لیگ قهرمانان اقیانوسیه

لیگ قهرمانان اقیانوسیه که با نام او لیگ نیز شناخته می شود، بالاترین رقابت فوتبال باشگاهی مردان در اقیانوسیه است. این سازمان توسط اواف سی، هیئت حاکمه فوتبال اقیانوسیه برگزار می شود. این مسابقات که با نام مسابقات باشگاهی قهرمانی اقیانوسیه ( ۲۰۰۶–۱۹۸۷ ) افتتاح شد، از سال ۲۰۰۷ با فرمت فعلی آن سازماندهی شده است.
چهار عنوان اول قهرمانی مسابقات توسط باشگاه های استرالیا به دست آمد. از سال ۲۰۰۶، ۱۲ عنوان مسابقات توسط باشگاه هایی از نیوزیلند، یک باشگاه از پاپوآ گینه نو و یک باشگاه از کالدونیای جدید به دست آمده است.
جوایز برندگان مسابقات توسط نقره سازان مستقر در لندن، توماس لایت، ساخته می شود. [ ۱]
مسابقات باشگاهی قهرمانی اقیانوسیه در یک یا دو مکان، در یک کشور میزبان برگزار شد. دو یا سه گروه همراه با مراحل نیمه نهایی و فینال با فرمت رفت و برگشت تک بازی برگزار شد. این مسابقات معمولاً حدود ۱۰ روز به طول می انجامید و مسابقات هر ۲ روز یکبار برگزار می شد.
این مسابقات در ابتدا به صورت تک بازی پلی آف بین قهرمانان نیوزیلند و استرالیا برگزار شد. آن مسابقه در سال ۱۹۸۷ برگزار شد و آدلاید سیتی برنده فصل افتتاحیه شد. سپس ۱۲ سال مکث شد، تا اینکه اواف سی در جام بعدی، تمام اقیانوسیه را سازمان داد. در ژانویه ۱۹۹۹، مسابقات قهرمانی باشگاه های اقیانوسیه در شهرهای نادی و لائوتوکا فیجی برگزار شد. ۹ تیم شرکت کردند که تیم استرالیایی ملبورن جنوبی برنده جام شد. آنها همچنین جواز حضور در جام باشگاه های جهان را در سال بعد دریافت کردند.
مسابقه بعدی دو سال بعد برگزار شد و یک تیم استرالیایی دوباره عنوان قهرمانی را به دست آورد. ولونگونگ وولفس با شکست دادن نماینده تافئا از وانواتو در فینال، آن را به دست آورد. دو دوره دیگر با این نام و قالب برگزار شد که سیدنی و آوکلند سیتی عناوین قهرمانی را کسب کردند. اواف سی تصمیم گرفت فرمت و نام مسابقات را تغییر دهد، به طوری که از سال ۲۰۰۷ این مسابقات به عنوان لیگ قهرمانان اقیانوسیه شناخته می شود.
اواف سی تصمیم گرفت فرمت مسابقات را تغییر دهد تا رقابت اصلی خود را برای باشگاه های رقیب جالب تر و مهم تر کند.
دو فصل اول شاهد رقابت با دو گروه سه تیمی و از دوره سوم به بعد شامل دو گروه چهار تیمی بود. برندگان گروه به فینال راه می یافتند که در قالب دو پلی آف بازی می شد و برنده عنوان قهرمانی را به دست می آورد. برخلاف فرم قبلی، او لیگ بیش از نیم سال به طول می انجامید و از اکتبر شروع می شد و در آوریل بعد به پایان می رسید. برنده او لیگ جواز حضور در جام باشگاه های جهان را کسب می کرد و در مرحله پلی آف وارد رقابت می شد.