لیراوی

باره آمده است:
ایل جایی کهگیلویه بر دو قسمت بوده یکی ایلات چهار بنیچه و دیگری لیراوی که باز بر دو قسمت است لیراوی دشت و لیراوی کوه یعنی جماعتی که دردشت و صحراخانه گلین ساخته ، توطن نموده
اند و یا در کوهستان سردسیر و صحرای گرمسیر رحله الشتاء والصیف کنند.
لیراوی کوه برچهارایل قسمت گشته اند بهمئی شیر عالی طیبی، یوسفی ( خدر )
محمود باور نیز می نویسد که ایل ) لیراوی به دو قسمت تقسیم گشته است. یکی به واسطه تمرکز و زیست در قسمتهای کوهستانی به لیراوی کوه و دیگری برای اقامت دردشت و بیابان به لیراوی
دشت معرفی و نامیده شدند.
لیراوی کوه شامل بهمئی ، طیبی، شیر عالی ، یوسفی، خدر هستند.
امام محمد علی و امام شوشتری نیز ایلات لیراوی کوه را شامل پنج ایل بهمئی، طیبی، شیر عالی، یوسفی، خدر می داند.
و بالاخره، دکتر جواد صفی نژاد در تقسیمات ایلی ایل جاکی می نویسد ایل جایی خود به دودسته تقسیم
می شود. لیراوی و چهار بنیچه لیراوی نیز به لیراوی دشت و لیراوی کوه تقسیم می گردد
لیراوی دشت: شامل مناطق جنوبی زیرکوه بود که وسعت آن از طرف جنوب و قسمتهایی از مغرب تا خلیج فارس از مشرق ماهور میلانی ممسنی و از طرف شمال منطقه بهبهان را شامل می گردید وسعت مذکور شامل مناطق حومه بهبهان زیدون ولیراوی بوده که در مجموعه حدود ۹۵ ده
را در برمی گرفته و سکنه آنها شاخه ای از الورپشتکوه بودند.
لیراوی کوه : نیمه غربی پشت کوه کهگیلویه به لیراوی کوه شهرت داشت.
منطقه لیراوی کوه را اکنون ایل طیبی وایل بهمنی در تصرف دارند ولی در قرن سیزدهم واویل قرن چهاردهم در قلمرو جغرافیایی مذکور پنج ایل بهمئی ، طیبی ، شیر عالی، یوسفی، خدر سکونت
داشتند
.
ایل یوسفی: درسراسر کشور وبه خصوص درمنطقه های زاگرس نشین به قانون وفرهنگ معروف هست
فسایی درکتاب فارسنامه ناصری : به پراکندگی شدید درمیان ایل یوسفی اشاره کرده به گونه ای که یوسفی ها تا قبل از پراکندگی به ۷۰۰خانوار وپس از آن به ۷۰ خانوار کاهش یافتن
به عبارت دیگر ۸۰ درصد ایل یوسفی به دلایل مختلف پراکنده وتبعید به بصره عراق وعربستان گردیده اند به گفته بزرگان وپیران بقیه ایلات دلایل اصلی این پراکندگی درگیری میان حکام منطقه بهبهان و کهگیلویه بوده
در زمان علیمراد خان یوسفی بوده وهمچنین فشار های مالیاتی و اختلاف با عشایر دیگر مناطق بوده که مدعی الحاق انان به ایلات خود بودند وسرانجام این اختلافات وپراکندگی موجب کوچک شدن ساختار ایلی شدن اما با استقامت وشجاعت بزرگان استقلال ایلی خود را حفظ کردن
روزنامه کسری در مورخه پنجم مهرماه ۱۳۲۶ حدود مرزی ایل جاکی را چنین بیان می کند طوایفی که در جبال جنوب ایران سکنی دارند دارای گذشته برجسته و تاریخی میباشند و در نواحی بی آب
و علف که گرمای آن در تابستان طاقت فرسا است و هفت ماه در سال را رنگ باران به خود نمی بینند
با رشادت و تهور زندگی مینمایند که یکی از مهمترین طوایف جنوب ایران همانا ایل جاکی کهگیلویه است که حدود سرزمین آنها جنوباً نواحی گچساران آغاجری و پازنان است و شرقا به سوی شیراز می رود و شمالاً تا نزدیکی هفت کل رسیده و به سوی اصفهان می رود. مرکز این ایل
شهر بهبهان است.

کردند . طوایف فعلی لیراوی کوه مثل بهمئی و طیبی و یوسفی و خدری و شیرالی ریشه و اصالت لیراوی ندارند و به عنوان لرهای مهاجر به ایل جاکی و لیراوی محسوب می شوند .

تیره یوسفوند در لرستان
تیره بیژنوند در لرستان
تیره شیراوند در لرستان
طایفه طیبی در اصفهان
طایفه بهمنی در فارس
طایفه کرویی در کرمان
در جنگ دشت شیر و جنگ گجستان بین نیروهای حکومت فاسد پهلوی
و لر های لیراوی و بختیاری و بویراحمد و ممسنی
بسیاری از نیروهای شاه و مستشاران خارجی آن کشته شدند ولی دست آخر بسیاری از تیره های لر تبعید شدند
رضا خان قزاق از قوم ترک قزاق است که اجداد او از قزاقستان شوروی به مازندران کوچ کردند