دستگاه برداشتن مو یا لیزر رفع موهای زائد، دستگاهی است که فرایند از بین بردن موهای ناخواسته و زائد را، با استفاده از قرار گرفتن در معرض پالس های نور لیزر انجام می دهد که منجر به از بین بردن فولیکول مو و عدم رشد مجدد مو می شود.
این روش، پس از حدود ۲۰ سال بررسی و آزمایش، از سال ۱۹۹۵ به صورت تجاری در دسترس کلینیک ها و عموم مردم قرار گرفت. بسیاری از روش های استفاده از لیزر برای برداشتن مو، روش های ایمنی هستند و مقالات زیادی در مورد ایمنی آن ها منتشر شده است. [ ۱]
تاکنون انسان ها، روش های زیادی برای رفع موهای زائد ابداع کرده اند. برخی از روش ها که موقتی و قدیمی هستند عبارتند از: اپیلاسیون، کرم ها و پودرهای موبر، بند انداختن و استفاده از موچین، تیغ اصلاح، دستگاه های مو کن خانگی و محلول های شیمیایی. پس از استفاده از روش های مذکور، موهای زائد دوباره رشد خواهند کرد و از بین بردن موهای زائد به صورت موقتی است.
با حضور تکنولوژی های جدید، پزشکی به نام راکس اندرسون فارغ التحصیل مؤسسه فناوری ماساچوست به همراه ملانی گراسمن، [ ۲] دریافتند که می توان به صورت انتخابی کروموفورها را با هدف از بین بردن سلول های بنیادی موجود در فولیکول های مو مورد اصابت فوتون های لیزر قرار داد. این روش، توانست به اثبات برسد و در سال ۱۹۹۶ میلادی برای اولین بار استفاده شد.
در سال ۱۹۹۷ میلادی، سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا ( اف دی ای ) این روش را برای حذف مو مورد تأیید قرار داد. با توسعه این تکنولوژی و تحقیقات بیشتر، مشخص شد که استفاده از لیزر، برای حذف و برداشتن مو مؤثر و کارآمد است؛ به همین دلیل، در حال حاضر این روش، روشی معمول برای از بین بردن مو برای مدت زمان طولانی است.
اولین دستگاه لیزر مو برای تخریب فولیکول های مو توسط تئودور میمن ( Theodore H Maiman ) در سال ۱۹۶۰ ابداع شد. این لیزر که به نام لیزر رابی مشهور بود، تأثیر زیادی نداشت و بسیار کند بود و تنها می توانست رشد موها را به حداقل برساند. در عین حال موجب آسیب رسیدن و سوختگی پوست نیز می شد. این لیزر متشکل از یک میله پوشش داده شده توسط نقره بود و یک فلش لامپ نیز با قدرت بالا روی آن نور می انداخت. لیزر روبی هر چند ثانیه یک بار به صورت پالسی تکرار می شد. طول موج آن بسیار کوتاه بود. این دستگاه می توانست در یک مدت زمان مشخص تعداد کمی از فولیکول های مو را مورد هدف قرار دهد و فرایند بسیار زمانبری داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین روش، پس از حدود ۲۰ سال بررسی و آزمایش، از سال ۱۹۹۵ به صورت تجاری در دسترس کلینیک ها و عموم مردم قرار گرفت. بسیاری از روش های استفاده از لیزر برای برداشتن مو، روش های ایمنی هستند و مقالات زیادی در مورد ایمنی آن ها منتشر شده است. [ ۱]
تاکنون انسان ها، روش های زیادی برای رفع موهای زائد ابداع کرده اند. برخی از روش ها که موقتی و قدیمی هستند عبارتند از: اپیلاسیون، کرم ها و پودرهای موبر، بند انداختن و استفاده از موچین، تیغ اصلاح، دستگاه های مو کن خانگی و محلول های شیمیایی. پس از استفاده از روش های مذکور، موهای زائد دوباره رشد خواهند کرد و از بین بردن موهای زائد به صورت موقتی است.
با حضور تکنولوژی های جدید، پزشکی به نام راکس اندرسون فارغ التحصیل مؤسسه فناوری ماساچوست به همراه ملانی گراسمن، [ ۲] دریافتند که می توان به صورت انتخابی کروموفورها را با هدف از بین بردن سلول های بنیادی موجود در فولیکول های مو مورد اصابت فوتون های لیزر قرار داد. این روش، توانست به اثبات برسد و در سال ۱۹۹۶ میلادی برای اولین بار استفاده شد.
در سال ۱۹۹۷ میلادی، سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا ( اف دی ای ) این روش را برای حذف مو مورد تأیید قرار داد. با توسعه این تکنولوژی و تحقیقات بیشتر، مشخص شد که استفاده از لیزر، برای حذف و برداشتن مو مؤثر و کارآمد است؛ به همین دلیل، در حال حاضر این روش، روشی معمول برای از بین بردن مو برای مدت زمان طولانی است.
اولین دستگاه لیزر مو برای تخریب فولیکول های مو توسط تئودور میمن ( Theodore H Maiman ) در سال ۱۹۶۰ ابداع شد. این لیزر که به نام لیزر رابی مشهور بود، تأثیر زیادی نداشت و بسیار کند بود و تنها می توانست رشد موها را به حداقل برساند. در عین حال موجب آسیب رسیدن و سوختگی پوست نیز می شد. این لیزر متشکل از یک میله پوشش داده شده توسط نقره بود و یک فلش لامپ نیز با قدرت بالا روی آن نور می انداخت. لیزر روبی هر چند ثانیه یک بار به صورت پالسی تکرار می شد. طول موج آن بسیار کوتاه بود. این دستگاه می توانست در یک مدت زمان مشخص تعداد کمی از فولیکول های مو را مورد هدف قرار دهد و فرایند بسیار زمانبری داشت.
wiki: لیزر رفع موهای زائد