لیپید اتری

از نظر کلی شیمی آلی، یک لیپید اتر به معنای پل اتر بین یک گروه آلکیل ( یک لیپید ) و یک گروه آلکیل یا آریل نامشخص ( نه لزوماً گلیسرول ) است. اگر گلیسرول درگیر باشد، این ترکیب گلیسیریل اتر نامیده می شود که ممکن است به شکل یک آلکیل گلیسرول یا یک آلکیل آسیل گلیسرول یا در ترکیب با یک گروه فسفاتید، یک فسفولیپید باشد.
از نظر بیوشیمی، یک لیپید اتر معمولاً به گلیسروفسفولیپید های گوناگون اشاره می کند که به آن ها فسفولیپید نیز گفته می شود که در آن موقعیت sn - 1 بنیان گلیسرول دارای یک لیپید متصل شده توسط یک پیوند اتر و یک لیپید متصل به موقعیت sn - 2 از طریق یک گروه آسیل است. این در تضاد با گلیسروفسفولیپیدهای معمول تر، ۱٬۲ - دی اسیل - اس ان - گلیسرول ( DAG ) است که در آن بنیان گلیسرول موقعیت های sn - 1 و sn - 2 دارای زنجیره های آسیل متصل شده توسط پیوندهای استر هستند. [ ۱] [ ۲] لیپید اتر همچنین ممکن است به آلکیل گلیسرول ها، مانند الکل های کیمیل ( ۱۶:۰ ) ، باتیل ( ۱۸:۰ ) ، و سلاچیل ( ۱۸:۱ n - ۹ ) ، با چربی متصل به اتر بر روی موقعیت sn - 1، و دو موقعیت دیگر بر روی بنیان گلیسرول خالی، اشاره داشته باشد. [ ۳]
دو گونه لیپید اتر وجود دارد: پلاسمانیل - فسفولیپید و پلاسمنیل - فسفولیپید. پلاسمانیل - فسفولیپیدها در موقعیت sn - 1 به یک گروه آلکیل پیوند اتر دارند. پلاسمنیل - فسفولیپیدها دارای یک پیوند اتر در موقعیت sn - 1 به یک گروه آلکنیل، ۱–۰ - آلک - ۱‘ - انیل - ۲ - آسیل - اس ان - گلیسرول ( AAG ) هستند. [ ۲] گونه اخیر پلاسمالوژن نامیده می شود. [ ۴]
فاکتور فعال کننده پلاکتی ( PAF ) یک لیپید اتر است که به جای یک زنجیره آسیل در موقعیت دوم ( SN - 2 ) دارای یک گروه استیل است.
تشکیل پیوند اتر در پستانداران به دو آنزیم دی هیدروکسی استون فسفات آسیل ترانسفراز ( DHAPAT ) و آلکیل دی هیدروکسی استون فسفات سنتاز ( ADAPS ) نیاز دارد که در پراکسی زوم قرار دارند. [ ۵] بر این اساس، نقایص پراکسی زومی اغلب منجر به اختلال در ساخت لیپید اتر می شود.
مونوالکیل گلیسرول اترها ( MAGE ) نیز از ۲ - استیل MAGE ( پیش سازهای PAF ) توسط KIAA1363 ساخته می شوند.
پلاسمالوژن ها و برخی لیپیدهای ۱ - O - آلکیل در همه جا و گاهی بخش های فراوانی از غشاهای یاخته ای در پستانداران و باکتری های بی هوازی هستند. [ ۶] در باستانیان لیپید اترها مهم ترین چربی های قطبی موجود در پوشش یاخته هستند و فراوانی آن ها یکی از مهم ترین ویژگی هایی است که این گروه از پروکاریوت ها را از باکتری ها جدا می کند. در این سلول ها، دی فیتانیل گلیسرولیپیدها یا تترآترهای ماکروسایکل دو قطبی می توانند «لایه های دوتایی» کووالانسی تشکیل دهند. [ ۷]