لباس گورکانیان یا لباس مُغُلان به لباس هایی گفته می شود که گورکانیان در قرون ۱۶، ۱۷ و ۱۸ میلادی در سراسر امپراتوری خود به آن پایبند بودند. بسیاری از این نوع البسه در قرن های گذشته و پیش از ورود این خاندان به شبه قاره هند، مورد استفاده قرار می گرفتند. از ویژگی های چنین پوشاکی، سبک های مجلل بود و با چیت موصلی، ابریشم، مخمل و زربفت بافته می شدند. [ ۱] از نقوش استادانه ای شامل نقاط، خطوط و موج هایی با رنگ های رزانه مختلف از جمله کوشینال، سولفات آهن، سولفات مس و سولفات آنتیموان در نگارگری روی لباس ها استفاده می شد.
مردان به طور سنتی کت بلندی که به نام جامه معروف بود با کمربندی به نام پاتکا می پوشیدند و زیرِ جامه از شلوارهای سَبُک «پای جامه» ( پوشش پا به فارسی هندی که کلمه انگلیسی پیژامه از آن اقتباس شده ) استفاده می کردند. پاگری ( عمامه ) برای تکمیل لباس روی سر قرار می گرفت. زنان «شلوار»، «چوریدر»، «ذیلجه»، «غاراره» و «فرشی» می پوشیدند. آنها جواهرات زیادی از جمله گوشواره، جواهرات بینی، گردنبند، النگو، کمربند و خلخال به سر و دست می بستند. [ ۲] از دیگر انواع لباس ها می توان به روپوش های «پیش واز» و روپوش «یلک» اشاره کرد.
سبک های پاگری عبارت بودند از: «چاؤگوشیه» به صورت چهار گوشه، گنبدی شکل «قبه دار»، «کشیتی»، «دوپالی»، «نوکدر» گل دوزی شده و «مندیل» مخمل دوزی شده. [ ۲] انواع کفش شامل جوتی، کفش، چاروان، سلیم شاهی و خُرد ناو بود که همگی در قسمت جلو خمیده بودند. شهر لاکنو در آن دوران به خاطر کفش ها و نخ دوزی هایش با آغی ( زر دوزی ) شهرت داشت. [ ۲] عمامه های امپراتور مغول معمولاً زیورآلاتی روی خود داشتند. آنها از طلا و جواهرات گرانبها مانند یاقوت، الماس، زمرد و یاقوت کبود ساخته می شدند. به هر انگشت نیز یک انگشتر می زدند.
در زمان سلطنت اکبر شاه، عمامه معمولی مغول رایج شد که به دلیل نداشتن کلاه، مستقیماً روی سر پیچیده می شد و شامل یک دسته محکم در جلو و یک شیب صعودی به سمت عقب بود به طوری که در نزدیکی پشت برآمده می شد. یک نوار به نام ساش را روی عمامه می پیچیدند تا آن را در جای خود نگه دارد و جنس این نوار متفاوت از جنس عمامه بود.
زنان دربار امپراتوری محافل زیبایی مفصلی را برگزار می کردند که شامل شانزده مراسم مشهور بود. ابروها به صورت متقارن قوس دار شده بود، سرمه روی پلک ها کشیده می شد، دندان ها با میسی سفید شدند. نث که روی بینی گذاشته می شد و با الماس تزئین شده بود، معمولاً توسط شوهر به عروس هدیه داده می شد. از برگ ففل بتل برای قرمز کردن لب ها، شیرین کردن نفس و به عنوان بو - زدا استفاده می شد. علیرغم هزینه زیاد، شاهزاده خانم ها همیشه دست ها و پاهایشان را با حنا به رنگ قرمز تزئین می کردند، زیرا به عنوان یک راهکار و درمان برای تازه و شاداب ماندن پوست شناخته می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمردان به طور سنتی کت بلندی که به نام جامه معروف بود با کمربندی به نام پاتکا می پوشیدند و زیرِ جامه از شلوارهای سَبُک «پای جامه» ( پوشش پا به فارسی هندی که کلمه انگلیسی پیژامه از آن اقتباس شده ) استفاده می کردند. پاگری ( عمامه ) برای تکمیل لباس روی سر قرار می گرفت. زنان «شلوار»، «چوریدر»، «ذیلجه»، «غاراره» و «فرشی» می پوشیدند. آنها جواهرات زیادی از جمله گوشواره، جواهرات بینی، گردنبند، النگو، کمربند و خلخال به سر و دست می بستند. [ ۲] از دیگر انواع لباس ها می توان به روپوش های «پیش واز» و روپوش «یلک» اشاره کرد.
سبک های پاگری عبارت بودند از: «چاؤگوشیه» به صورت چهار گوشه، گنبدی شکل «قبه دار»، «کشیتی»، «دوپالی»، «نوکدر» گل دوزی شده و «مندیل» مخمل دوزی شده. [ ۲] انواع کفش شامل جوتی، کفش، چاروان، سلیم شاهی و خُرد ناو بود که همگی در قسمت جلو خمیده بودند. شهر لاکنو در آن دوران به خاطر کفش ها و نخ دوزی هایش با آغی ( زر دوزی ) شهرت داشت. [ ۲] عمامه های امپراتور مغول معمولاً زیورآلاتی روی خود داشتند. آنها از طلا و جواهرات گرانبها مانند یاقوت، الماس، زمرد و یاقوت کبود ساخته می شدند. به هر انگشت نیز یک انگشتر می زدند.
در زمان سلطنت اکبر شاه، عمامه معمولی مغول رایج شد که به دلیل نداشتن کلاه، مستقیماً روی سر پیچیده می شد و شامل یک دسته محکم در جلو و یک شیب صعودی به سمت عقب بود به طوری که در نزدیکی پشت برآمده می شد. یک نوار به نام ساش را روی عمامه می پیچیدند تا آن را در جای خود نگه دارد و جنس این نوار متفاوت از جنس عمامه بود.
زنان دربار امپراتوری محافل زیبایی مفصلی را برگزار می کردند که شامل شانزده مراسم مشهور بود. ابروها به صورت متقارن قوس دار شده بود، سرمه روی پلک ها کشیده می شد، دندان ها با میسی سفید شدند. نث که روی بینی گذاشته می شد و با الماس تزئین شده بود، معمولاً توسط شوهر به عروس هدیه داده می شد. از برگ ففل بتل برای قرمز کردن لب ها، شیرین کردن نفس و به عنوان بو - زدا استفاده می شد. علیرغم هزینه زیاد، شاهزاده خانم ها همیشه دست ها و پاهایشان را با حنا به رنگ قرمز تزئین می کردند، زیرا به عنوان یک راهکار و درمان برای تازه و شاداب ماندن پوست شناخته می شد.
wiki: لباس گورکانیان