لویی انتوان رانویه

لویی آنتوان رانویه. لویی آنتوان رانویه ( به انگلیسی: Louis - Antoine Ranvier ) ( زاده ۲ اکتبر ۱۸۳۵ - درگذشته ۲۲ مارس ۱۹۲۲ ) ، پزشک، پاتولوژیست، متخصص علم تشریح و متخصص بافت شناسی فرانسوی که کاشف گره رانویه، فرو رفتگی های غشای میلین در تارهای عصبی است.
رانویه متولد شهر لیون است وی در سال ۱۸۶۵ در زادگاهش رشته پزشکی فارغ تحصیل شد. او سپس یک آزمایشگاه تحقیقاتی را به همراه ویکتور آندره کرنیل بنا کرد و در آنجا با همکاری کرنیل برای دانشجویان پزشکی دوره های بافت شناسی برگزار کرد. آنها همچنین کتاب درسی تاًثیرگذاری دربارهٔ هیستوپاتولوژی تاًلیف کردند. در سال ۱۸۶۷، رانویه در سمت دستیار کلاود برنارد وارد کالج دو فرانس واقع در پاریس شد. در سال ۱۸۷۵، او به کرسی استادی آناتومی عمومی منصوب شد. در سال ۱۸۷۸، رانویه عصب هایی را کشف کرد که به نام خود او را شد. سایر ساختارهای آناتومی که به نام او شد: سلول مرکل ( سلول رانویه مرکل ) ، سلول های شبه ملانوسیت در لایه بازال اپیدرم که حاوی گرانول های کاتکول آمین است و دیسک های لمسی رانویه نوع خاصی از عصب حسی پایانی . در سال ۱۸۹۷، او با همکاری ادوارد جرالد بالبیانی مجله علمی آرشیو آناتومی میکروسکوپی را تاًسیس کرد. از شاگردان برجسته او می توان از فردیناند جین داریه، جاستین ماری جولی، خواکین البرا، لوئیس سیمارو لاکابرا، فردریک گئورگ گید نام برد. او در سال ۱۹۰۰ در شهر تالی ( روآن ) بازنشسته شد و در سال ۱۹۲۲ در وندرانگس درگذشت.