصره دریایی طولانی بین سال های ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۹، در جریان جنگ جهانی اول و پس از آن علیه امپراتوری آلمان توسط متفقین برای جلوگیری از رسیدن تدارکات و اقلام تجاری به قدرت های مرکز بود. این محاصره که به مرگ دست کم ۷۶۰ هزار غیرنظامی در اثر بیماری و قحطی پدید آمده انجامید، یکی از دلایل عمده پیروزی متفقین در جنگ تلقی می شود. حدود ۱۰۰ هزار نفر دیگر نیز با ادامه محاصره پس از انعقاد پیمان آتش بس، جان خود را از دست دادند.
تلاش برای مسدود کردن بندرهای دشمن سابقه نسبتا طولانی دارد. ناوگان دریایی بریتانیا در جنگ هفت ساله، جنگ های انقلاب فرانسه و جنگ های ناپلئونی، در میزان های مختلفی از موفقیت اقدام به سد کردن پایگاه های دریایی فرانسه کرده بودند. [ ۱]
با وقوع پیشرفت های فناورانه فراوان تا دهه ۱۸۸۰، از جمله پیش ران بخار و افزایش برد توپ ها، شرایطی که یک محاصره می بایست در آن صورت می گرفت به صورت کلی تغییر کرد؛ به گونه ای که با اجرای تمرین ها و رزمایش های دریایی و بروز مشکلات، بسیاری دیگر مفهوم محاصره دریایی را تماما منسوخ دانستند. [ ۱]
قصد بریتانیا از قرار دادن آلمان در محاصره دریایی وارد آوردن فشار اقتصادی به آن از طریق قطع مسیرهای تجاری آن به اقیانوس ها بود. [ ۲]
با این وجود، پیش از آغاز جنگ جهانی اول، راهبرد دریایی بریتانیا، در صورت وقوع جنگ با آلمان، همچنان به دنبال یک محاصره تنگ علیه آن بود. بین سال های ۱۸۸۸ تا ۱۹۰۴ بریتانیایی ها اعمال "محاصره رصدی[ یادداشت ۱] " را در نظر داشتند. در این محاصره نیروی دریایی بریتانیا با گشت زنی در یک خط حدود ۵۰۰ کیلومتری از ساحل جنوب غربی نروژ تا سواحل هلند، از ورود کشتی های آلمانی به دریای شمال و کانال مانش جلوگیری می کرد. به هر صورت با غیر عملی جلوه دادن این راهبرد، ماه ژوئیه سال ۱۹۱۴ فرماندهی عالی با صدور فرمانی حلقه محاصره را فراخ تر ساخت و هدف اصلی را در انهدام نیروی دریایی امپراتوری آلمان و تسلط کامل بر دریای شمال و کانال مانش دانست. [ ۳] بدین شکل اهداف راهبردی اصلی بریتانیا مسدود نگاه داشتن این دو حفره در شمال و جنوب بود. به هر صورت امکان امکان جلوگیری از رخنه تک کشتی ها وجود نداشت اما می شد بیشتر نیروهای دشمن شامل کشتی های بزرگ جنگی آن را در دریای شمال محبوس کرد. بدین منظور ناوگان کبیر در اسکاپا فلو با چهار ناوگروه رزمی و یک ناوگروه رزم ناو، مجموعا شامل ۲۹ نبردناو ( ۲۱ دریدنوت ) و ۴ رزم ناو، به همراه ۸ ناو زرهی، ۴ ناو سبک و ۴۲ ناوشکن از ناوگروه های دیگر، مسیر شمالی را سد می کرد و ناوگان کانال در جزیره پورتلند، با ۱۹ دریدنوت و کمک چند ناوگروه ناو و ناوشکن، راه جنوبی را از تنگه دوور می بست. در صورت تهاجم قدرتمند آلمانی ها به کانال مانش، ناوگان کبیر به سمت جنوب حرکت می کرد. [ ۴]

محاصره آلمان (۱۹۴۵–۱۹۳۹). محاصرهٔ آلمان که با نام جنگ اقتصادی هم شناخته می شود، در طول جنگ جهانی دوم توسط بریتانیا و فرانسه انجام شد. هدف از این محاصره، محدود کردن واردات تدارکات معدنی، فلزات، مواد خوراکی و پارچه مورد نیاز آلمان نازی – و بعداً پادشاهی ایتالیا – بود. کلیت جنگ اقتصادی شامل یک محاصره دریایی بود که خود بخشی از نبرد آتلانتیک به شمار می رود. در طول محاصره و به منظور اجرای راهبرد زمین سوخته، متفقین جنگ جهانی دوم برای جلوگیری از فروش تدارکات به نیروهای محور، مواد اولیه کشورهای بی طرف در جنگ اما طرف معامله با نیروهای محور را ابتیاع نمودند. [ ۱]
این محاصره از چهار مرحلهٔ جداگانه تشکیل شده است. دورهٔ اول از سپتامبر ۱۹۳۹ شروع شده و تا پایان جنگ تصنعی ادامه داشت. در جنگ تصنعی، متفقین و نیروهای محور کشتی های بازرگانی بی طرف را متوقف کرده و جلوی رسیدن تدارکات را به دشمن می گرفتند. تا ژوئن ۱۹۴۱، نیروهای محور قادر به تهیهٔ اقلام حیاتی از راه اتحاد جماهیر شوروی بودند و تأثیر محاصره کمتر بود. دورهٔ دوم پس از تصرف سریع بیشتر خاک اروپا توسط نیروهای محور، که کنترل مراکز اصلی صنعتی و کشاورزی اروپا را اعطا کرد، آغاز شد. دورهٔ سوم از پایان سال ۱۹۴۱ و پس از شکل گیری اختلافات بین ایالات متحده و امپراتوری ژاپن شروع شد. آخرین دوره پس از شکست های سنگین نیروهای محور آغاز شد و به عقب نشینی تدریجی آن ها از مناطق تصرف شده انجامید. دلیل این عقب نشینی، حملات نظامی سنگین متفقین بود. [ ۱]