ماواه

لغت نامه دهخدا

( مأواة ) مأواة. [ م َءْ ] ( ع اِ ) پناه و جایی که شب و روز باشش در آن کنند. مأوی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). جایگاه و پناه جای و جایی که شب و روز در آن باشند. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به مأوی شود. || ( مص ) بخشودن و ترحم نمودن. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی مَأْوَاهُ: جایگاه او - محل منضم شدن او(کلمه ماوی مصدر میمی از فعل أوی - یاوی - اویا و ماوی است ، وقتی میگویی : أوی الی کذا معنایش این است که فلانی خود را منضم به فلان کس یا فلان چیز کرد ، مضارعش یاوی و مصدرش اوی و باب افعالش آوی - یؤوی - ایواء است ، یعنی فلانی ...
ریشه کلمه:
اوی (۴۱۸ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)

«مَأوی» در اصل، به معنای پناهگاه است و این که در آیه بالا می خوانیم: مأوای فرارکنندگان از جهاد، جهنم است; اشاره به این است که آنها با فرار می خواهند پناهگاهی برای خود انتخاب کنند که از هلاکت مصون بمانند، ولی بر عکس، پناهگاه آنها جهنم می شود، نه تنها در جهان دیگر، بلکه در این جهان نیز در جهنمی سوزان از ذلت و بدبختی و شکست و محرومیت، پناه خواهند گرفت.
«مَأوی» از مادّه «أَوِیّ» (بر وزن قویّ) به معنای انضمام چیزی به چیز دیگر است، سپس، به مکان و مسکن و جایگاه گفته شده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس