متین اصفهانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
شاعر، متخلص به متین. نسبش به مالک اشتر نخعی می رسد. پدرش اهل نجف بود، مدتی در اصفهان اقامت گزید و متین در این شهر به دنیا آمد. او از شعرای دوره ی زندیه بود. در بیست سالگی پس از فراگیری فنون شعر در اصفهان در زمان شاه عالم بهادر (1124-1119 ق) به هندوستان رفت و ملازمت برهان الملک سعادتعلی خان نیشابوری، ناظم ناحیه ی اوده را اختیار نمود.
بعد از او به ملازمت ابومنصورخان صفدر جنگ نیشابوری، جانشین برهان الملک رسید. متین در اکثر اشعارش از محمدعلی حزین پیروی می کرد و در فن معما نیز مهارت داشت. وی در 1175 ق به بنگاله رفت و در آنجا درگذشت. صاحب «نتایج الافکار» سال مرگ وی را 1075 ق ذکر کرده است و همچنین پاره ای از منابع نام او را عبدالرزاق آورده اند. از آثارش: دیوان شعر، حدود دوازده هزار بیت.