لبیانیوس ( یونانی: Λιβάνιος ( حدود ۳۱۴ تا ۳۹۲ یا ۳۹۳ ) آموزگار و سوفسطایی یونانی بود. لبیانیوس در زمان برآمدن هژمونی مسیحی در اواخر امپراتوری روم هم چنان غیرمسیحی ماند و در امور مذهبی روش پاگان هلنی را دنبال می کرد.
لبیانیوس در انطاکیه در خانواده های بسیار فرهنگی که زمانی نفوذ زیادی داشتند به دنیا آمد و از چهارده سالگی تحصیل خود در دانش سخنوری را آغاز کرده و سپس از صحن عمومی کناره گرفته و همه وقت خود را صرف آموختن فلسفه کرد. او که به ادبیات لاتین ناآشنا بود دیدی منفی نسبت به نفوذ این ادبیات ابراز می کرد.
لیبانیوس در انطاکیه، واقع در نزدیکی شهر امروزی آنتاکیا، ترکیه به دنیا آمد. او در خانواده ای عمیقاً فرهنگی و با نفوذ به دنیا آمد که اخیراً افول قابل توجهی را تجربه کرده بود. در سال 303 پس از میلاد، یازده سال قبل از تولد او، خانواده او در مقاومت در برابر شورش توسط یک پادگان ارتش محلی شرکت کرده بودند. در پایان، مقامات امپراتوری روم به همان اندازه نگران اشراف زادگان محلی بودند که خود را مسلح می کردند، همانطور که توسط سربازان شورشی نگران بودند. خانواده لیبانیوس مورد بی مهری قرار گرفتند و پدربزرگش اعدام شد. پدر لیبانیوس در یازده سالگی درگذشت و تربیت خود را به مادر و عموهای مادرش واگذار کرد که در حال بازسازی شهرت خانواده اش بودند.
در چهارده سالگی شروع به تحصیل در بلاغت کرد و به همین دلیل از زندگی عمومی کناره گرفت و خود را وقف فلسفه کرد. او که با ادبیات لاتین آشنایی نداشت، تأثیر آن را ابراز تأسف کرد.
او در آتن زیر نظر دیوفانتوس عرب تحصیل کرد و کار خود را در قسطنطنیه به عنوان معلم خصوصی آغاز کرد. او در سال 346 ( یا قبل از آن ) برای حدود پنج سال به نیکومدیا تبعید شد اما به قسطنطنیه بازگشت و تا سال 354 در آنجا تدریس کرد. لیبانیوس قبل از تبعید، دوست امپراطور جولیان بود که مکاتباتی با او باقی مانده است و به یاد او مجموعه ای از سخنرانی ها را نوشت. در سال 354 کرسی بلاغت را در انطاکیه، زادگاهش، پذیرفت و تا زمان مرگش در آنجا ماند. شاگردان او هم مشرکان و هم مسیحیان بودند.
لیبانیوس از فن بیان خود برای پیشبرد اهداف مختلف خصوصی و سیاسی استفاده کرد. او به فشارهای امپراتوری فزاینده بر فرهنگ سنتی شهرمحور که توسط طبقات بالای محلی حمایت و تسلط داشت حمله کرد. معروف است که او به آزار و اذیت مشرکان در اواخر امپراتوری روم اعتراض کرده است. در سال 386، او بدون موفقیت به امپراتور تئودوسیوس متوسل شد تا از تخریب معبدی در ادسا جلوگیری کند، و برای تحمل و حفظ معابد در برابر شکار راهبان مسیحی درخواست کرد، که او ادعا کرد:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلبیانیوس در انطاکیه در خانواده های بسیار فرهنگی که زمانی نفوذ زیادی داشتند به دنیا آمد و از چهارده سالگی تحصیل خود در دانش سخنوری را آغاز کرده و سپس از صحن عمومی کناره گرفته و همه وقت خود را صرف آموختن فلسفه کرد. او که به ادبیات لاتین ناآشنا بود دیدی منفی نسبت به نفوذ این ادبیات ابراز می کرد.
لیبانیوس در انطاکیه، واقع در نزدیکی شهر امروزی آنتاکیا، ترکیه به دنیا آمد. او در خانواده ای عمیقاً فرهنگی و با نفوذ به دنیا آمد که اخیراً افول قابل توجهی را تجربه کرده بود. در سال 303 پس از میلاد، یازده سال قبل از تولد او، خانواده او در مقاومت در برابر شورش توسط یک پادگان ارتش محلی شرکت کرده بودند. در پایان، مقامات امپراتوری روم به همان اندازه نگران اشراف زادگان محلی بودند که خود را مسلح می کردند، همانطور که توسط سربازان شورشی نگران بودند. خانواده لیبانیوس مورد بی مهری قرار گرفتند و پدربزرگش اعدام شد. پدر لیبانیوس در یازده سالگی درگذشت و تربیت خود را به مادر و عموهای مادرش واگذار کرد که در حال بازسازی شهرت خانواده اش بودند.
در چهارده سالگی شروع به تحصیل در بلاغت کرد و به همین دلیل از زندگی عمومی کناره گرفت و خود را وقف فلسفه کرد. او که با ادبیات لاتین آشنایی نداشت، تأثیر آن را ابراز تأسف کرد.
او در آتن زیر نظر دیوفانتوس عرب تحصیل کرد و کار خود را در قسطنطنیه به عنوان معلم خصوصی آغاز کرد. او در سال 346 ( یا قبل از آن ) برای حدود پنج سال به نیکومدیا تبعید شد اما به قسطنطنیه بازگشت و تا سال 354 در آنجا تدریس کرد. لیبانیوس قبل از تبعید، دوست امپراطور جولیان بود که مکاتباتی با او باقی مانده است و به یاد او مجموعه ای از سخنرانی ها را نوشت. در سال 354 کرسی بلاغت را در انطاکیه، زادگاهش، پذیرفت و تا زمان مرگش در آنجا ماند. شاگردان او هم مشرکان و هم مسیحیان بودند.
لیبانیوس از فن بیان خود برای پیشبرد اهداف مختلف خصوصی و سیاسی استفاده کرد. او به فشارهای امپراتوری فزاینده بر فرهنگ سنتی شهرمحور که توسط طبقات بالای محلی حمایت و تسلط داشت حمله کرد. معروف است که او به آزار و اذیت مشرکان در اواخر امپراتوری روم اعتراض کرده است. در سال 386، او بدون موفقیت به امپراتور تئودوسیوس متوسل شد تا از تخریب معبدی در ادسا جلوگیری کند، و برای تحمل و حفظ معابد در برابر شکار راهبان مسیحی درخواست کرد، که او ادعا کرد:
wiki: لبیانیوس