مؤمنان و ساقی ها

مؤمنان و ساقیان ( انگلیسی: Bootleggers and Baptists، تحت الفظی: قاچاقچی ها و باپتیست ها ) یا مِی مَخوران و مِی فروشان پدیده ای است که اقتصاددان آمریکایی بروس یاندل[ ۱] بر اساس این مشاهده ارائه داده است که دو گروه مجزا از وضع مقررات و محدودیت ها هواداری می کنند، یکی افرادی که علناً به دنبال تنظیم این مقرراتند و دومی افرادی که پس از وضع این مقررات از زیرپا گذاشتن آن سود می برند. [ ۲] «مؤمنان و ساقی ها» نظریه ای عقلایی است که موفقیت نسبی ائتلاف هایی که به دنبال ایجاد محدودیت هستند را توضیح می دهد. [ ۱] [ ۳] [ ۴]
عبارت «مؤمنان و ساقی ها» به ممنوعیت الکل در ایالات متحده آمریکا بازمی گردد که در آن تعمیدکنندگان و دیگر گروهی مسیحی انجیلی به دلایل مذهبی مایل به محدود کردن قانونی فروش نوشیدنی های الکلی در روزهای یکشنبه بودند. وضع قانون های منع فروش الکل در ظاهر به زیان فروشندگان بود ولی در واقعیت محدودیت ها باعث افزایش قیمت الکل می شد و «ساقی ها» می توانستند با فروش غیرقانونی الکل پول بیشتری نسبت به فروش قانونی آن به جیب بزنند. [ ۱] به نوشتهٔ یاندل، «این ائتلاف کار سیاستمداران را برای راضی نگه داشتن هر دو گروه آسان تر می کرد… مؤمنان هزینهٔ این امور را برای ساقیان کاهش می دادند، چرا که سیاستمداران می توانستند به عموم بگویند که اعمالشان صرفاً برای حفظ منافع جامعه است و همزمان به کسب وکار ساقی ها که پشت درهای بسته با آنها قرار و مدار می گذاشتند رونق ببخشند. »[ ۵]