لانْداؤ، لِف داویدوویچ (۱۹۰۸ـ۱۹۶۸)(Landau, Lev Davidovich)
لانْداؤ، لِف داویدوویچ
فیزیک دان نظریه پرداز روس. به سبب نظریه هایش در زمینۀ مادۀ چگال، به ویژه هلیوم مایع، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۲ دست یافت. در باکو زاده شد. پدرش مهندس نفت و مادرش پزشک بود. در ۱۴ سالگی وارد دانشگاه باکو شد و در ۱۶سالگی به دانشگاه ایالتی لنینگراد رفت. در ۱۹۲۷، از دانشگاه لنینگراد فارغ التحصیل شد. دو سال بعد، با استفاده از بورس، برای بازدید از مؤسسات علمی به خارج اعزام شد. به این ترتیب، به دانمارک رفت و با نیلس بور به کار پرداخت. در دهۀ ۱۹۲۰، اولین طرح بزرگ علمی اش، نظریۀ دیامغناطیسی فلزات را تدوین کرد. در ۱۹۳۲، به ریاست مؤسسۀ فیزیک و صنعت اوکراین برگزیده شد. در این مؤسسه تحقیق در زمینۀ گذارهای فاز نوع دوم، تغییرات ظریفی که مستلزم تبادل گرما نیستند، ازجمله اَبَرشارگی هلیوم و فِرومغناطیس را آغاز کرد. لاندائو معلمی ممتاز بود و دورۀ درسی ۹جلدی اش با عنوان دورۀ فیزیک نظری تا دهۀ ۱۹۸۰ تجدید چاپ می شد. او این کتاب ها را با همکاری دانشجویش، اوگنی لیف شیتز، نوشته بود. در دهۀ ۱۹۲۰، کمونیستی پرشور بود، اما با مشاهدۀ اولویتی که به کاربردهای نظامی و فنی داده می شد و درنتیجۀ آن نمی توانست هدف های پژوهشی اش را دنبال کند، رفته رفته سرخورده شد. در ۱۹۳۸، به اتهام رهبری سازمانی ضدانقلابی و فعالیت های ضداستالینی، به زندان افتاد و یک سال در زندان ماند. در دهۀ ۱۹۴۰، در زمینۀ بمب اتمی و هیدروژنی کار می کرد و دو بار به جایزۀ استالین دست یافت (۱۹۴۹ و ۱۹۵۳). در ۱۹۵۴ به عنوان قهرمان کارگران سوسیالیست دست یافت. آسیب مغزی ناشی از تصادف اتومبیل در ۱۹۶۲، تحقیقاتش را متوقف و زندگی اش را دگرگون کرد.
لانْداؤ، لِف داویدوویچ
فیزیک دان نظریه پرداز روس. به سبب نظریه هایش در زمینۀ مادۀ چگال، به ویژه هلیوم مایع، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۲ دست یافت. در باکو زاده شد. پدرش مهندس نفت و مادرش پزشک بود. در ۱۴ سالگی وارد دانشگاه باکو شد و در ۱۶سالگی به دانشگاه ایالتی لنینگراد رفت. در ۱۹۲۷، از دانشگاه لنینگراد فارغ التحصیل شد. دو سال بعد، با استفاده از بورس، برای بازدید از مؤسسات علمی به خارج اعزام شد. به این ترتیب، به دانمارک رفت و با نیلس بور به کار پرداخت. در دهۀ ۱۹۲۰، اولین طرح بزرگ علمی اش، نظریۀ دیامغناطیسی فلزات را تدوین کرد. در ۱۹۳۲، به ریاست مؤسسۀ فیزیک و صنعت اوکراین برگزیده شد. در این مؤسسه تحقیق در زمینۀ گذارهای فاز نوع دوم، تغییرات ظریفی که مستلزم تبادل گرما نیستند، ازجمله اَبَرشارگی هلیوم و فِرومغناطیس را آغاز کرد. لاندائو معلمی ممتاز بود و دورۀ درسی ۹جلدی اش با عنوان دورۀ فیزیک نظری تا دهۀ ۱۹۸۰ تجدید چاپ می شد. او این کتاب ها را با همکاری دانشجویش، اوگنی لیف شیتز، نوشته بود. در دهۀ ۱۹۲۰، کمونیستی پرشور بود، اما با مشاهدۀ اولویتی که به کاربردهای نظامی و فنی داده می شد و درنتیجۀ آن نمی توانست هدف های پژوهشی اش را دنبال کند، رفته رفته سرخورده شد. در ۱۹۳۸، به اتهام رهبری سازمانی ضدانقلابی و فعالیت های ضداستالینی، به زندان افتاد و یک سال در زندان ماند. در دهۀ ۱۹۴۰، در زمینۀ بمب اتمی و هیدروژنی کار می کرد و دو بار به جایزۀ استالین دست یافت (۱۹۴۹ و ۱۹۵۳). در ۱۹۵۴ به عنوان قهرمان کارگران سوسیالیست دست یافت. آسیب مغزی ناشی از تصادف اتومبیل در ۱۹۶۲، تحقیقاتش را متوقف و زندگی اش را دگرگون کرد.
wikijoo: لانداو،_لف_داویدوویچ_(۱۹۰۸ـ۱۹۶۸)