لیگاند

لیگاند ( به انگلیسی: Ligand ) در شیمی به مولکول یا یونی گفته می شود که با فلز مرکزی پیوند برقرار کرده و ترکیب کمپلکس دهد. در شیمی پیوند، یک لیگاند یونی یا مولکولی ( گروه تابع ) است که به یک اتم مرکزی فلزی متصل می شود؛ تا یک ترکیب پیوندی را تشکیل دهد. رابطه میانی فلز و لیگاند به طور کل در بر دارنده یک یا بیشتر از یک جفت الکترون های لیگاند است. طبیعت پیوند فلز – لیگاند را می توان از پیوند با یون دسته بندی کرد. به علاوه؛ ترتیب پیوند فلز – لیگاند را می توان از یک تا سه دسته بندی کرد. لیگاندها همانند پایه و اساس لویس دیده می شوند؛ اگرچه موارد کمیابی را می شناسیم که در بر دارنده «لیگاند» اسیدی لویس باشد. فلزات و شبه فلزات محدود به لیگاندهای موجود در همه شرایط محیط می باشند؛ اگر چه یون های فلزی «عادی» گازی را می توان در خلاء بزرگ تولید کرد. لیگاندها در یک ترکیب بیانگر انفعالات اتم مرکزی می باشند؛ که سرعت های جابجایی لیگاند را در بر دارد، انفعالات خود لیگاندها و ( redox ) اکسایش و گزینش لیگاند توجه اساسی به بسیاری از نواحی کاربردی است که شیمی bioinorganic و دارویی، شیمی تجزیه همگن و شیمی زیست محیطی را داراست. لیگاندها را می توان به راه های بسیاری دسته بندی کرد: وزن آن ها، سایز آن ها ( حجم آن ها ) ، همان اتم های پیوندی و تعداد الکترون های دهنده به فلز ( لامسه ای ) و سایز یک لیگاند را زاویه مخروطی شکل آن بیانگر است.
تشکیل ترکیبات پیوندی از اوایل 1800s شناخته شده است؛ نیل فرنگی و copper ( مس ) - Vitriol ( تند و سوزاننده ) . پیشرفت اساسی غیرمنتظره زمانی رخ داد که آلفرد ورنر فرمول ها و ایزومرها را منطبق کرد. وی نشان داد که میان مواد دیگرهم که فرمول های ترکیبات زیاد کبالت ( III ) و کروم ( III ) را تشکیل می دهد؛ می توان این امر را درک کرد ؛ در صورتی که فلز شش لیگاند در یک هندسه 8 سطحی داشته باشد. اولین بار آلفرد استاک و کارل سامیسکی واژه «لیگاند» را به کار بردند؛ در رابطه با شیمی سیلیسیوم. این نظریه اجازه می دهد تا تفاوت میان کلراید یونی در کلرایدهای آمینه کبالت را بیان می کند و به شرح بسیاری از ایزومرهایی که در گذشته غیرقابل توضیح بوده اند؛ می پردازد. او اولین ترکیب پیوندی را که henol در ایزوم های نوری نامیده شد، تعیین کرد؛ با توقف نظریه ای که وابسته به یک شکل سه بعدی در آن ضرورتاً با ترکیبات کربن پیوند زده شده بود.

لیگاند (بیوشیمی). لیگاند ریشه لاتین دارد و معادل واژهٔ پیوند در فارسی است. در بیوشیمی و فارماکولوژی به ماده ای گفته می شود که با پیوند و ترکیب با یک بیومولکول یا یک گیرنده، هدف بیوشیمیایی خاصی را دنبال کند. به طور خاص یک لیگاند به عنوان ماشه برای یک عمل بیوشیمی به پروتئین هدف چفت شده و با آن یک ترکیب شیمیایی جدید ولی قابل برگشت را ایجاد می کند. [ ۱] به عبارت دیگر این ترکیب مانند هموگلوبین، یک پیوند دائمی و پایدار نخواهد بود و به بیان ساده تر پیوند لیگاند به پروتئین هدف، همانند استفاده از یک کلید برای بازکردن قفل است. پیوند لیگاند - پروتئین از طریق نیروهای بین مولکولی مانند پیوند یونی، پیوند هیدروژنی یا پیوند واندروالسی شکل می گیرد. هچنین می توان ترکیباتی از لیگاندها نظیر آلی - فلزی ها در نفت یافت. [ ۲] [ ۳] در فارماکولوژی لیگاند مبحثی مهم محسوب شده و برای گیرنده های لیگاند دو گروه اصلی آنتاگونیست و آگونیست دسته بندی می شود.

لیگانْد (ligand)
در شیمی، گروهی متصل به اتمی مرکزی و یا یونی فلزی، برای تشکیل کمپلکس کئوردیناسیونی. آمونیاک لیگاندی خنثی و یون نیتروزیل NO+لیگاندی باردار است. کلرید هگزآمینوکبالت، Cl۳کمپلکسی کئوردیناسیونی است، که در آن، یون کبالت (Co۳+) در مرکز با پیوندهای کئووالانسی به شش مولکول آمونیاک، و با پیوندهای یونی به سه یون کلرید متصل است. در پزشکی، لیگاندها به شکل پادزهر و برای جلوگیری از فعالیت فلزات سنگین به کار می روند؛ بدین ترتیب که با اتصال به یون های فلزی ترکیب بی ضرری تشکیل می دهند که از بدن خارج می شود.