ماهیگیری بی رویه

ماهیگیری بی رویه ( به انگلیسی: Overfishing ) صید بیش از اندازه گونه های ماهیان به اندازه ای است که آنها از توانایی بازیابی جمعیت خود را نداشته و با کاهش جمعیت در یک ناحیه روبرو شوند. ماهی گیری بی رویه می تواند در پهنه های آبی با هر اندازه ای رخ دهد، همچون حوضچه ها، رودها، دریاچه ها یا اقیانوس ها و می تواند به کاهش منابع، کاهش رشدهای زیستی و کاهش سطح زیست توده ها بینجامد. ماهی گیری بی رویه پایدار می تواند به جایی برسد که جمعیت ماهی ها دیگر نتوانند خود را حفظ کنند. برخی از ماهی گیری های بی رویه، مانند صید بی رویه کوسهها، باعث خراب شدن همه بوم سازگان های دریایی شده است. [ ۱] توانایی یک شیلات برای بازیابی از ماهی گیری بی رویه به شرایط مناسب بوم سازگان برای برای بازیابی، وابسته است. تغییرات چشمگیر در ساختار گونه ها می تواند به دگرگونی بوم سازگان بینجامد، برای نمونه هنگامی که ماهی قزل آلا دچار ماهی گیری بی رویه شود، ممکن است ماهی کپور برتری پیدا کند به گونه ای که امکان بازسازی یک جمعیت بارور از ماهیان قزل آلا وجد نداشته باشد.
از زمان رشد شرکت های ماهی گیری جهانی پس از دهه ۱۹۵۰ میلادی، ماهی گیری بی رویه از چند ناحیه متمرکز به تقریباً همه شیلاتها گسترش یافت. خراشیدن کف اقیانوس ها در روش صید کف روبی برای مرجانها، اسفنج های دریایی و دیگر گونه های کهن سال که نمی توانند به تندی بازیابی شوند و همچنین زیستگاهی را برای دیگر گونه های تجاری شیلات ها فراهم می آورند، ویرانگر است. این ویرانی کارکرد بوم سازگان را تغییر داده و می تواند ساختار گونه ها و تنوع زیستی را برای همیشه دگرگون کند. گونه های صید شده به صورت ناخواسته در عملیات ماهی گیری معمولاً به دریا بازگردانده می شوند و دراثر زخم ها یا قرارگیری در هوا می میرند. صید ناخواسته گونه ها یک چهارم از کل صیدهای دریایی را دربر می گیرد. برای نمونه صید ناخواسته میگوها پنج برابر بیشتر از زمانی است که آنها واقعاً هدف صید هستند.
فائو در گزارشی در سال ۲۰۲۰ اعلام کرد: «در سال ۲۰۱۷، ۳۴ درصد از ذخایر ماهی های شیلات های دریایی جهان به عنوان ماهی گیری بی رویه طبقه بندی شده اند. »[ ۲] گزینه های کاهش این روند عبارتند از: مقررات دولتی، حذف یارانه ها، به کمینه رساندن اثرات ماهی گیری، آبزی پروری و آگاهی مصرف کنندگان.