متغیر آبی درخشان. متغیّرهای آبی درخشان ( به انگلیسی: Luminous Blue Variables ) که در زبان انگلیسی اختصاراً LBVs نامیده شده و همچنین با نام متغیرهای اس ماهی طلایی ( S Doradus ) ، یکی از درخشان ترین ستاره های ابر ماژلانی بزرگ شناخته می شوند، دسته ای از ستارگان متغیری هستند که در طیف ها و درخشندگی خود تغییرات غیرقابل پیش بینی و گاهی چشمگیر را نشان می دهند. آنان هم چنین گروهی از فراغول ها هستند.
این اجرام به قدری درخشانند که دیگر انواع فراغول ها را در پیرامون خود تحت الشعاع خود قرار می دهند. جرم همهٔ این ستارگان، از حد HD یا حد درخشندگی اس ماهی طلایی، که حدود ۴۰ جرم خورشیدی است بیش تر است. آن ها همگی ستارگانی با رنگ آبی مایل به سفید هستند. متغیّرهای آبی درخشان با تنها ۲۰ مورد ثبت شده در کاتالوگ عمومی ستاره های متغیر به نام ( SDor ) ها، به گونهٔ شگفت انگیزی نادر هستند[ ۱] و تعداد دیگری از آن ها نیز دیگر LBV محسوب نمی شوند.
دو ستاره، یکی با جرم ۴۰ جرم خورشیدی و دیگری با جرم ۶۰ جرم خورشیدی را در نظر بگیرید. هر دو ستاره زندگی خود را در رشتهٔ اصلی آغاز می کنند. آنان پس از اتمام سوختشان، به تدریج منبسط و سرد می شوند. در این مرحله سیر زندگی این دو ستاره از هم جدا می شود و هر کدام، در یک گروه از فراغول ها جای می گیرند. ستاره ای که جرمش ۴۰ جرم خورشیدی بود، زیر حدّ HD باقی می ماند و به فراغول سرد تبدیل می شود؛ مانند رو ذات الکرسی و اچ آر ۸۷۵۲. اما ستارهٔ دیگر با جرم ۶۰ جرم خورشیدی، نمی تواند یک فراغول سرد شود. تحوّل آن هم چنان که به حد HD نزدیک می شود، متوقف می شود. چنین ستاره ای تا پیش از آن که به حد HD برسد، احتمالاً نیمی از جرم اولیه اش را از دست می دهد و به یک متغیّر آبی درخشان که ناپایدار است، تبدیل می شود. معمولاً بادهای یک متغیر آبی درخشان، در هر سال در حدود یک صد هزارم جرم خورشیدی از جرم آن را راهی فضا می کند. پی ماکیان چنین ستاره ای است که در قسمت پایدار حد HD قرار دارد.
در یک ستارهٔ فوق العاده سنگین، بادها تمام لایهٔ هیدروژنی آن را به فضا پرتاب می کنند و فقط لایه های داخلی ستاره بر جای می ماند. در این لایه ها، محصولات فرایند گداخت هسته ای ستاره در طی میلیون ها سال، فراوان وجود دارد. اخترشناسان چنین ستاره ای را ولف - رایه می نامند. این اجرام شگرف هنوز هم به شدّت جرم از دست می دهند. در طیف آنان خطوط کربن و نیتروژن زیادی وجود دارد، اما اصلاً خطّ هیدروژن وجود ندارد. ستاره های ولف - رایه هنوز هم در ردهٔ درخشان ترین ستاره هایِ شناخته شده به شمار می روند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین اجرام به قدری درخشانند که دیگر انواع فراغول ها را در پیرامون خود تحت الشعاع خود قرار می دهند. جرم همهٔ این ستارگان، از حد HD یا حد درخشندگی اس ماهی طلایی، که حدود ۴۰ جرم خورشیدی است بیش تر است. آن ها همگی ستارگانی با رنگ آبی مایل به سفید هستند. متغیّرهای آبی درخشان با تنها ۲۰ مورد ثبت شده در کاتالوگ عمومی ستاره های متغیر به نام ( SDor ) ها، به گونهٔ شگفت انگیزی نادر هستند[ ۱] و تعداد دیگری از آن ها نیز دیگر LBV محسوب نمی شوند.
دو ستاره، یکی با جرم ۴۰ جرم خورشیدی و دیگری با جرم ۶۰ جرم خورشیدی را در نظر بگیرید. هر دو ستاره زندگی خود را در رشتهٔ اصلی آغاز می کنند. آنان پس از اتمام سوختشان، به تدریج منبسط و سرد می شوند. در این مرحله سیر زندگی این دو ستاره از هم جدا می شود و هر کدام، در یک گروه از فراغول ها جای می گیرند. ستاره ای که جرمش ۴۰ جرم خورشیدی بود، زیر حدّ HD باقی می ماند و به فراغول سرد تبدیل می شود؛ مانند رو ذات الکرسی و اچ آر ۸۷۵۲. اما ستارهٔ دیگر با جرم ۶۰ جرم خورشیدی، نمی تواند یک فراغول سرد شود. تحوّل آن هم چنان که به حد HD نزدیک می شود، متوقف می شود. چنین ستاره ای تا پیش از آن که به حد HD برسد، احتمالاً نیمی از جرم اولیه اش را از دست می دهد و به یک متغیّر آبی درخشان که ناپایدار است، تبدیل می شود. معمولاً بادهای یک متغیر آبی درخشان، در هر سال در حدود یک صد هزارم جرم خورشیدی از جرم آن را راهی فضا می کند. پی ماکیان چنین ستاره ای است که در قسمت پایدار حد HD قرار دارد.
در یک ستارهٔ فوق العاده سنگین، بادها تمام لایهٔ هیدروژنی آن را به فضا پرتاب می کنند و فقط لایه های داخلی ستاره بر جای می ماند. در این لایه ها، محصولات فرایند گداخت هسته ای ستاره در طی میلیون ها سال، فراوان وجود دارد. اخترشناسان چنین ستاره ای را ولف - رایه می نامند. این اجرام شگرف هنوز هم به شدّت جرم از دست می دهند. در طیف آنان خطوط کربن و نیتروژن زیادی وجود دارد، اما اصلاً خطّ هیدروژن وجود ندارد. ستاره های ولف - رایه هنوز هم در ردهٔ درخشان ترین ستاره هایِ شناخته شده به شمار می روند.
wiki: متغیر آبی درخشان