لکهٔ خورشیدی رویدادی موقت بر روی سطح خورشید ( نورسپهر/فوتوسفر ) است که به صورت لکه هایی تاریک تر از نواحی اطراف آنها به وسیلهٔ فعالیت های شدید شار مغناطیسی که مانع از انتقال گرما می شود به وجود می آید. این لکه ها به علت کاهش درجهٔ حرارت سطح خورشید در آن ناحیه ها به وجود می آیند. لکه های خورشیدی دارای قطرهایی به ابعاد ۱۶ کیلومتر ( ۱۰ مایل ) تا ۱۶۰٬۰۰۰ کیلومتر ( ۱۰۰٬۰۰۰ مایل ) هستند و بزرگ ترین آن ها بدون تلسکوپ هم قابل مشاهده است. [ ۱] اگرچه این ناحیه ها هنوز درجهٔ حرارتی در حدود ۳٬۰۰۰–۴٬۵۰۰ کلوین دارند، تفاوت دمای این ناحیه ها با مواد پیرامون؛ حدود ۵٬۸۰۰ کلوین، به آن ها اجازه می دهد تا به وضوح به عنوان لکه های سیاه دیده شوند، همچون بدنه ای که از شدت گرما سیاه شده باشد ( تقریباً نزدیک نورسپهر ) این تابعی از T ( دما ) به توان چهارم است. اگر یک لکه خورشیدی از نورسپهر/فوتوسفر جدا شود می تواند قوس الکتریکی درخشانی را به وجود بیاورد.
لکهٔ خورشیدی، در حین ظاهر شدن از فعالیت های شدید مغناطیسی، میزبان آثار دیگری مانند تاج های خورشیدی و رخدادهای قطع ارتباط نیز هستند. بیشتر شراره های خورشیدی و پس زنی تودهٔ تاج سرچشمه در فعالیت های مغناطیسی پیرامون منطقهٔ گروه های لکه قابل رؤیت خورشید دارند. پدیده های مشابهی که به طور غیرمستقیم در ستاره ها نیز رصد شده اند عموماً لکه های ستاره ای نامیده می شوند و در دو نوع روشن و تاریک اندازه گیری شده اند. این لکه دائمی نیست
پیش از سال ۱۶۱۵ میلادی اروپاییان عقیده داشتند که خورشید یک کرهٔ تابناک و بی لکه باشد.
در آن سال گالیله پیک نجومی خود را چاپ کرد که در آن وجود لکه های تاریک ( لکه های خورشیدی ) در سطح خورشید را گزارش کرد و نشان داد که لکه های خورشیدی پدیده های شیدسپهری ( سطح مرئی خورشید ) می باشند؛ که از اطراف شیدسپهر تاریک تر هستند. تاریک ترین قسمت یعنی ناحیهٔ مرکزی تمام سایه را می سازد. لکه های خورشیدی کوچک از روزنه هایی که بزرگ تر از سطوح تاریک معمول میان دانه های روشن هستند گسترش می یابند. اگر چه بیشتر روزنه ها و لکه های کوچک خیلی زود تجزیه می شوند اما بعضی از آن ها به لکه های واقعی عظیم تبدیل می گردند بزرگ ترین لکهٔ تاریک دارای قطر تمام سایه ۳۰٬۰۰۰ کیلومتر و قطرهای ناحیهٔ نیم سایه بیشتر از دو برابر این مقدار است. از این رو گاهی هنگام غروب آفتاب که خورشید رنگ پریده می گردد می توان بدون نیاز به تلسکوپ هم به وجود این لکه ها پی برد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلکهٔ خورشیدی، در حین ظاهر شدن از فعالیت های شدید مغناطیسی، میزبان آثار دیگری مانند تاج های خورشیدی و رخدادهای قطع ارتباط نیز هستند. بیشتر شراره های خورشیدی و پس زنی تودهٔ تاج سرچشمه در فعالیت های مغناطیسی پیرامون منطقهٔ گروه های لکه قابل رؤیت خورشید دارند. پدیده های مشابهی که به طور غیرمستقیم در ستاره ها نیز رصد شده اند عموماً لکه های ستاره ای نامیده می شوند و در دو نوع روشن و تاریک اندازه گیری شده اند. این لکه دائمی نیست
پیش از سال ۱۶۱۵ میلادی اروپاییان عقیده داشتند که خورشید یک کرهٔ تابناک و بی لکه باشد.
در آن سال گالیله پیک نجومی خود را چاپ کرد که در آن وجود لکه های تاریک ( لکه های خورشیدی ) در سطح خورشید را گزارش کرد و نشان داد که لکه های خورشیدی پدیده های شیدسپهری ( سطح مرئی خورشید ) می باشند؛ که از اطراف شیدسپهر تاریک تر هستند. تاریک ترین قسمت یعنی ناحیهٔ مرکزی تمام سایه را می سازد. لکه های خورشیدی کوچک از روزنه هایی که بزرگ تر از سطوح تاریک معمول میان دانه های روشن هستند گسترش می یابند. اگر چه بیشتر روزنه ها و لکه های کوچک خیلی زود تجزیه می شوند اما بعضی از آن ها به لکه های واقعی عظیم تبدیل می گردند بزرگ ترین لکهٔ تاریک دارای قطر تمام سایه ۳۰٬۰۰۰ کیلومتر و قطرهای ناحیهٔ نیم سایه بیشتر از دو برابر این مقدار است. از این رو گاهی هنگام غروب آفتاب که خورشید رنگ پریده می گردد می توان بدون نیاز به تلسکوپ هم به وجود این لکه ها پی برد.
wiki: لکه خورشیدی